Een avond Frascati
16
Aldert Toornstra Op het toneel van de grote zaal van de Stadsschouwburg zaten enigszins verscho
len tussen het groen van de talrijke planten, maar door de gasverlichting toch
goed zichtbaar, op die vrijdagavond in juni 1849 de vier 'met roem bekende neger
zangers'. Keurig in een zwart pak gestoken met hun donkere gezichten, die scherp
contrasteerden met de hagelwitte vesten, trokken ze meteen alle aandacht van
de talrijke bezoekers. Bijna iedereen die op deze bijzondere Frascati-avond was
afgekomen zag het tafereeltje met enige verwondering aan en menigeen verkon
digde dan ook, dat hij zich van deze negerzangers een heel andere voorstelling
had gemaakt.
De muziek die het kwartet ten gehore
bracht veroorzaakte nog meer verbazing,
want deze zangers bleken ook nog enkele
vreemde dansen uit te voeren en een paar
vreemde instrumenten te bespelen. Het
begon al met een snelle, wilde dans door
de man die Dryce werd genoemd. Daarbij
tokkelden de anderen opgewekt op een
banjo en mandoline en bewogen ze hun
lichaam driftig heen en weer, terwijl ze
aanstekelijk met de voeten op de maat
mee stampten. Bovendien rammelde en
sloeg de danser nog met een tamboerijn
waardoor het geheel een buitengewoon
vrolijke indruk maakte. Toen het num
mer voorbij was ging hij weer op zijn stoel
zitten en klonk er opeens een treurig lied,
waarbij de heldere stem van zanger Laur-
din boven de samenzang van de anderen
uitsteeg. De bezoekers raakten haast
niet uitgekeken en uitgesproken over de
vreemde manier waarop 'master' Daniels
soms zijn viool bespeelde en op de koddige
manier van bewegen en spreken van dit
groepje negerzangers.
In werkelijkheid waren het waarschijn
lijk leden van de zogenaamde Lantum
Negerzangers, die vanaf 1847 regelmatig
de grote steden in ons land hadden bezocht
en nu voor dit optreden naar het verre
Friese land waren gekomen. Voor Leeu
warden werd het de eerste kennismaking
met een minstrel show, een geheel nieuwe
vorm van amusement afkomstig uit Ame
rika. Deze werd uitgevoerd door blanken
die met zwartgemaakte gezichten op een
overdreven en komische wijze de muziek
en dans van de negers nabootsten. En
met succes, want over één ding waren
bijna alle bezoekers het eens: dit was echt
een bijzondere voorstelling geweest en
niemand had spijt van de vijfenzeventig
cent die als toegangsprijs moest worden
betaald, waar trouwens een consumptie
bij was inbegrepen.
Het interieur van Sociëteit Amicitia aan de Wirdumerdijk rond 1900
LeOVdLC^LA, It