Een avond Frascati 16 Aldert Toornstra Op het toneel van de grote zaal van de Stadsschouwburg zaten enigszins verscho len tussen het groen van de talrijke planten, maar door de gasverlichting toch goed zichtbaar, op die vrijdagavond in juni 1849 de vier 'met roem bekende neger zangers'. Keurig in een zwart pak gestoken met hun donkere gezichten, die scherp contrasteerden met de hagelwitte vesten, trokken ze meteen alle aandacht van de talrijke bezoekers. Bijna iedereen die op deze bijzondere Frascati-avond was afgekomen zag het tafereeltje met enige verwondering aan en menigeen verkon digde dan ook, dat hij zich van deze negerzangers een heel andere voorstelling had gemaakt. De muziek die het kwartet ten gehore bracht veroorzaakte nog meer verbazing, want deze zangers bleken ook nog enkele vreemde dansen uit te voeren en een paar vreemde instrumenten te bespelen. Het begon al met een snelle, wilde dans door de man die Dryce werd genoemd. Daarbij tokkelden de anderen opgewekt op een banjo en mandoline en bewogen ze hun lichaam driftig heen en weer, terwijl ze aanstekelijk met de voeten op de maat mee stampten. Bovendien rammelde en sloeg de danser nog met een tamboerijn waardoor het geheel een buitengewoon vrolijke indruk maakte. Toen het num mer voorbij was ging hij weer op zijn stoel zitten en klonk er opeens een treurig lied, waarbij de heldere stem van zanger Laur- din boven de samenzang van de anderen uitsteeg. De bezoekers raakten haast niet uitgekeken en uitgesproken over de vreemde manier waarop 'master' Daniels soms zijn viool bespeelde en op de koddige manier van bewegen en spreken van dit groepje negerzangers. In werkelijkheid waren het waarschijn lijk leden van de zogenaamde Lantum Negerzangers, die vanaf 1847 regelmatig de grote steden in ons land hadden bezocht en nu voor dit optreden naar het verre Friese land waren gekomen. Voor Leeu warden werd het de eerste kennismaking met een minstrel show, een geheel nieuwe vorm van amusement afkomstig uit Ame rika. Deze werd uitgevoerd door blanken die met zwartgemaakte gezichten op een overdreven en komische wijze de muziek en dans van de negers nabootsten. En met succes, want over één ding waren bijna alle bezoekers het eens: dit was echt een bijzondere voorstelling geweest en niemand had spijt van de vijfenzeventig cent die als toegangsprijs moest worden betaald, waar trouwens een consumptie bij was inbegrepen. Het interieur van Sociëteit Amicitia aan de Wirdumerdijk rond 1900 LeOVdLC^LA, It

Historisch Centrum Leeuwarden

Leovardia, 2000-2018 | 2002 | | pagina 18