16 Op een onderduikadres in Suwald: het echtpaar Wielenga met zoon Maurits en dochter Aafke. De robuuste kinderwagen werd in de oorlog nog wel eens gebruikt voor clandes tien vervoer van kolen! Collectie Wielenga worden er door de Duitsers nog heel wat verzetsstrijders gearresteerd. Ze worden allen verhoord en op een gegeven moment wordt heel duidelijk de Nieuwe Ooster straat genoemd. Er is iets met de verster ker aan de hand, doordat de batterijen bijna leeg zijn. Hoewel de mannen tot het uiterste gespannen zitten te luisteren, horen ze slechts enkele losse worden "Wie lenga, Oosterstraat'. Weet deze persoon iets van de Luisterpost af? De mensen die de wachtdienst hebben, zien elkaar scherp aan. Dit kan heel gevaarlijk zijn en zelf zijn ze ongewapend. Ze besluiten die nacht niet in het pand te blijven en de familie Wielenga wordt, samen met twee jonge kinderen, naar een 'schoon' adres overgebracht. Voortaan zal de vrouw van een van de leden van de Luisterpost voor voeding en drinken zorgen. Want de man nen hebben geen vrede met deze vlucht. Een van hen, Kopie, vindt het onverant woord om deze belangrijke bron van infor matie in de steek te laten. Piet Kramer is dat met hem eens. Het gaat om men senlevens: misschien zullen die vallen onder de afluisteraars, maar dat risico moet dan maar genomen worden. Nu de familie Wielenga weg is, laat Piet Kra mer wapens uitreiken aan de mannen en er komen drie zwaar bewapende KP-'ers om hen extra bescherming te geven. De volgende morgen om half tien begint het nieuwe rapport van de Luisterpost. Geheim bewaard Het geheim van de Luisterpost is goed bewaard gebleven. Ondanks geruchten over verraad zijn de Duitsers er niet ach ter gekomen. Als er iets haperde aan de telefoon op het Burmaniahuis, ging Ste ven er met lood in de schoenen naar toe. Zouden ze onraad bespeurd hebben? De laatste week zaten de mannen op de Luis terpost met dezelfde vraag, totdat zij op zaterdagavond de 14e april om kwart voor negen hun laatste notitie uit de mond van de Duitsers opvingen: 'Ze gaan naar de vesting Holland, over de Afsluitdijk!'. Een kwartier later staat op de notitie: 'De SD wordt gebeld. Geen gehoor!!!!!!!' Zeven uit roeptekens: het werk zit er op! Als Grundmann later in Leeuwarden gevangen zit en over de Luisterpost hoort, springt hij bijna tot de zolder toe van woe de. Ze wisten dat ze afgeluisterd werden, maar niet hóe, en dan nog wel van zo'n omvang! Als we dat eerder ontdekt had den, schreeuwde hij, was het hele stads deel van Leeuwarden in puin gelegd. Maar het rijk van deze knarsetandende beul was uitgespeeld. Voorgoed! (1) Als extra zware verhoormethode werd de zogenaamde waterkist gebruikt, een met lood beklede kist waar gevangenen in werden geduwd met de bedoeling hen tot bekentenissen te dwin gen. Deze waterkist is voor zover bekend nergens anders in Nederland toegepast. Het Verzetsmu seum in Leeuwarden bewaart een nagemaakte kopie van deze waterkist. (2) Berucht was de behandeling van gevangenen in de kelder van het Burmaniahuis. Zij moesten daar de nacht veelal doorbrengen op de koude vloer, soms aan elkaar vastgeketend en bewaakt door honden. Naschrift Bovenstaand artikel is voornamelijk ont leend aan het memorandum dat wijlen mijn moeder Hieke Wielenga-Ypma in 1947 had geschreven en in 1992 werd her zien. Uit respect zijn de passages zo veel mogelijk intact gelaten en zijn er slechts hier en daar enige correcties, herzien ingen en uiteraard spellings wijzigingen doorgevoerd. Mijn ouders hebben hun ver zetswerk gedaan in geloofsvertrouwen. Alleen daarom konden zij de spanningen die dit gevaarlijke werk met zich mee bracht, ook verwerken. In zijn boek Grensconflict verhaalt Fokke Sierksma over zijn ervaringen op de Luisterpost. Mocht u als oudere lezer van dit artikel nog een herinnering aan het werk van de Luisterpost hebben, dan wil ik u vriende lijk verzoeken om contact met mij op te nemen: Maurits C.J. Wielenga, Oksewei 30, 8501 TX Joure, telefoon: 0513 - 416699, e-mail: mcjwielenga@zonnet.nl

Historisch Centrum Leeuwarden

Leovardia, 2000-2018 | 2005 | | pagina 18