LcovolF^£A.!€ 14 Daarna keerde de populaire band van John Barclay terug en bleef met enige tus senpozen - afgewisseld met een trio geleid door de 'hotsaxofonist' Johnny Reijmers - tot maart 1938 in De Wintertuin. Opval lend in die periode was een nieuw instru mentarium waarmee 'vleugel, orgel en harmonica gelijktijdig door één persoon konden worden bespeeld' en dat de leider zelf had geconstrueerd 'met behulp van een stofzuiger die min of meer tot een blaasbalg was omgevormd.' Nadat in maart de zaak met O. Leeuwen weer een nieuwe eigenaar had gekregen, engageer de deze voor enkele maanden het Leeu warder dansorkest van drummer Jack Wetting - de Jack Wesdick Show Band - met de gebroeders Wessel en Dirk Posthu mus als goede solisten. Het orkest, dat daarvoor met succes in dancing Benthem op de Voorstreek had gespeeld, bleek helaas niet in staat voldoende danslusti- gen naar De Wintertuin te lokken. Een opmerkelijke verschijning vormde de swingband van Freddy Goldstein die van af juli elke avond niet alleen voor vlotte dansmuziek garant stond, maar tevens met speciale attracties, zoals een dirigeer- wedstrijd, prijsdansen en champagnewal- sen, voor de nodige stemming zorgde. Maar ook hun 'fransche accordeonwerk', xylofoonsoli en vrolijke refreinzang kon De Wintertuin niet voor een dreigende sluiting behoeden. In september viel het doek, werd de zaak verkocht en besloot de nieuwe eigenaar Van Wanum, wiens vader het legendarische Hotel Tabaris in Den Haag beheerde, tot enige modernise ring van het interieur. Een nieuwe naam, een nieuw geluid Op 3 november 1938 vond een verrassend feest plaats aan de Tweebaksmarkt toen dancing Lido haar poorten opende, waar bij de muziek werd verzorgd door de Entertainers van drummer en orkestlei der Hans Feith. Dit beschaafd spelende internationale orkest, dat die zomer nog in de danszaal van het Palace Hotel in de Belgische badplaats Oostende had gespeeld, stond een maand lang garant voor goed vertolkte, gevarieerde dans- en concert muziek. Dat er voortaan meer muzikale verras singen konden worden verwacht bleek al snel toen tijdens de volgende drie maan den het kleine podium werd bezet door de forse Jamaicaanse trompettist Joe Smith en zijn uit Nederland afkomstige Cracker jacks. Uitstekende muzikanten als de saxofonist Jaap Valkhof en drummer Frans Beekman, zorgden er voor dat de danslustigen zich eens lekker konden uit leven op de nieuwste dansmuziek. Trou wens, de volgende band van de trompet en gitaar spelende Mike Hidalgo telde ook enkele pittige solisten, waaronder de bekende Surinaamse tenorsaxofonist Kid Dynamite en de swingende Amsterdamse pianist John Parker. Bovendien vermaak te Hidalgo zijn publiek met enkele vlot uitgevoerde stepdances. Met deze keuze liet exploitant Van Wanum zien, dat hij door het engageren van gerenommeerde orkesten de concurrentie met andere dan cings in de stad gemakkelijk aan kon en niet de mindere was van hotel Spoorzicht, dat algemeen als 'de' dancing van Fries land werd beschouwd. Anders dan eige naar Castelein van Spoorzicht engageerde hij geen wekelijkse variéténummers en moest alleen aantrekkelijke dansmuziek voor voldoende publiek zorgen. Zo kwam in november 1939 het nog maar enkele maanden oude orkest van bassist Frans Wouters naar de Lido met accordeonist John de Mol en gitarist Eddie Christiani als de grote trekkers. Het orkest trad toen regelmatig voor de VARA-radio op en dus moest er dan een ruime en snelle auto worden gehuurd die de vijf bandleden met hun instrumenten naar de Hilversumse studio kon vervoeren. Hard werken Hoewel veel muzikanten tijdens een der gelijk engagement in een goedkoop pen sion onderdak vonden of voor enkele maanden in de stad een kamer huurden, verbleven Eddie Christiani en John de Mol op de bovenverdieping van de Lido. Beiden huurden daar, zo vertelt Eddie

Historisch Centrum Leeuwarden

Leovardia, 2000-2018 | 2008 | | pagina 16