Lcovaë^tA.!€
24
vluchtdier, dat de mens ten slotte is. Als
de bliksem nam ze Gerben onder de arm
en vluchtte de kerk uit, de gemeente ver
steend achterlatend. Een socialistisch
strijdlied in een kerk in die dagen? Je kon
nog beter in de kerk lopen vloeken.
De kerk van Miedema
Uit de tijd dat mijn ouders in de Bleeker-
straat en aan de Dokkumer Ee woonden,
stamt ook de vriendschap van mijn vader
met Andries Miedema. Ze gingen er in het
voorjaar met de polsstok op uit om kievits
eieren te zoeken. Miedema had aan de
Dokkumer Ee een grote mast-, blok- en
pompmakerij. In de werkplaats, een wat
scheef hangend groot gebouw met een
hoog dak, gebouwd in steen tot mans
hoogte en daarboven van zwart geteerd
hout, hing een heel aparte sfeer door het
vrij spaarzame licht en alle werktuigen
om hout te bewerken. Het rook er altijd
heel lekker naar pek en al dat bewerkte
hout. Er werden ook werktuigen voor de
boerderij gemaakt zoals grasharken,
schepmateriaal, hokken, houten emmers,
karntonnen, stelen. Op de vrijdagse vee
markt, achter de Beurs en achter het
gerechtshof, verkochten de Miedema's al
dat moois.
Later richtte Miedema een christelijke
gemeente op met veel aanhang in de wijk.
Onder zijn woning, naast de werkplaats,
was het 'vergaderlokaal', wat op de gevel
te lezen was. Zelfben ik er een paar jaar
op zondagschool geweest. Miedema kon
heel gepassioneerd en boeiend bijbelver
halen vertellen, vooral uit het oude testa
ment. Er was met feesten een zangkwar
tet, bestaande uit zijn oudste zoons met
hun verloofdes, dat liederen uit de bundel
van Johannes de Heer zong. Het klonk
echt héél mooi in de oren van een zeven
jarige.
De nog bijna middeleeuwse rustige
sfeer die in die jaren langs de Dokkumer
Ee hing is ruw verstoord in de jaren
zestig. Niet alleen de wijk maar ook de
werkplaatsen en pakhuizen langs het
water zijn afgebroken, slachtoffers van de
vooruitgang in die jaren. Ook zijn de
gemeenteleden van de kerk van Miedema
verstrooid, zoals de joden na de verwoes
ting van de tempel in Jeruzalem, en ook
het vergaderlokaal is weg.
Mijn ouders in 1949, vóór mijn vertrek
als dienstplichtige naar voormalig
Nederlands-Indië Collectie Joop de Jong
Van Camstraburen naar
de Peperstraat
Aan het prettige bestaan in het winkeltje
aan de Dokkumer Ee kwam helaas na eni
ge jaren een eind. Er was geen huurcon
tract en toen de oude eigenaar kwam te
overlijden had de zoon, een niksnut van
een vent volgens mijn vader, wel zin in
een dergelijke gemakkelijke broodwin
ning, zegde de huur op en nam de winkel
over.
Door de contacten die mijn ouders had
den opgebouwd konden ze aan de zuidzij
de van de toen nog smalle Peperstraat in
Leeuwarden een oud pand uit 1645, num
mer 8, huren. Hoewel het huis op foto's
vrij breed en hoog toont viel de ruimte
binnen erg tegen, ook door de zeer dikke
muren. De woningen aan de zuidzijde van
de straat waren echter toen al voorbe-
muziek en klonken socialistische strijdlie
deren. Mijn broer, toen zo'n vier jaar oud,
lette goed op en kon onder andere melodie
en tekst van 'Acht uur, acht uur, geen lan
ger arbeidsduur', een echte topper in die
dagen, heel goed nazingen.
Met de kerst dacht een buurvrouw er
goed aan te doen Gerben eens mee te
nemen naar de Grote- of Jacobijnerkerk,
een mooie gelegenheid om hem in kennis
te brengen met de geboorte van de Hei
land. En inderdaad, de metershoge kerst
boom met kaarsjes in de kerk vond hij
heel mooi. Ook de orgelmuziek en de zang
waren heel interessant maar de muziek
klonk heel anders dan hij gewend was en
hij kon dus niet meezingen. Maar tijdens
het gebed, toen behalve de dominee ieder
een muisstil was, zag Gerben zijn kans
schoon en begon keihard te zingen: 'Acht
uur, acht uur, geen langer arbeidsduur'.
Het moet heel mooi geklonken hebben,
zo'n heldere kinderstem in die grote kerk
met een prachtige galm, maar daar had
de buurvrouw op dat ogenblik geen oren
naar. Bij haar kwam de reactie op van het
Trouwfoto van Rein de Jong en Anna van
der Horst (3 juni 1916) Collectie Joop de Jong
