Lcovaë^tA.!€
21
bewezen. Veel later hebben ze die leemte
bij Hub. Adema toch nog opgevuld.
Mag ik je thuis brengen
De oorlogsjaren '40-'45 achter de rug,
maar met de militaire dienstplicht in het
vooruitzicht (compleet met uitzending
naar Nederlands Indië), werd mij toch nog
wat tijd gegund om mij ook in de dans
kunst te bekwamen. Ik meldde mij met
mijn vrienden aan bij (al weer een nieu
we) dansschool, Epema. De lessen werden
gegeven in de voormalige Moulin Rouge
op de hoek Schavernek/Westerplantage.
Dat was best een fikse wandeling vanaf
het ouderlijk huis aan het Mariahof. We
leerden in de winterperiode 1946/1947 de
nodige danspassen en figuren voor de fox
trot, de Engelse wals, enzovoort, maar ook
bijzondere dansen, zoals de polka's, de
Gebie-Boston en de Boston-retour. Ik zou
nu echt niet meer weten hoe dat allemaal
zou moeten, maar we hebben het toen
allemaal geleerd en het was er bere gezel
lig. En zo gingen we met een hele ploeg
van dansschool Epema nog op de kiek in
het Vosseparkje.
Dan de sociale kant van de dansles: aan
het eind van de avond vraagje dan aan je
favoriete danspartner 'mag ik je even
thuis brengen?' En dat aanbod werd met
graagte geaccepteerd. Dan komt de vraag:
'waar woon je?' 'Hempenserweg'. En dat
traject heb ik meerdere malen gelopen:
van het Mariahof naar het Schavernek,
van het Schavernek naar de Hempenser
weg en van de Hempenserweg weer terug
naar het Mariahof. En dat soms in bar
winterweer! Voor zo'n expeditie zou je
tegenwoordig minimaal over een Volkswa
gen Polo hebben moeten beschikken. Wij
deden het toen allemaal te voet.
Zo werden de meesten van ons de dans
kunst machtig maar moest het ook nog
eens een keer in praktijk worden
gebracht. In Leeuwarden kon dat bijvoor
beeld in de Groene Weide, waar we in de
bovenzaal diverse bals bezochten. Of bij
voorbeeld in Hotel Spoorzicht oftewel bij
Sipke Castelein, die dikwijls zorgde voor
goeie muzikanten. Hij haalde zelfs het
tango- en rumbaorkest van Malando bin
nen. En laten we vooral niet vergeten, dat
hier ook het begin lag van een imposante
carrière als jazzmusicus van de tenor
saxofonist Harry Verbeke, die samen met
onder anderen zijn broer Eddy (op de bas)
en Piet Postma (gitaar) direct na de
bevrijding in 1945 bij Sipke begon in The
Dives Up Swingers, later de Amalfi's. Hij
speelde onder meer in vermaarde bands
van Ted Powder, Boy Edgar, The Millers
en The Diamond Five en werd een groot
heid in de Nederlandse jazzwereld.
Maar ook hebben we heel goede en
gezellige herinneringen aan Zalen Schaaf.
Daar vonden bovendien de traditionele
toneelavonden van rederijkerskamer Ten
Kate en van T.O.G. plaats met prachtige
hoofdrollen van de in augustus van dit
jaar overleden mevrouw Gré Stapensea-
Giezen en de heren Geerdes en Wette-
raauw; maar bovenal was er 'bal na',
meestal onder leiding van Hub. Adema of
Epema, compleet in jacquet en ook hier
was er altijd een polonaise, dikwijls met
de muziek van de Sambrinco's (met Attie
Dekens).
In de synagoge
Ook nu wordt er nog steeds gedanst in
Leeuwarden. Maar het gebeuren van nu
past eigenlijk niet in het kader van een
historisch tijdschrift. Of misschien toch
wel een beetje.
Want de eigentijdse dansen kunnen
worden geleerd bij de dansschool van Saco
Velt en de meesten van ons zullen weten,
dat deze dansschool is gevestigd in de
voormalige synagoge in de Sacrament
straat, in het centrum van onze stad. Het
is even wennen om het bord van de dans
school aan de gevel te zien hangen naast
de oorspronkelijke geveltekst, maar het
gebeurt wel in dit historisch stukje Leeu
warden.
Ik heb niet de pretentie gehad om een
volledig overzicht van het dansgebeuren
in Leeuwarden te (kunnen) geven, maar
ik wilde u graag deelgenoot maken van
mijn herinneringen hieraan en alles daar
omheen. Het is een stukje historie. Maar
of het dansen ook nog een toekomst heeft,
mag worden betwijfeld. Want onlangs las
ik een artikel in de krant met de kop
'Honderden vrouwen kampen met 'dans-
loze' mannen'. Zelfs RTL heeft over dit
onderwerp al een televisieprogramma uit
gezonden. En dat doet toch het ergste vre
zen.
