6 Bombardement van 24 februari 1944 op het vliegveld. Rookwolken, gezien vanuit Sint Jacobsstraat 13 in de binnenstad spanning in huis was. Ik zag daar Joseph op een ongewoon tijdstip in druk overleg met mijn vader. Zachtjes sloop ik naar mijn moeder, die in de keuken was en zei: 'ome Duutser is er, hé mamme!', waarop van alle kanten werd geprobeerd om mij te doen geloven dat dit mijn oom Wieger uit Hoogkarspel was. Maar ik wist wel beter: de man, bij wie ik vaak op schoot zat, was zeker niet de voorgewende oom, ondanks het feit dat ze op elkaar leken! Ik bleef weigerachtig om aan die nieuwe naam mijn medewerking te verlenen en dat bleek een factor die het gevaar voor zowel deserteur Jos als voor ons gezin alleen maar deed toenemen.' Inmiddels had Jos een stel kleren van mijn vader gekregen en zag er al een stuk minder soldatesk uit. Er volgde druk beraad in huis, waarvan de conclusie was dat ons huis en ons gezin geen geschikte omgeving waren voor de onderduikende 'vijand'. Bovendien wilde Jos Schorr liever naar het onderduikadres van zijn vrouw en kind. Als een spannend jongensboek Er werd besloten dat Rein Jos zou bege leiden naar zijn onderduikadres in Hege- beintum. 'Ik reed voorop en Jos er zo'n dertig meter achter op zijn Duitse fiets, wat niet zo verstandig was. Hij had zijn revolver meegenomen en zou niet hebben getwijfeld die te gebruiken als hij door de bezetter werd aangehouden. De route via Lekkum, Miedum, Burdaard leek het veiligst te zijn. Onderweg kwamen we een boerenwagen met een Duitser tegen, die in en naburig dorp brood had gehaald. Mijn vader had een extra veiligheid in willen bouwen en daarom moest ik in Burdaard naar de bakkerswinkel van verzetsstrijder Gerrit Wondaal. Dat was weliswaar zorgzaam, maar bleek achteraf niet zo verstandig. De bakkersvrouw stond in de winkel. 'De groeten van Bron en ik moet vragen of de weg naar Hegebeintum veilig is', waarop zij naar achteren ging en na een poos terugkwam met het antwoord 'we weten het niet, waag het er maar op'. Zij en haar man hadden natuurlijk gezien dat er een man buiten stond met zo'n typisch Duitse fiets, hetgeen hen achter dochtig maakte. Jos wist bij welke boer derij we moesten zijn. Toen ik me daar meldde raakte mevrouw Schorr overstuur. Ze was bang dat door de aanwezigheid van haar man het gevaar op ontdekking groot zou worden en de represailles stren ger. Ik had mijn taak volbracht en keerde terug naar Leeuwarden. Op 15 april werd Leeuwarden bevrijd en nog dezelfde dag kwam Jos Schorr bij ons thuis langs om de burgerkleren van mijn vader terug te brengen. Hem was afgeraden naar de Van Loonstraat terug te keren, want hij kon wel eens gezocht worden. Op 17 april kwam vervolgens Doutsje Schorr aan de deur met de vraag of Jos bij ons was, want hij was noch in de Van Loonstraat noch in Hegebeintum. Het bleek dat hij op weg naar Hegebein tum bij de brug van Burdaard was aange houden door bakker en NBS-er Wondaal, die hem herkende aan de fiets en zijn postuur. Jos werd drie weken in de school van Driesum opgesloten en daarna naar Gaasterland gebracht, waar hij enkele weken moest werken in een melkfabriek.' Bakker Wondaal Iets meer over die bakker uit Burdaard, die enkele jaren na de oorlog Leeuwar der werd en een bakkerij had in de Van Sytzemastraat/hoek Derde Vegelindwars- straat totdat hij autoverkoper werd bij Rosier. Gerrit Wondaal was een van de laatste strijders op de Afsluitdijk op de stelling Wons en zette zijn werk voort als verzetsstrijder, die opereerde vanuit Burdaard, waar hij zijn bakkerij had aan de Mounewei 2. Zijn opvallendste wapen feiten bestonden uit een wapentransport vanaf boer Van der Meer bij Sneek naar Burdaard en de kraak, samen met een aantal vrienden, in het gemeentehuis van Ternaard, waar de loodzware brandkast vol met voedselbonnen werd meegeno men. Na de oorlog werd die brandkast met daarin nog het aanwezige geld en ove rige papieren, terugbezorgd. Twee van de vrienden die geholpen hadden, mochten dit niet meer meemaken; ze waren in het laatste jaar van de oorlog doodgeschoten. Ook had Wondaal zijn contacten als het ging om het onderbrengen van gevluchte joden en onderduikers. Hij werkte daarbij LcoVflLr^i4)t»k

Historisch Centrum Leeuwarden

Leovardia, 2000-2018 | 2009 | | pagina 8