naar onderling* contact
Knutselaars streven tentoonstelling op
Plannen voor een
beperkte schaal
Bij deze belangstelling moet natuurlijk een
flinke dosis knutselzin komen en deze is
weer sterk afhankelijk van de vaardigheid,
die men op dit gebied bezit of meent te
bezitten. De moeilijkheden om een knap
werkstuk te maken zijn niet gering -- men
moet er handigheid, geduld en energie voor
bezitten. Maar onmiskenbaar ontstaat hier
de eetlust tijdens het eten. De beginnende
knutselaar zal zijn eerste pogingen misschien
met een pover resultaat bekroond zien, maar
hij weet, dat het volgende werkstuk beter
en het daarop volgende misschien volmaakt
zal zijn. En dus gaat hij verder.
Ook Leeuwarden telt vele knutselaars, maar
niemand weet precies hoe veel. De meesten
werken immers in het verborgene an de
huiskamer en hun werkstukken komen nim
mer onder het oog van een groter publiek
dan familie en kennissen. Toch bestaat er
in ruime kring belangstelling voor knutsel
werk; een onlangs op beperkte schaal in
Leeuwarden gehouden tentoonstelling heeft
dit weer eens bewezen.
De laatste weken is in een groepje knutse
laars de wenselijkheid besproken van een
nauwer onderling contact, liet is niet hun
bedoeling een vereniging op te richten,
maar wel om knutselaars de gelegenheid te
geven elkaar te steunen en met elkaar van
gedachten te wisselen. Bovendien zouden
zij hun werkstukken graag eens in het open
baar willen tentoonstellen.
Wij menen, dat „Leeuwarder Gemeen
schap" op dit punt een taak heelt. Het
streven naar onderling contact moet aan
gemoedigd en zoveel mogelijk bêvorderd
worden. Daarom vinden de lezers in dit
blad een lijst van de knutselaars, die al
in deze groep zijn opgenomen. „Buiten
staanders" kunnen zich zonder bezwaar met
deze mensen in verbinding stellen.
Het plan van de tentoonstelling verdient,
naar onze mening, eveneens aanmoediging,
liet hoeft geen expositie van louter meester
stukken te worden; juist de eenvoudige
dingen kunnen de lotgenoten van oom Jacob
op een idee brengen. Over deze zaak is al
in beperkte kring gesproken, waarbij de
knutselaars zich, in ruil voor onze steun,
bereid verklaarden de baten van. een even
tuele tentoonstelling ten goede te laten
komen aan de stichting „Leeuwarder
Gemeenschap".
Misschien willen Burgemeester <n vV.-thou
ders trouwe lezers van ons blad alvast
eens denken over de mogelijkheid om dit
najaar het Beursgebouw een paar dagen
voor dit doel beschikbaar te stellen?
Aom Jacob had een sombere natuur; tcan-
neer hij 's avonds van de fabriek was
thuisgekomen, dan at hij z'n boterhammen
en voor de rest van de avond zat hij maar
wat in z'n stoel. Hij las in z'n krantje, maar
icerd door de berichten over oorlog, diplo
matiek geharrewar en auto-ongelukken niet
opgemonterd. Dan draaide hij wat aan de
radio, maar vond alom jazzmuziek. Oom
Jacob vond jazzmuziek afschuwelijk en
placht na een poosje het ding weer dicht te
draaien om zich daarna, suffend in zijn
stoel, uitvoerig op de nachtrust voor te be
reiden.
Tante Trijntje (de vrouw van oom Jacob)
ergerde zich voortdurend aan de landerige
stemming, die het gezinshoofd op deze
manier aankweekte en ze begon zich onbe
wust bezig te houden met het probleem van
de vrijetijdsbesteding. Maar met de vele
kopjes koffie, die ze gulhartig schonk, kon
ze dit nijpende vraagstuk niet oplossen.
Edoch, oom Jacob verzeilde op een goede
dag in het gezelschap van een collega, die
hem mee naar huis troonde voor de be
zichtiging van een zelfgemaakt scheeps
model. Het was een keurig scheepje, met
tuig en zeilen en alles wat er verder bij
hoort. Een model van een modelschip!
Oom Jacob ging peinzend naar huis en een
uur later vond z'n vrouw hem op de zolder,
zoekend in een paar oude kisten met hout
en gereedschap. Door het bezoek aan de
collega was een tot dusver onontdekt instinct
in hem wakker geworden: het knutsel-
instinct.
.Vu is deze oom Jacob een geheel ander
mens geworden, 's Avonds, na de boterham,
wordt de tafel ontruimd en dan begint de
scheepsbouwerij met een energie, alsof er
tonnen gouds mee te verdienen zijn. Tante
Trijntje zucht wel eens, vanwege de rom
mel, maar toch is ze tevreden: haar Jacob
weet nu, wat hij met zijn vrije tijd moet
doen
Giet verhaal van oom Jacob is verzonnen,
maar in zijn algemeenheid is het waar.
honderdmaal waar gebeurd. Want tal van
mensen hebben min of meer toevallig
de liefhebberij van het knutselen leren
kennen als een waardevolle besteding van
de vrije tijd. Vraag hun niet, hoe dat zo
gekomen is, want ze wéten het niet. Hoog
stens kan een diepgaande belangstelling
voor het een of ander een rol hebben ge
speeld.
De man, die als jongen al over de kermis
sen zwierf oin de draaimolens van buiten
en van binnen te bekijken, was voorbestemd
om miniatuur-draaimolenbouwc r te wor
den. De jongen, die het dubbeltje van opoe
niet in een dikke ijsco omzette, maar er een
perronkaartje voor kocht, kon zich ook later
niet onttrekken aan de bekoring van het
spoor. Wanneer hij geen spoorweg-model
bouwer is geworden, dan had hij hei in
ieder geval kunnen worden
Dit is de heer H. Lehmkulil, bezig met een scheepsmodel.
