HET K4RKHERSTELLIMS00RD
beótaat een kwart eeuw
Leeuwarder juLileumgesclienlv in ..klinkende munt
rve Leeuwarders, die het Parkherstellingsoord nodig hebben, mogen zich gelukkig prijzen
dat het er is. En de Leeuwarders, die het niet van node hebben, mogen zich gelukkig
prijzen, dat ze niet aangetast zijn door de slepende' volksziekte, die t.b.c. heet. Wanneer
hun dankbaarheid daarvoor in de naaste toekomst tot uiting komt in een vergrote belang
stelling voor het Leeuwarder sanatorium, dan kan het 25-jarig jubileum van deze inrich
ting op 5 Juli een grootse gebeurtenis worden!
Buiten het hek van het Parkherstellingsoord,
aan Achter de Hoven, spelen de kinderen op
straat. Ze zijn in de weer niet autopeds en
ballen^en de meisjes zijn met het spring
touw aan het draaien. Gezonde kinderen,
zorgeloze kinderen, voor wie de wereld
groot en ruim is en die naar vader en
moeder gaan, wanneer het tijd van thuis
komen is.
Achter het hek van het Parkherstellingsoord
is een andere wereld, die in hoofdzaak door
kinderen wordt bevolkt. De wereld van
witteledikanten en van verpleegsters, die
uitzicht geeft op een groen grastapijt met
bomen en struiken. Een rustige, stille
wereld, waar het kinderriunoer uit de stad
maar nauwelijks kan doordringen.
En dat is niaar goed ook, want wanneer
het sanatorium geen wereldje-apart was
dan zouden de kinderen, die in de bedden
op genezing wachten, geen leven hebben.
Ze zijn afgezonderd van hun gezonde leef
tijdgenootjes, niet alleen vanwege het be
smettingsgevaar, maar ook vanwege de in
nerlijke rust, die nodig is, maar erg moeilijk-
verworven wordt. Vooral door kinderen, bij
wie de zucht tot stoeien en spelen tot de
normale uitingen van levenskracht behoren.
Maar u moet niet menen, dat deze kinderen
zich ongelukkig voelen in het milieu waarin
ze noodgedwongen zijn opgenomen. Het
tegendeel is eerder waar, want een kind
heeft ook de schone gave van zich gemak
kelijk te kunnen aanpassen, te midden van
lotgenootjes leert de jongen of het meisje
snel de oude omgeving en de oude levens
omstandigheden vergeten. Het kind wordt
in de kring opgenomen en voelt zich spoedig
thuis.
Dat is, geloven wij, een van de noodzake
lijkste dingen om het herstel te bespoedi
gen of zelfs mogelijk te maken. Een onge
lukkig mens geneest minder snel dan
iemand, die zich heeft kunnen aanpassen
en daarbij de beperkte vreugden-van-de-
dag heeft leren waarderen. Kees, de geit
is zo'n bron van voortdurende vreugde; hij
graast op het grasveld, onder het oog van
de patiëntjes en is een allerbeminnelijkst
wezen. Er zijn een schaap, een hond en een
kat en er zijn duiven.
Andere vreugden voor de kinderen zijn: de
post, de spelletjes en natuurlijk vooral het
geregelde bezoek. Want men kan nu wel
beweren, dat kinderen in een nieuw milieu
snel vergeten, maar dat geldt niet voor
vader en moeder. Zij brengen de sfeer van
thuis even iri het Parkherstellingsoord, de
sfeer van vroeger ende sfeer van straks
wanneer het patiëntje genezen de inrich
ting zal kunnen verlaten
Een wereldje apart, maar nauw verbonden
met de grote wereld, die nog steeds wor
stelt om de gevreesde t.b.c. uit te bannen.
Het Parkherstellingsoord heeft in deze strijd
aanstonds een kwart eeuw zijn aandeel ge
had. Op bescheiden schaal werd begonnen,
maar de taak breidde zich uit, evenals de
inrichting, die als een dagverblijf voor
t.b.c.-patiënten begon en nu een volwaardig
en erkend sanatorium is, hoofdzakelijk voor
kinderen en verder vcfOr vrouwen.
De vereniging Parkhcrstellingsoord werd al
opgericht in 1925, maar in 1927 kwamen
de eerste patiënten mensen voor wie
thuis geen gelegenheid was rustig te kuren
en die daarom overdag naar het Park
kwamen. De nacht brachten ze echter thuis
door. Op het eind van het eerste jaar waren
er zeven van deze patiënten. Reeds in 1928
werd het besluit genomen het Parkherstel
lingsoord tot een dag- en nachtverblijf te
maken. Er waren toen 21 patiënten; nu
zijn er gemiddeld 50 en wanneer de in
richting overvol is, dan kan dit aantal nog
wel eens iels stijgen. Maar dat is een
kwestie van „schikken en plooien"
