10
It is hast weer sof eer. De hiele stad
staat in het teken fan de ouwe man".
Deze woorden uit Manus Briltsje onder
het klokje, waar een ploeg van een man
of tien de tijd tracht stuk te slaan.
Liuwe (eens koloniaal) wil weten, „wie
sien ouwe man Manus eigenluk bedoelt".
Rein Flewiel: „Och, hij bedoelt, dat het
op 'e N ijst ad stinkt van ouwe Drees-
mantsjes. Dochst oek niet, Auguust?"
Maar vóór Auguust zijn eeuwig klaaglied
op de nood van de „Dreesmantsjes" kan
aanheffen, zegt Manus snel: „Meensen, nou
wu ik jimme toch gochemer hewwe. Wie
su ik nou anders met de ouwe man be-
doele as Sunterklaas!"
„Sunterklaas", klonk het als een echo uit
meer dan één mond, „Sunterklaas".
M. Briltsje ziet triomfantelijk in het rond.
Het is Auguust die weer „freemd en nuver
met de klompen in 't spul komt": „Late
we eerluk weze, mannen, mar foor die
flautviteiten hewwe wij Dreesmensen
ommers doch gien geld'.
„Jouw pakeseggers salie der wel anders
over prakkessere", snibt Rein Flewiel. „It
is een kienderfeest, man, een prachtig
mooi kienderfeest".
„Dat prachtig mooi senten kost", troeft
Auguust.
„Nou, en al suden je nou niks kope en
alleen maar kieke, dan is 't nog mooi
ommers", mengt Dikke Dorus zich in het
gesprek. „Ajje de smoeltsjes fan die kien-
derkes mar kieke, dan wur je al anders
fan binnen". Dorus bijt van ontroering in
zijn machtige, gele snor.
„Ik hew één keer in mien leven foor
Sunterklaas speult, mar dat was de moeite
weerd, jonges".
Dat is Sterke Willem, die met de frons
van-gezag in het voorhoofd, tactisch een
wending aan het gesprek tracht te geven.
Het lukt.
Manus: „Hestou er foor Sunterklaas speult,
Willem, nu, ju, hoe gong dat?"
Willem (van het hekje wippend): „Het zal
suwwat een twintig jaar leden weze. Nou
twintig, miskien oek wel vijf-en-twintig.
Krap-an, vijf-en-twintig denk ik. Wi;
woonden doe nog in 'e Muntsjemuurstraat.
Ik was Vrijdags op 'e merk en de andere
dagen in 't losse werk op 'e Fortuna. Daar
werkte oek een man fan de ouwe Land-
buurt. Hoe hiette die kerel oek al weer.
Ja, Vlagsma was 't. Jou hewwe em wel
kennen, Liuwe".
Liuwe: „O, son geizige kerel met een grote
pruuk swart haar. Sien fader liep met de
broodkar".
Willem: JustNé, sien ome liep met de
broodkar. Sien fader niet. Daar bist mis
met".
Rein: „Wat geeft dat nou mannen, wie
met die broodkar liep. Willem must bij
die geizige kerel foor Sunterklaas sveule,
daar sal 't wel op uutdraaie".
Willem: „Krekt, Rein. Die Vlagsma komt
mie een keer op siede en seit: „Hoor es,
Willem, ik hew vijf beukerkes tuus, die
allemaal nog aan Sunterklaas gelove.
Kenstou fanavond oek komme te strooien?"
Dikke Dorus: „Dus, dou hoechste niet een
rood guddien om en een mijter op 'e kop.
sterke?"
Willem: „Wel né, seun. Wat op de deure
boemze en wat rare geluden make en dan
strooie".
Auguust neuriet: „Hoor, wie klopt daar
kind'ren?"
Rein (aanvullend): ,,'t Is Sterke Willem
zeker!"
Willem: „AUafijn, mannen, om hort te
gaan, ik op een aavund naar de Land-
buurt. Ik must op nummer 78 wese. De
klep fan 'e pet diep in 'e ogen en de buse
fol peperneuten. Nou is dat op die Land-
buurt een hele soekerij, mar eindelijk ja,
dan was ik bij nummer 78. De lamp
brandde en de guddienen waren dicht".
Liuwe: „Dus jou hoefden niet te vragen:
Jan, brandt de lamp al?"
Willem: „Né. Nou ik fersichtig de deur
open en 't gankje in. Nou was 't nuvere,
dat het sto stil was. Anders singe de kien-
ders nog wel es ferskes hé. Fan de stoom
boot en de maan deur de bomen en al so
meer. Mar hier niks fan dat alles. Ik
werom en een lusifer bij 't nummer-
bordsje houwe: ja, 't was 78".
Rein: „Had die geizige gien naam op 'e
deur?"
Willem: „Né, jong. Mar ja 't nummer was
goed. Dus ik denk: vooruit Willem, maar
een end weg strooie".
Liuwe: „Ha, lui opperaasje peperneut,
suden se dat teugestooordig wel noeme.
Opperaasje peperneut".
Willem: „Slaan dien waffel der nou niet
iederkeer in, Liuwe, dat brengt mij mar
fan mien apropos".
De rest: „Ja, stil jonges. Laat Willem nou
deur fortelle. It wurdt nou spannend".
Willem: „So is 't. Een indianeboek fan
Karl Marx is der niks bij. Nou dan, ik
sluup weer naar de kamersdeur toe en ik
brul so hard as ik kan: Zijn hier ook stoute
kinderen?"
Willem schreeuwt zo hard, dat de fietsers,
die voor het stoplicht moeten wachten,
verwonderd naar het groepje mannen
kijken. Maar die merken daar niets van.
Alle tien staan ze in het donkere gangetje
van het stille huis in de Landbutirt en
brullen met Willem: Zijn hier ook stoute
kinderen?
„Nou, en toen Willem?"
Willem: „Ik had dus ropen van: Zijn hier
ook stoute kindertjes? En daar fliegt de
deur open en ik krij mie der een klap op
'e kop, dat ik ging host tegen de flakte.
En pal daarover heen krij ik een shop,
dat ik lag in 't bleekje voor dat 'k er erg
in hadde. En de meensen kwamen buten-
deur stuwen, want ik brulde fan de pine".
Grote verwondering is te lezen op dc
gezichten van Willems aandachtig gehoor.
Liuwe: „Hat die geizige meclpude die so
te pakken, sterke. Hoe sat dat in mekaar?"
Willem: „Ah, wel né man. Luuster mar.
Ik lag daar in 't bleekje en de peper
neuten lagen in het gras. En toen seit één
fan die frouwen, die der bij was: llestum
eindeluk te pakken kregen, Geert?
Gelukkig al, seit Geert, die vuile slrimer
en bangmaker. Ik sei, waar hewwe jim it
over, meensen. Ik stt strooie. Mar die Geert
sei: Hoor die minne hon nou es: Ilij sü
strooie. En gisteravond jaagt-ie ons een
doodskrik op 't lief deur op 'e ruten te
slaan. En Sundagavurul smiet-ie voet
zoekers in 'e gang. Hij su strooie. Dou
gaast naar de pliesje, jonkje".
Rein: „Hestie der uut prate kennen,
Willem?"
Willem: „Nou met moeite mannen. Der
waar gelukkig een fent, die mie kon en
na feul fieren en fijven hewwe se annomen,
dat het een misverstand waar. Se hadden
de ferkeerde te grazen had".
Dorus: Mar nou begriep ik nog niet, hoe
die Geert in het huus van de geizige
kwam. Waar bleef die vlaggeman nou?"
Willem: „Dat komt nog. Ik de andere dags
naar 't werk met een neus derbij en j<
blauwe plakken en ik naar die geizige.
Mar foor ik mien woordsje doen kon,
begint ie al uut te faren: Dou bist oek een
mooie kerel. Waar bist bleven guster-
avund met dien peperneuten? Ik seg:
woonstou op 78 of woonstou niet op 78?
Hij seit: Ik woon Landbuurt 78. Ik sei:
Dat liegst, so geisig ast bist. Ik hew op
78 weest en daar woonde een Geert en
die het mij in de bleek skppt".
Rein: Nou, ju wat sei die doe?"
Willem: „Hij sei: Geert, Geert? Ik sei, ja
Geert. O, sei die toen, nou begriep ik ut.
Dou hest op Achter Landbuurt 78 weest,
mar dat is de Landbuurt niet. Ha, ha, ha,
wat een bak. Mar komst nou een andere
aavund, Willem?"
Liuwe: „Wat hest deen, Willem?"
Willem: ,)Niks! Ik hew seit: Dat mut die
ouwe kerel uut Spanje self mar apknappe.
Ik sien 'em al met de mijter skeef in
't bleekje sitten!"
