I 1
Huiler liet klokje
Speciaal naar aanleiding van de
rubriek „Onder het Klokje" in ons
vorige nummer delen wij mede, dat
de namen van sprekende of bespro-
ken personen gefantaseerd zijn, voor
zover niet nadrukkelijk liet tegendeel
blijkt. Het streven daarbij is, namen
te kiezen, die in werkelijkheid niet
bestaan, maar op dit punt is volledige
zekerheid uiteraard moeilijk te
krijgen. In het vorige artikel is zo'n
naam, waarvan wij het bestaan niet
vermoeden, enige malen gebruikt,
terwijl in werkelijkheid een thans
overleden stadgenoot deze heeft ge
dragen. Dat hierbij geen enkel op
zettelijk verband tussen de werke
lijke en de gefantaseerde naam be
staat, zal de lezers duidelijk zijn.
- Red. D.L.G.
L"r staat ten olieboüenkraam op het
terrein van de mannen, die tot nu toe
niet door vorst en sneeuw van hun plekje
onder de klok zijn verjaagd.
Sterke Willem: „As ik oliebollen ruuk,
mut ik an Oudjaasdag denke. Het is gauw
weer sofeer".
Rein Flewiel: „Ja, mannen, het gaat
oegrieslukke hard. So is 't één Jannewaris
en so is 't één en dertig Désember".
Dikke Dorus: „Tetman sü wel segge:
üc tied liout gien skoft en sü is 't. Wat
is een jaar? Wat seg ik? Wat binne tien,
twintig jaar? Omrners niks".
August: „En de lasten komme met de
jaren. Hoefeul Dreesmantsjes süden der
jan 't jaar weer niet bijkomen weze? F er-
skeidene docht ik".
Li uwe: „Ja, mensen, deze tied fan 't jaar
maakt je mankeliek. Straks speult het
orgel: Uren, dagen, maanden, jaren
Dprus: „Jou mutte ophouwe Liuwe, een
meens krijt het krap as-ie dy praten hoort.
Niet dast ongeliek hest, hoor: daar niet
van. Mar, jonge, jonge
7.0 staan de oude vrienden bij elkaar, in
een weemoedige stemming, en omgeven
door de geurtjes van de oliebollen en de
stadsgrachten.
Daar stapt een kittig meiske de telefooncel
binnen om even later, onder de belang
stellende blikken van Liuwe c.s. een ge
sprek te voeren.
Manus Briltsje: „Een mooie uutfiening die
tillefoon. Je kenne de hele wereld uut-
prate. Der salie so om Kersttied en Oud
en Nij heen wel een soat gesprekken foerd
mirre".
Rein.- „Daar stanik je borg voor. Naar
Austraalje, en Indië en Kanada en weet ik
feul waar hene".
August: „En Suudafrika".
Rein: „Mar jou belle seker nooit wel,
Auguust?"
August: „Né, mar hoe dat so?"
Rein: „Nou, omdat ik docht, dat Drees
mantsjes daar gien geld fitor hadden. Ha,
ha, ha".
August protesteert, maar het kittige
meiske, dat net de deur van de telefoon
cel achter zich sluit, trekt weer aller aan
dacht. Als ze in het gewoel van winke
lende mensen verdwenen is, zegt Dorus en
het wordt als een abrupte overgang ge
voeld:
„Se hewwe het in de raad oek over de
Tontsjepiep liat. Hewwe jimme dat wel
lezen?"
Manus: „In de raad op 't stadhuus?"
Rein: „Ja, wat dochstou, in de Veiligheids
raad met al die vetomannen?"
Dorus: „Stil nou, mannen, gien geharre
war in deze gefoelige weken. Ja, in 'e raad
het één et over ons Tontsjepiep hat!"
Willem: „Wat hat dat nodich?"
Dorus: „Nou, die spreker fon dat de piep
na de fernijing te plat wudden waar. Hij
wu graach wat meer „welving" hewwe,
ston in 'e krante".
Willem: „Daar sit wat in, daar sit wat in.
Niet so gek anders om alle purroblemen
fan 'e stad te bepraten. Ja, want son raad
doet einliks niks anders as wij: prate,
prate, prate over alles en nog wat. Wtj
süden oek best foor gemeenteraad speule
kenne".
Manus: „Dan mut Rein seker burgemeester
wurre, met son Süveren honneketting om
'e hals, ha, ha, ha".
Liuwe: „Né, mar nou sonder gekheit, as
wij nou es over de saken fan 'e stad prate
süden en we mochten es een lisje fan
wensen make foor 't nije jaar, dan praten
wij oek gau een dag fol. Ik sü temeensen
wel wat wete".
August: „Ik oek wel. In 't eerste plak
ferhoging fan de senteraasje fan de Drees-
meensen".
Rein: „Ach, Auguust jonge, dat sit dij
mar hoog en het is oek wel nodich, mar
daar ken de gemeente gien fluit an doen.
Dat is een saakje fan 't riek".
Willem (met de frons): „Der is één bran
dende kwesje en dat binne de grachten
Rein: „Ik hew anders nog nooit water
brannen zien. Sterke".
Willem: „Ah, hou dou dien ferfelende
waffel nou es. Geef liever dien kiek op 'e
saken die 't we nou bij de kop hewwe".
Rein: „Een tunnel mut er komme, mannen,
een tunnel".
Dorus: „Dou bechelst in de Skraans?"
Rein: „Ja, wat dochstou: onder de Olde-
liove deur? Né, een tunnel, want je wurre
hartstikkegek fan die overweg. Wachte,
wachte, wachte. Een beste tunnel en we
binne fan alle geseur af. We duke der bij
de Beursbrug in en komme der op 'e hoeke
fan 'e Hüsummerlaan weer uut".
Manus: „Das een hele loop onder de grond,
Flewiel. Magge we der niet bij et Husum-
mer gemeenteliuus uut?"
Rein: ,,'t Is mar een foorbeeld Manus,
jonge. Mar der mut wat gebeure".
Willem: „Nou hewwe wij de grachten en
de tunnel en der binne we in fijf menuten
over uutpraat. Das lang gien dag mannen.
Der mut meer op het lisje".
Liuwe: „Een mooi nusje luizen bouwe en
de ouwe ilommei afbreke. Radikaal weze,
jonges, raa-die-kaal!"
Manus: „Ik prakkeseer mie de kop gek,
want ik hew nog wat in 'e krante lezen.
Wat waar dat nou mar weer esJa, ik
bin der weer. Der is oek over klaagd dat
het hier savus so donker is. Der mut
meer licht komme".
Dorus: „Heu, heu Manus, dou bist oek
jong weest niet. Gun de jongelui nou oek
wat".
Willem: „Die redde hur evengoed wel en
't is feitwaar, der binne donkere straten
bij. Om de nek te breken".
Liuwe: „Ja, temeensen in 'e donkere dagen
foor Kerstmis. Affijn, straks brande de
keerskes in 'e kerstbomen weer. En wat
bin der weer mooie boomkes bij. Kiek es
an, de Lange piep liekt wel een bos. En
't ruukt so fris".
Rein: „Daar binne de grachten niks bij.
Mar die kenne 't niet houwe tegen de
oliebollen en de kerstbomen".
Willem: „Nou, wat segge jimme mannen,
sa we mar ophouwe gemeenteraadsje te
speulen. We kenne der toch niks an doen".
Dorus: „Einliks musten we één ding boven
an 't lisje sette. Wij niet alleen, mar alle
meensen in 'e hele wereld. Begriepe
jimme waar ik hene wil?"
Willem: „Ik hew dy deur, Dikke. Dou
wuust op 'e frede an".
Dorus (zijn snor bewerkend): „Krekt,
sterke, kerel dou hest het raden. Frede
mutte we hewwe".
Liuwe: „Sien, der gaat oek weer één
tillefonneren".
Willem: „Wete jimme, wat nou mooi weze
su, mannen. Dat Eizenhouwer die Mailen-
kof optillefonneerde en segge sü...."
Rein: „Hallo Mal, met Eis hier. Een
salicli uuteinde
Willem: „Hou die nou es stil, flewielene.
Der is stiver gien aardigliiet an wat te ver-
