Huiler
IJ
„Je tnerke der niet feut fan, dat der een
nij jaar begonnen is. Alles blieft geliek".
Deze opmerking maakte Liuwe in de kring
van de oude vrienden, die na een paar
dagen verstek te hebben laten gaan, weer
een ogenblik bijeen waren op hun ver
trouwd geworden ontmoetingspunt.
„Dat seist nou wel, Liuwe en dochs
ferandert de stad met de dag. Loassen
binne de frou en ik nog es et Skapediekje
uutkuierd en doe deur de Ureterperstraat
naar de Massummerdiek, mar jonge, jonge,
wat gaat et er daar om weg".
Deze mededeling van Dorus (u weet wel:
met de snor), maakte de tongen los. Over
grote veranderingen, nieuwe straten, nieuwe
huizen en hoge huren.
Manus: „Nije huzen bouwe is mooi, maar
die huren doen je de das om. Seg nou self,
kan een arbeider tien gulden in 'e week
ferweune?"
Hein: „Né, dat kan niet. Nooit één keer.
Der binne die 't et prebere, mar it mut
mislope. Wat een ferskil bij froeger. Doe
hadden je foor een daalder in knap
woninkje."
Willem: „Ja, ik weet oek nog best, dat wij
imar de stad kwamen. We hadden altied
butenuut wooiul maar na de mobelesaasje
fan veertien-achttien wuden en suden we
naar stad. Daar wudde geld ferdiend as
water
Rein: „Seg dat wel. Et liep ze sü uut de
hannen en je hielden niet een stuver over."
August: „Temeensen as de meensen wel
es wat anders dronken as koud water".
Rein. „Is dat op mij bedoeld? Wuustou
"egge, dat ik mien senten fersopen hew?
Dat must waarmake jonkje!"
Willem: „Nou, dou hest er nooit in spuid,
Hewielene, maar in super bist niet weest.
Maar wie waar eigenlik an 't woord, ik of
onze Drees?"
Dorus: „Dou, Sterke, gaan deur seun.
Jimme trokken uut de negerij naar de
stad. Daar wast bleven".
Willem: „Niet over een negerij prate
ionges, dan stane jimme mij op mien sere
tonen, want ik bin wies met mien dorpke.
Maar, „rn kort te gaan, wij togen naar
Liwwadden en trokken bij een antroude
nicht fan de frouw in. Die woonde de
kant fan de Houtstraten uut".
Liuwe: „O, Bregje, die so best saklope
kon met de buurtfeesten?"
Willem: „Just, Liuwe, de selde. We saten
daar nog mar een paar dagen, doe kwam
der al son soort huuskemelker op ons ou.
Ik weet niet eens goed meer hoe die kerel
hiette, mar een seun fan hem dee later
een boel an hadlopen".
Manus: Dou bedoelst de heringslikker toch
niet, Willem?
Willem: „Nee, 't waar een ander. Maar
om kort te gaan, wij kannen een weuninkje
hure foor een gulden en een stuver, de plee
butendeur. Wij stonnen op het punt te
akkorderen, toen die fent sei: „Jou magge
gien fee houwe, denk daar goed om?"
Rein: „Gien fee houwe? Onder de pet of op
solder, hoe bedoelde hij dat?"
Willem: „In het skietteriche bleekje, dat
we hadden".
Dorus: „Mar kon dij dat een soot skele,
Willem?"
Willem: „Nou en of. Ik sei teugen die kerel:
Kenne jou dat niet wat skikke, want ik bin
gek met geiten. Ik kan nog beter sender
wief as sonder geit".
Liuwe: Dou bist een mooie spreker, Wil
lem, maar dit was wel wat overdreven
niet".
Willem: „Om de dooie dood niet, Liuwe.
Ik waar gek op geiten en een meens sien
sin
August: „Hoe gong dat feerder. Gaf ie toe?"
Willem: „Wel né, jong. Hei sei: Gien geit
of gien huus. Ik fergeet het nooit weer, so
oud ak wur. Gien geit of gien huus".
Liuwe: „Het is op gien huus uutdraaid,
seker?"
Willem: „Né, ik hew seid: Jou salie je sin
hewwe. Der komt gien geit in 'e bleek".
Rein: „Dat fait mie niet met fanj die.
Sterke".
Liuwe: „Né, as je so gek met geiten
binne
Willem (met een geheimzinnig lachje):
„Mar wie seit dat ik niet een geit had
hew?"
Rein: „Dou self. Der komt gien geit in 'e
bleek. Of bist daar later foor omleggen
gaan?"
Willem: „Niks hoor, en toch hek een geit
houden".
Liuwe: „Het is mie so helder as koeiedrits.
Gien geit en wel een geit".
Willem: „Luuster nou es goed naar wat ik
seg. Gien geit in 'e bleek. In 'e bleek!
Eoel je 'm?"
Dorus: „Nou gaat mie een gasfebriekje op.
Dou hest die geit op een ander plak had.
Niet in 'e bleek".
Willem: „Krekt Dikkop, dat waar de
kwcsje. Ik hew mien woord niet broken en
ik hew dochs een skoftsje een geit had".
August: „Mar waar hastou die dan,
Willem. Op solder?"
Willem: „Né, seun, achter de bedstee
deuren in 't keukentsje. De frouw en ik
sliepen in 'e bedstee in de kamer en de
beide meiskes op solder. Toen kon de geil
mooi in 'e bedstee in de keuken".
Manus: „Mar kwam dat beest dan nooit
buten?"
Willem: „Tuurlijk Rriltsje, tuurlijk. Sates
hadden wum in 't bleekje en overdag
achter de deuren".
Liuwe: „Dus toch een geit in 'e bleek,
Willem. Mar waar dat niet een stinkenj
in e huus? En ist nboit uutkommen?"
Willem: „Och, die stank went wel, ju en
solang hét et oek niet duurd, mannen".
Rein: „De ferrader slaapt nooit, wuust
segge?"
Willem: „Né, dat helemaal niet. Né, die
huuskemelker hét et uut em self ontdekt".
Allen: „Hoe kon dat? Fertwuwd-ie 't spul
niet?"
Willem: „Né, het gong heel anders, mar
das een ferhaal op em self. Mar ik teil
t best fertelle, so niet hoor. Het één fan
jim oek wat foor mie achter de kiezen
Manus: „Dou suust een paar draadsjes fan
mij hewwe".
Willem: „Fijn, Manus. Dou krijst se
werom. Ja, de selde niet hoor; fasse".
Willem pruimt enkele seconden, mikt dan
vakkundig een ferme fluim in het water,
rimpelt zijn voorhoofd en vervolgt, onder
gespannen aandacht, de geitenhistorie.
Die kerel kwam elke week om 'e huur en
in e regel kwam ie niet fedder dan de
foordeur. Mar de eerste Maaiulag in 't nije
jaar wu die fedder komme. Hij sei, dat ie
in t begin fan 't jaar sien huzen altied
kontrolleerde. Ik waar niet tuus en de
frouw was helemaal feraltereerd en die
liet em erin".
Manus: „Dat waar niet gochum".
Willem: „Né, mar wat must se anders?
Om kort te gaan, die kerel in 'e huus.
Eerst in 'e kamer alles deur 't gat sien en
doe naar 't keukentsje"
Willem pauzeerde even en bracht opnieuw
het watervlak in bei'oering.
Rein: „En toen, Willem, en toen?"
Willem.- „Hij ston in de keuken, hij keek
om em heen en toen snoof ie in enen. Hij
snoof nog es en toen seidie: Wal stinkt het
hier".
Allen: „Och lieden, en doe waar 't mis".
Willem: „Hij sei nog es: wat stinkt het
hier. De boel kon hier wel rotte. Wat
hew jim in die bedstee?"
Dorus: „Wat sei de frouw?"
Willem: „De frouw hoegde niks te seggen,
want inienen was et: Mèli, mèh, mèh. Die
kerel fliegt naar de bedstee, skeurt de deur
open en hoe 't so raar kon wete we nog
niet, maar hij stroffelt en fait languut in
't strooi en de geitek
