Onder liet klokje
„I I ester bij staanSterke?"
Met deze vraag interrumpeert Liuwe de
welsprekende Willemdie een geestdriftig
ooggetuige-verslag geeft van de aankomst
van Jeen van den Berg c.s.
Willem: „Akker bij ston, Liuwe, nou en
of. In de eerste rij achter de Gouden Bal,
omtrent op het ies."
Doms: „Dan wast oek niet laat seker,
Willem? Want ut waar daar om een uur
of één al sieart fan de meensen."
Willem: „Ik hadde de hele morgen bij de
luudsprckcr sitten om de hele rit fan aa
tot set te folgen."
Manus: „Dat hew ik oek deen en fe saten
soms oppe stoel te riedelen fan spanning.
En wat gong ut oegriesselukke hard niet?''
Willem: „]a, man, se waren sumar in Har-
lingen en Franeker."
Rein: „En om één uur in Dokkum."
Manus: „Half één bedoelst seker."
Rein: „Hoe komster bij? Miskien even foor
énen, mar niet om half één, daar bist mis
met, Briltsje
Manus: „Wedde om een paar deurlopers
dat ik geliek hew?"
Dorus: „Ha, ha, ik sien Manus al met
skaatsen onder. Blief dou mar mooi onder
't klokje, seun".
Manus: Nou, ut is, dat ik wat sioakke
enkel hewmar andersNou, ik had
nog wel es nocht an een baantsje."
Doms: „Nou, se siene mij niet meer op
ies. Een paar jaar leden hew ik nog es
op skaatsen staan, mar toen hew ik een
Uap hadIk loof ut wel, so feer bink
heen."
Willem: „Allafijn, om kort te gaan, ik ston
achter de Gouden Bal. O, né, ik waar
suffeer, dat ik tuus sat te luusteren. Nou,
toen se F raneker fubbij waren, sei ik
teugen Jantsje: De borden op tafel, meiske,
Willem wil Sariesius winnen sien."
Rein: „Dat is niet deurgongen. Sterke. De
skoolmeester kon hadder as de belasting
man."
Manus: „Ja, mar se lagen wel de hele tied
flak bij mekaar. En dan waar die Braban
der der oek nog bij. die ehVerhoeven
hiet ie loof ik."
Rein: „Die kon gien pap meer segge hek
wel hoord. Die had ut end foor goed in 'e
hek."
Liuwe: „Tis oek een hele loop, mannen.
Goed tweehonderd kilometer, dat liegt er
niet om. En se gongen oek ast spoor. Half
één al in Dokkum."
Rein: „Teugen énen bedoelst seker,
Liuwe."
Manus: „Wel né, seun, om één uur waren
se host al weer in Battelehiem. Daar bist
met in 'e war."
Willem: „Begin daar nou niet weer over
te hasseskrabben, mannen. Laat mij nou
eerst es uutprate, ik kom so nooit een
keer klaar."
August: „Willem hèt geliek, ik bin benijd."
Willem: „Om kort te gaan, ik ston op 'e
Gouden Bal, né, ik sei teugen de frouw:
de borden op tafel. Hard ete, en dan naar
't ies, Naar de finnis."
Rein: „Waren de eerpels al gaar, Sterke?"
Willem: „Ah né, ju. Wat ophakte eerpeltsjes
en wat süpenbrij. In een ketier hadden we
de saak achter de knopen. Doe waren de
mannen nog niet an Dokkum toe.
Rein: „Dus ut waar nog foor énen?'
Willem: „Dat weet ik niet so krekt meer.
Mar ut brandde mie in, dat ik sei teugen
Jantsje: Laat ut afwassen mar staan, dat
fiene we strakjes wel weer."
Manus: „Dan ist noflik, ajju een dienstbode
hewwe."
Dorus: „Dat hèt ons netuurlik nooit beure
maggen. Temeensèn mij niet. Mar stel je
nou es foor, dat son meiske oek naar de
finnis toe wu, wattan?'
Rein: „Ah, wat geeft nou suk praat.
Willem hèt gien dienstmeiske en minskien
het ie self later wel ouwasse mutten. Ik
sien em al met de skolk foor."
Willem: „Dat waar der niet bij, jonkje.
Mar, om kort te gaan, ik ston op de
Gouden Bal, né, sof eer wak nog niet. Wij
gongen de deur uut en lieten de smerige
borden mooi op 'e tafel staan. We hoorden
nog krekt, dat er een reportaazje uut
Dokkum begong."
Rein: „Ik sal mar niet frage, hoe laat ut
was.
Willem: „Nou, kiek es, ut waar vijf foor
één, doe't wij bij de Oldehovc waren. En
de meensen kwamen al fan alle kanten op-
setten."
Dorus: „Ja, je süden segge de halve stad
ston daar te kieken."
Liuwe: „En oek mooi wat meensen fan
buten, reken daar maar op. Der is heel
wat werk leggen hieven die Woensdus. De
Elfstedentocht gong foor."
Willem: „Son saakje wast wel. Liuwe.
Mar ut hikte ons der deur heen te wrotten
en we kwamen mooi foor an te staan. Eén
stap fooruut en we stoimen oj> 't ies."
August: „Mar de pliesfe sorgde wel, dat
jim oppe kant bleven."
Dorus: „Dat waar mar goed oek, want der
waren ongelukken van kommen, 't Mui je
nog ferwondere, dat niet één een ongeluk
houden hèt."
Willem: „Né, mar ut waarprima organi
seert. Wat grote mannen op 't ies, maar
feerders alles op 'e wal."
Dorus: „Musten jim nog lang wachte,
Willem?"
Willem: „Een goed halfuur, denk ik. Mar
ut waar daar wel geseüich, ju. Een deuntsje
muziek en nou en dan een kerel foo-r t
mikrofoantsje, die fertelde hoe feer de kop
groep waar."
August: „Hoe feer wie waar? Hoe hiette
die kerel?'
Willem: „Ah, né, de kopgroep ju. Dat
ploegje mannen dat iederkeer fooran reed.
Sariesius, en Van den Berg en eh....
Verhoeven en ehDe Koning en so
Liuwe: „Ja, die De Koning is nog fam-
mielje fan e en ouwe hardrieder uut
froeger jaren."
Dorus: „Hewwe se die ouwe kerel oek
niet interehinterdingest foar de
radio?'
Willem: „Dat loof ik wel. Maar om kort
te gaan, ik ston daar op de Gouden Bal.
En ik sei su tegen Jantje: Och, kien, wat
bin ik senuwachtig; as onze Sariesius ut noii
mar haalt. Toen sei een kerel achter mie:
Is die Sariesius familie fan u?'
August: „Nou, dat is niet su, wel Sterke?'
Willem: „Wel né, jong, en dat sei ik oek
teugen die kerel. Mar, sei hij doejim
hewwe ut over onze Sariesius. Ik sei, ja,
mar ik bedoel, dat hij oek Livwwadder is!"
Liuwe: „Nou, en toen?'
Willem: „Doe sei die kerel: Ik kom uut
Nijehorne en Van den Berg uut Nij-Beets
en daarom hoop ik dat die ut wint.
Dorus: „Ha, ha, nij met mekaar. Wat een
wondere prater".
Willem: „Ik sei: Ik hou ut op 'e stad. Hij
seit: Ik hou ut op Nij-Beets en.
Rein: „Jimme slaande ruzie seker achter
de tutm?"
Willem: „Wel né, jong, want inenen be
gonnen de meensen te razen en te tieren en
ja hoor, daar kwamen de eersten an. Ik
skreeuwde: Hup, Sariesius en die kerel
raasde: Hup, Van den Berg. En ik nog
weer hadder: Hup Sariesius. En Jantsje
schreeuwde met."
Dorus: „Mar ut holp niks. Nij-Beets hèt
wonnen."
Willem: „Ja, man en doe die skoolmeester
met de hannen omhoog deur de finnis
gong, pakte die kerel uut Nijehorne mie
in 't middel en tilde mie so een meter fan
de grond."
Liuwe: „Dan had die knaap wel wat in
'e bouten, want dou weegst nog al es een
onske, Willem."
Willem: „Ja, en 't mooiste waar, hij Uet
mie oek so mar weer falie en ik kreeg nog
een duwke in 'e rug, dat ik lag so mar plat
op 'e huud op 't ies."
Manus: „En doe?'
Willem: „Doe war der een pliesfe, die gaf
mie een duust werom en die sei: Btn jou
so gek met die Van den Berg, dat fe foor
em op 'e knibbels falie?'
