j iwadden hèt sien spookhuus. Hewwe
iimme dat lezen mannen?"
Eén der klokgasten had op een zhnnige
Maartdag deze vraag gesteld en het bleek
een attractief onderwerp te zijn.
Dikke Dorus: „Ja, wat een bak niet. Op
't Ruterskwetier loof ik hé?"
Manus: „Ut waar daar een saakje fan
Koning Kas-Koeng-Kilo-Wang, had muizen
achter het behang."
Willem: „Maar ut waar gien muus, Briltsje.
Se dochten eerst fan wel, maar
Liuwe: „Se hewwe 't hele behdng stukken
ropt, mar gien muus en gien spook, ha, ha,
ha!"
Dorus: „En dochs hadden die meensen
rare geluden hoort achter 't behang en ut
waar oek gien ferbeelding, ak ut goed
lezen hew."
Willem: „Je wete nooit wat je fan suks
denke mistte."
Rein: „Loofstou an spoken, Sterke?"
Willem: „Och, lovelove, mar der binne
freemde dingen in ons wereldsje, dat
blieft er fan over. Der is een hoop
flauwekul bij, en dochs
August: „Ik hew wel es boeken lezen over
freemde ferskieningen en rare geluden in
ouwe liuzen en kastelen, mar dan gaat de
grieze je over de grouwe."
\V illem: „Né, mannen, die kwesje is niet
so éénfoudieh."
Rein: „Ik weet wel as jonge gong ik wel
uutfanhuus naar een ome fan ons in
Exmorra. Die leefde daar met een huus-
houster op een ouwe boerderij. Nou, ik
mut jimme eerlik fertelle, ik hew wel
doodsangsten uutstaan, as ik nachs op die
ouwe solder lag. Allemaal geritsel en ge
fladder cn gekreunIk sioit nog ak er
an denk.'
Willem: „Fleermuzen, Rein jonge. Niks as
fleermuzen en wat muzeguud."
Rein: „M at woestou daar nou fan, Willem.
Dou hest er dochs niet weest?"
Willem: Dochten jimme, dat ik nooit op
een ouwe boerderij slapen hew? Honderden
keren, dat ik weet er alles fan. En nou jou
en dan ik weer."
August: „Je hewwe oek wel meensen, die
durreve saves met langs een kerkhof. Fooral
om twaallef uur, dan binne de geesten in
aksie
Liuwe: „Skei uut, Augustof seistat
om mij wat te narren?"
August: „Né, Liuwe kerel, hoe komst daar
sü bij?"
Liuwe: „Nou, né, ah niks jü. So mar wat."
Rein: „Of hesiou self es was beleefd bij
een kerkhof, Liuwe, en sjeneerstie der
foor om ut te fertellen?"
Liuwe: „Sjenére, sjenére, dat nou niet,
mar 't is een nuver ferhaal. 'k Sal 't mar
niet fertelle."
Hoewel Liuwe dit voornemen koesterde,
was de pressie, op hem uitgeoefend,, van
dien aard, dat Liuwe ten langen leste be
zweek.
Liuwe: „Nou fooruut met de geit, ik sal
limine mien spookferhaal doen. Of ik ut
wel goed doen, weet ik niet, want ut is
wel dertig of feertig jaar leden."
Rein: „Ah, jonge, dat kenne wij ommers
toch niet kontrolere. Swets en stceer mar
raak."
Liuwe: So gek doenk ut niet. 't Is feit
waar gebeurd, alleen muskien wat aanders
as ik nou fettel.''
August: „Begin mar gau. De wizers fan
't klokje draaie oek deur."
Liuwe: „Ik waar een jaar of twintig denk
ik, och en dan hadden jü wel es een Ais
skarreltsje. Dat sal jimme oek wel so gaan
weze?"
Willem: „Dat sak die fertelle. Een mooie
tied!"
Liuwe: „Hest ut in 'e gaten? Mópi, ik met
een meiske op stap, ergens Achter de
Hoven weg. Uur fader waar op een siivel-
fehriek en har moeke
Réin: „Wat kan ons dat skele, ut gaat om
't meiske en om 't spook. N'iet lêgge te
seuren."
Liuwe: „Oek al goed. Se hiette Geertsje en
ik waar al oen paar keer met hur uutweest.
Wat kuiere en wat daanse en
Manus: „De rest love we wel, Liuwe. 't Is
overal geliek. Ik hadde froeger een baas,
die sei altied: De liefde is internasjenaal.
Se frije en tute en doen overal geliek."
Willem: „Nou, dat is waar. Ik bin wé
met fee in Duutslaiul en Frankriek weest
en daar hek heel wat sien. Mar de frijerij
is overal ut self de."
August: Gaan deur, Liuwe."
Liuwe: „Op een Saturdagavend binne
Geertsje en ik de Massummerdiek een end
uutlopen. t Waar mooi weer en we liepen
an Halfweg Massum toe. Das later oubrand,
weet jim wel?"
Dorus: „JauHs jonge, ik hew der oek wel
gauwes anstoken. Wij hewwe der nog wel
es an 't biljdtten weest niet Willem, of
waar dat ergens anders?"
Willem: „Weet ik feul, Dikke. Mar nou
saten Liuwe en Geertsje der en die saten
niet te biljetten."
Liuwe: Geliek hest. IVe dronken een
potje limonade en stapten doe feerder."
Rein: „Op Massum an?"
Liuwe: „Né, jong, it land deur en 't Skape-
diekje werom. Toen stcmnen toe op 'e Stien-
serdiek, mar ut waar suk mooi weer, dat
Geertsje sei: Sawwe ut Jodeland nog eefkes
deur? Ik sei: Das best meiske."
Willem: „Ik hoor ut die seggen, Liuwe.
Das best meiské."
Manus: „Dou wast oek al een dooie fisje-
freter weest ast nee seidliast, Liuwe, so
ist wel."
Liuwe: „Geertsje en ik de Stienserdiek uut
en t Bulgaarderdiekje op. Ik sien ons nog
lopen tegare
Willem: „Skei uut, Liuwe, 't water loopt
mie om 'e tannen."
Liuwe: „Mar we kanne der met mekaar
naar fluile, mannen. Wij hewwe ons tied
had."
August: „So is 't mar krekt. Dat denk ik
faak as ik de paarkes weer skarrelen sien,
nou 't mooie weer ankomt. Sij frije en
doen, en ik krij fan Drees."
Rein: „Och, heden, Auguust is al weer hij
Drees. Daar hewwe Liuwe en Geertsje niks
gien ferlet fan."
Liuwe: „Doe nog niet né. Mar mooi, doet
wij daar tegare liepen, kwam der ineenen
een damp over 't feld. Dat wil wel faker
in 'e seumer. Dat dlpe't we in 't Jodeland
waren, konnen we maar een kleine tien
meter foor ons uutkieke. Fedderop en in
e stad was 't weer goed."
Manus: „Ja, dat wil wel es, fooral adder
water in 'e huurt is. Bij brede sloten en
su. Rij de Grote Wielen ken je 't oek wel
es treffe. Mar 't kim dij niks skele wel
Liuwe?"
Liuwe: „Wel né jong. Ut kwam ons wel
goed uut. Mar ineens kniept Geertsje mie
in 'e arm. Must es tuustere, sei se. Hoorst
niks?"
„Ik huistere en huistere en ja. Plomp,
plomp, plomp. Dan weer even stil en dan
weer plomp, plomp, plomp."
Willem: „Koeien seker, Liuwe."
Liuwe: „Né, die leiden rustig in 't gras,
hadden we wel sien en 't was foor ons uut
op 't padsje. 't Waren oek gien klompen
of sware skünen. Geertsje liep deun teugen
mie an en
Rein: „Dat luister mar weer bij wonnen,
Liuwe."
Liuwe: „Dat dee se anders oek wel. Mar
nt wudde nog freemder. Der sweefde wat
wits foor ons uut. Dan waster weer en dan
was 't weer weg."
August: „Ut spook fan 't Jodeland. 't Wurdt
spannend mannen."
Liuwe: „Ja, dou praast lekker, mar wij
knepen em as de siekte. We bleven stok-
stief staan. En ut gong mar fan plomp,
plomp, plomp en nou en dan sagen we dal
witte gefal weer sweven. Ut swit ston mie
blank op 'e rug en dat kien helemaal over
stuur. Ik gaan nooit weer met dij fut, sei
se iederkeer."
Dorus: „Wat een nüte. Doe konst ut dochs
oek niet belpe."
Liuwe: „Wel né, jong. Op laatst sei ik: We
gaan werom, dat liekt mie 't beste. Op dal
moment kwam er een kerel fan 'e stads-
kant an. Iloen ie an ons toe was, sei die:
Meensen, ik hew mie so pas doodskrokken.
Ik sei: Fan een spook? Hij sei: Wel né.
kerel, spoken binne hier niet, mar fan dat
witte peerd ferderop. Dat roetste onver
wachts bij mie langs."
