1 1
awwus een loopke naar de Preensen-
tuun make, mannen?"
Wie de vraag gesteld had, is niet meer
na te gaan, maar de bijval was groot. En
zo verliet het groepje mannen op een
morgen dat de zon lekker scheen, maar de
wind nog schraal was, het klokje om zich
naar de Prinsentuin te begeven. Daar zagen
ze hoe met man en macht werd gewerkt
aan het gereed komen van het kunstcen
trum en het Pier Pander-museum.
Manus: „Ut begint er al adich op te Heken'.
Rein: „Dat mag oek wel, want in 't laast
fan deuze maand mut de saak klaar weze.
Dant fient de opening plaats".
Willem: „Ja, daar hek wat over in 'e krante
lezen, Krije we niet een grote optocht met
pursoanen nut de ouwe doos? Marijke-muoi
of so is der oek bij".
Manus: „Se komt met 'e boat an en dan
op 't peerd de stad deur naar de tuun."
August: „Wie is dat eigenenk weest,
die.... eh.... Marijke-muoi of weet ik
feul, waar se dan over skrieve?"
Liuwe: „Is dat niet de frou weest van Uus
Ileit op 't Hofplein, waar se krekt dat nije
stekje om hene maakt hewwe?"
Willem: „Dou weest der niks fan seun.
Mar ik waar oek gien haar beter, ak ut
laassen niet es fan een oomsegger hoord
hadde. Sij waar de weduwvrouw fan Jehan
Willem Friso en die mut in de faderlanse
geskiedenis ferdronken weze ergens in 't
Suden."
Liuwe: „Sawwu mar ophouwe met die ge
leer dhiet mannen, 't Is hast niet bij te fiet
sen foor een gewoon me ens. En ik hét 't
spoorboekje oek niet lezen."
Dorus: „Wacht es even. Nou wü ik nog
wel es weten wie Pier Pander waar. We
hewwe een tempeltsje fan die man en
straks een muzzéum, mar wat waar dat nou
foor pursoan? Het ie gien beelden maakt
of 't één of 't ander?"
Manus: „Dat loof ik wel. Dikke. En toen
ie sturreven is, hèt ie as Fries sien beelden
en sien kaptaal an 'e stad skonken. En nou
bouwe se fan sien senten een gebouw en
daar sette se de beelden in."
Willem-, „Hoe weestou dat allemaal,
Manus? Dou Hekst Sweitse Swetser wel fan
'e distrubbuusje, savus na 't eten."
Manus: „Och, ik md wel graag es wat leze
en sneupe, en al sèg ik ut self, ik kan aer-
dich onthouwe."
August: „Dat is nofflik. Ik hew een ge
heugen as een gatsfejtanne. En de frou
mooi kwaad soms ak weer es wat fergeet
met te nimmen."
Willem: „Ut liekt mie sö toe, dat de tuun
der een heel stuk fan opknapt. En toch
sal ut nooit de ouwe tuun weer weze.
Jonge, jonge wat waar dat froeger mooi."
Rein: „Weest nog. Sterke? Saterdussavus
een mooi poepke muzziék, een hoop folk
Inj de tafeltsjes, en het jongfolk wat om 'e
donkerste hoekjes soeke."
Manus: „Ja, der is wat afsjaanst in die
ouwe tuun, mar je hadden oek altied
struners."
Liuwe: „Ik hew oek es een strüner om 'e
tonen had, mar ik denk niet, dattie 't later
weer flikt hèt."
August: „Hoe gong dat in sien werk,
Liuwe?"
Liuwe: „Dat waar mooi doe. Mar ut is al
weer son skoft leden, dat ut is niet eens
de moeite fan 't fertellen weerd."
Willem: „Fooruit Liuwe. Laassen hest ons
dat ferhaal fan dat witte peerd in 't Jode-
land deen en toen hewwe ons de huussen
uutskeurd fan 't gniezen, dat ut mut nou
oek altied weze."
Liuwe: „Nou, daar gaattie dan. Ik waar
weer es een keer op frijersfütenik loof
dat ut kermustied waar. Ik weet er gien
fluit meer fan hoe 't meiske hiette.
Willem: „Ah seg maar Marietje. As 't
beesje mar een naam het."
Liuwe: „Mij best. Marietje frijt met een
huzaar. Mooi. Marietje en ik op een avund
naar de Preensentuun. Eventsies sitte, een
klein neutsfe en een glaske suurtsfewater,
eventsies naar 't muzziek luustere.
Manus: „En toen achter de boskes. Skiet
es wat op Liuwe."
Liuwe: „Dou must tien futsoen wat houwe,
Briltsje. Achter de boskes. Waar siest mie
foor an?"
Manus: „Och, sö bedoel ik dat niet jit.
Maar ut brandt mie in, hoe of dat met die
strüner afliep".
Willem: „Laat Liuwe nou mar rustig uut
fertelle. Dit hoort er oek bij en ut brengt
de ouwe tieden weer wurrom. Kerel, wat
konnut gesellich in die tuun weze."
Liuwe: „Dou foelst ut weer fijn an, Sterke.
So is 't krekt mannen. Al pratende proef je
de ouwe tieden weer."
August: „En dat komt nooit weerom. Oek
niet met optochten met Marjanneke's en
ouwe kleren an."
De weemoed van dit moment bespaarde
August een reprimande over een ruiamver-
valsing. Och hij kende het lied van „strooi)
in het kanneke" ook beter dan de historie
der Friese Nassau's.
Liuwe: „Sak mar weer deurgaan mannen?
Toen we so even sitten hadden sei ik: Kom,
troel, we gaan even een loopke maken. Je
krije süver stieve futen fan 't sitten. En so
raakten wij de tuun in. Netsies op 'e grint-
padsjes hoor Manus!"
Manus: „Ja, 't is wel goed jonge, 't Waar
mar een grapke. Mar ik sien jimme lo\)en.
Liuwe en Marietje.
August: „En feerder, Liuwe, f eerder
Liuwe: „Nou wij raakten op een hankie en
daar saten we wat te sitten. Ik docht, ik
mut us wete, hoefeul tied we nog hewwe,
dat ik sêch: Hoe laat mutte jou tuus weze?
Marietje sei: Dat komt niet so krekt, want
ons moeke en ons tante binne oek naar
't muzziek. Ja, niet alleen om 't blazen,
mar se wüden dij oek wel us fan dichtebij
kieke."
Rein: „Nog al wat an te sien, son knapi>c
HUukkerd."
Liuwe: „Dou sast een skoonhiet weest
hewwe in dien jonge jaren. Hest ommers
nooit een wief krije kennen!"
Dorus: „Niet so hateluk teugen mekaar
mannen. Jim bin krekt fatsies buskruut."
August: „Liuwe mut em mar nergens an
steure en gauw deurfertelle."
Liuwe: „Allafijn, wij saten daar op 't bankje
en we hadden de tied an ons self. Ut waar
een mooie, sachte avund en buten het muz
ziek om hoorden je suver niks. En as
't muzziek stil waar, dan konnen je een
speld fallen horen, so't se dan sêgge."
Willem: „Mar die strünerii dan jonge, daar
stane wij mar op te wachten.
Liuwe: „Daar wak nou krekt an toe. Want
ineenen hoorde ik wat slüpen en ritselen.
Marietje hat loof ik niks inne gaten. Ik dee
krekt adder niks anne hand waar, maar
luupterde skerp en keek oek us kwans-
kwies om mie hene. En dar sag'k wat! In
'e boskes, een paar meter fan mie af."
Manus: „We komme toch nog inne boskes
terecht."
August: „Hou die stil, fent. F eerder,
Liuwe!"
Liuwe: „Ik wachtte nog een paar menuten
en doe nam ik een sprong en dee een
raam naar die fuile strüner. Mar ik gleed
even uut, dat hij ontskoot mie, mar ik em
achterna dwars deur alles heen. Nog een
paar stappen en ik had em bij de jas. Mar
nou komt ut!"
Dorus: „Hoe bedoelst Liuwe, dou hast em
toch?"
Liuwe: „Ut waar gien fent, ut waar een
wief! En se ston mar te hiemen en se sei
niks. Mar Marietje waar ons achter na lopen
en die kwam der nou oek an. En doe dat
wief hur sach, skreeuwde se: Marietje! En
Marietje waar helemaal de kluts kuAet en
bleef stokstief staan."
Willem: „Wast hur moeke soms?"
Liuwe: „Né jong. Marietje sei op 't lange-
laast: Bin jou dat tante? En dat meens -
hiem.de: Ja, kien. Mar wat hét tante toch
uuthaald? Och kien, bij 't muzziek saten
we een heel end fan jim af en ik wü dien
frijer sö graech goed sien en daarom wak
jim achterna gongen en in 'e bosjes kropen!"
