N"
een periode van kil en regen
achtig weer, was er een zonnige
en vrij warme Vrijdag aangebro
ken. En deze marktdag vond, na
enige weken, de hele ploeg compleet
onder het klokje.
Rein: „Wat een koude niet man
nen? Je leve suver op as je de son
weer es siene".
August: „De nattuur is lillijk in 'e
war. Het waar suver herst in plaats
fan seumer".
Liuwe: ,,'t Is een grote gekkeboel,
waar je oek siene. Wat is 't in 'e
poUentiek oek niet een groot gekke-
huus. In ons lands je is 't rustig,
mar in andere lannen. De meens-
hiet staat krekt as de natuur, raar
op sien kop!"
Willem: „Ja, ik weun wat dat an-
belangt liever in Nederland as in
Frankriek. Of in Goeate... eh... nou
der komt nog wat fan malen bij.
Nou het maalt se daar oek met me
kaar. En in Indo-China is 't al son
bende".
Dorus: „Een groot ferskil met ons
hier, krekt as Sterke Willem seit.
De raad hét hier son bitsje kopsorg,
dat de heren gaan foetballen teu
gen de krautenmeensen. Mut je niet
lache. Edelach tbaren achter een bal
andrave".
Manus: „Och, ik kan dat nog niet
so gek fiene. De gemeente en de
kranten hewwe een boel met me
kaar te maken. En je süden se oek
nog bij bosjes hewwe, die 't hun der
foor sjeneerden om foor gek in een
kort broekje en met blote benen, so
wit as suup, in 't feld om te dra
ven en te springen".
Willem: „Der komt nog -bij, het
waar foor een goed doel. Ik bin
der weest, nou, en 't waar de moei
te weerd. Der waren ouwe kerels
bij, die draafden as jonge peer den.
Rein: „Je musten oek wel es gnieze
der waren hakkenkrukken bij, mat
se deden hun best. De meesten salie
de andere daags wel uut 'e lieken
weest hewwe. Der waren ferskeide
ne, die drekt na de rust het end al
best in e bek hadden".
Manus: „Oek gien wonder. Twee
keer een half uur op son groot feld
op en del drave. En son sware bal
een end fut skoppe. Ik wist wel wat
'k liever dee. Mar daarom hew 'k
respekt foor die kerels. Pet af, man
nen!"
Na dit eresaluut aan raad en pers
lieten de mannen hun oude ogen
gaan over het drukke marktgewoel
tussen hun klokje en het Waagge
bouw.
Liuwe: „Der is mooi wat folk op 'e
merk fandaag. Mooi wer trekt al
tied".
Willem: „Ja, der binne heel wat
f rouwen op koopjes uut. Mar op e
fémerk waar 't oek aardig druk
fannemorgen. Ik hew daar een paar
uren omswurven, want het is son
saakje: ouwe liefde roest niet. Nooit
één keer!"
Liuwe: „Hest nog bekenden sien,
StedkeV'
Willem: „Ferskeidene! Och, fer-
geet niet, dat 'k jaren in 't fak sit-
ten hew. Hoefeul koeien en bollen
ik niet an 't touw had hew, steek
niet sü nauw. Da ar deur kan ik oek
een mooi nusje boeren en bin ik op
ferskeidene boereplaatsen weest".
Dorus: „Se wille loof ik de merk
weer naar 't Saailan hewwe niet
De marktmeensen en de winkellui
klage steen en been. Mar de ge
meente is daar nog niet an toe ak
het goed begrepen hew".
Liuwe: „Och, kiek es, het is sou
saakje: Foor de auto's is dat Saai-
land een uutkomst. Anders ston
overal de boel hartstikke fol. Mar
ja, of 't sü blieve ken, as 't nou is,
ik weet het niet, ik weet het niet..."
Willem: „Ik weet het niet, ik weet
het niet, dat kenne jou segge,
Liuwe, maar de autoreteiten niet.
Die mutte segge: sü of sü, Saailand
of Nijstad".
August: „Het kan mij niks skele,
waar die merk terecht komt. Wij
soort meensen hewwe dochs gien
geld om es wat te kopen".
Rein: „Dat must nou niet segge,
Auguust. Just foor Dreesmantsjes
en al so meer binne der nog wel es
koopjes op 'e merk. 't Is hast gratis
f er gees soms".
Doru: „En dochs is die merk lang
niet meer wat ie weest hèt. De
ou we sterren fien je niet meer. Wat
kon die Jaap, die altied in 'e hoeke
bij Buys ston, het mooi opsegge.
Het waren faak praatsjes, die je
niet onder 'e kestboom fertelle kon-
nen, mar jonge, wat hew ik wel
gnezen. Mar das weest, mannen".
Manus: „Daar hèt de oorlog oek
gien goed an deen. Mar der binne
nou oek wel mooie sprekers bij. Al
les fan froeger waar altied niet sü
mooi as we nou faak miene. Teu-
geswoordich binne der oek nog wel
een nusje goeie dingen. Behalve 't
weer en 't buusgeld fan Auguust".
Manus had de lachers op zijn hand
en ook August grinnikte maar mee,
maar inwendig kookte hij. En toen
het gelach verstomde merkte hij
giftig op:
,J)ou sast een soot buusgeld krije
fan dat boze wief fan die. Hier hest
praats, maar tuus hest niks te kooi).
En das bij mij anders".
Dorus: „Jimme mutte mekaar niet
so op 'e kast jage, mannen. Een
grapke is mooi, mar gaan nooit te
feer. Dou hast nog kunde troffen,
Willem
Willem: „Ja, ik hew seis ouwe Jelle
Gratema troffen. Fer in 'e tachtig,
mar hij waar boven op 'e skape-
merk".
Rein: „Dan is dat wel een ouwe
Stanfries seker".
Willem: „Dat sak je fertelle. Altied
hard werke, swaar uutgaan, em
nooit mije en hij leeft mar een end
fut. So sterk as een peerd".
Dorus: „Dus hij houdde wel fan een
fersetsje in sien jonge jaren, of nou
oek nog wel?"
Willem: „Och heden ja wel. As die
sü deur gaat haalt ie de honderd
wel. Der gaat oek een mooi fer-
haal over em".
August: „Hoe waar dat Sterke
Willem: „Nou, mut jim hore. Hij
wu nooit gien radio hewwe, mar
doe 't ie hoorde, dat daar geregeld
de weerberichten foor kwamen, het
ie em één anskaft".
August: „Altied mooi as ju suks
flot betale kenne".
Willem „Nou goed. Hij an t radio
en morrus, middus en avus de ouwe
man luustere. Een paar seumers le
den saten se in 'e ongetied, de hooie-
rij sogeseid. En dan sien de meen
sen hoe op een m iddag Jelle en sien
arbeiders alle hooi naar de kaant
fan 't feld slepe".
Rein: „Waar war dat goed foor?"
Willem: „Ja, dat f roegen de meen
sen oek. En wat sei boer Gratema
doe?"
Allen: ,JIou?
Willem: „Hij sei: As in ander gek
is, mut hij wete, mar ik hou mie
an de Bilt. En de weerman hèt om
half één seit: Regen in 't midden
van het land".
13
Huiler liet klokje
