ÜT 10 ndanks het minder fraaie weer, waren toch de meeste mannen op hun post en de reden van het trotseren van de ele menten was door Willem treffend onder woorden gebracht. „Je kanne toch niet altied tuus sitte. Foor een morren gaat dat, desnoads een dag mar langer niet." Rei: „So is 't Willem. Je krije een blik ken gat man, fan dat op 'e stoel omhangen. Je leze es wat en siene 't raam uut; je hewwe de radio es even an, en siene 't raam uut; je helpe de frou es even.en siene 't raam uut. Sti 't nog niet es droog wudde? Ken'k nog een loopke make? Hewwe jimme dat oek so, mannen?" Behalve Liuwe waren allen het met de vorige spreker eens. Liuwe: „Né, ik ken mie heel wel neergeve. Gee mij mar een illustreert tiedskrift, of een reisferhaal of een spannende róman Lezen ferfeelt mie nooit!" Willem: „Nou, 'k sal niet sêgge hor, lezen is wel es mooi, mar om nou een hele dag met de neus in een boek te sitten, né, dat is foor mij te feul fa 't goeie." August: „Ik lees allénich de krante. Mar lang niet alles hor, want as je dat doen stiden, dant knapte mie de kop. Wat een dikke woorden, en wat een argewaesje en wat een ellende." Manus: „Nou, ik sneup altied alles even na. 'k Begin met stadsnijs en 't fuliton, mar 't andere lees ik oek wel." Dorus: „Der staat mie teugeswoordich feul te feul in 'e krante. Je wete niet waar je beginne salie en waar je ophouwe mutte. Ik wil jimme dit wel sêgge: Die hiender- stukjes met die plaatsjes, dat fien ik nog het leukste. Je kenne es gnieze en 't is soms oek spannend. Nou, nou, nou. Willem (met de rimpel): Wat binne jimme gedachten over die fliegende skuttels? Alle aves lese je der stukken over in 'e kranten." Dit bleek een vraag te zijn, waarop de vergadering niet één, twee, drie een ant woord wist. Er werd extra venijnig ge pruimd, er werden „sjekjes" voor aangesto ken, waarbij diep geïnhaleerd werd, er werd gekucht en gebromd, maar woorden bleven enige tijd uit. Tot Willem zelf het stilzwijgen verbrak met ernstige blik en plechtige stem: „Dat is een fraachstuk, mannen. Het purrobleem fan 'e toekomst. Fliegende skuttels. En omdat het so belang- riek is, doch ik: Ik mut dit es onder het klokje beprate met mien maten." Dorus:, „Dou hest geliek, Sterke. Dit liegt er niet om. En we kenne der hier over prate, sonder uutgnezen te wurden. Wij kenne op mekaar aan. Of niet soms?" (Grote instemming en warme bijval waren Dorus' deel) August: Sm 't niet allemaal fantasie weze?" Willem: „Dat weet ik nog so net niet. Dat weet ik niet. Sti der niet wat waars in sitte? Wat dochten jimme, mannen?" Manus: „As we nou redenere, gien fantasie, dan komme we foor de fraach: Waar kom- me die dingen weg?" Rein: „So is 't mar krekt. Binne et proeven fan 't grote mogendheden of binne der nog oorden bóten ons weréldsje?" Willem: „Mars!" August: „Wat seistou Willem? Mars?" Willem: „Ja, Mars. Een grote ster, een paneel of so." Liuwe: „Niet een paneel, mar een planeet hiet dat." Willem: „Late we nou niet over een woord falie, Liuwe. Het komt hier op del: Nimme we an, dat se bestane of binne de meensen, die die skuttels sien hewwe, mis?" Dorus: „Der bine mij te feul meensen, die 't se sien hewwe. En nog es wat: As de kranten der niks in sagen, skreven se der niet over. Die kranten bin oek niet gek." Opnieuw viel er een diep zwijgen. En het stoplicht had al weer een tijdje op rood ge staan, voor de discussie werd voortgezet. August: „Wat denke jimme fan de Russen?" Rein: „We mutte dit bi'iten de pollentiek houwe, loof ik. We mutte dit eh.eh, wat sak sêgge.wetenskaplik bekieke." Willem: „Mooi seid, Flewielene. Weten skaplik. Krekt." August: „Dan kanne wij wel naar huus gaan, mannen. Dan hewwe wij as Drees- manisjes gien boadskap." Manus: „As we de Russen der buten houwe, dan mutte we Drees oek niet in 'e fliegende skuttels hale." Willem: „Mar we komme so niet klaar mannen. Punt één is: Love jimme in 'e fliegende skuttels, ja of né?" Liuwe: „Dou fraagst nog al wat, Sterke. Mar goed: Ik loof dat er suks is. Hoe en wat persies weet ik niet, mar dat se der binne loof ik wel." August: „Het wil mij niet an. Mar ik mut er by sêgge, dak er mar een bitsje over lezen hew." Rein: „Ik weet het niet, jonge, ik weet het niet. De éne keer seg ik ja, en een andere keer seg ik né." Willem: „En Manus en Dorus?" Manus: Dou Hekst wel een skoolmeester. Hoe feul is twee en twee? Waar komt de Rijn in ons land?" Willem: „Nou gien gekhiet, mannen. Daar is het purrobleem te ernstig foor. Het in teresseert jimme toch oek, Briltsje?" Dorus: „Netuurlik. Ik loof der an en Manus look oek wel." Manus: „Tot op sekere hoogte, ja. Mar der blieve wel fragen over. Ik bin bij mie seis nog niet tot een uutdragene saak komen." Willem: „Dat binne wij oek niet, Manus: Mar je mutte op ons leeftied wel een mening hewwe over dit soort kwesjes. As wij die hier onder 't klokje niet eens hewwe, wat mutte je dan fan 'e rest ferwachte?" August: „Dat laaste is mie eigenwies ge noeg, mar feerders ja, je mutte wel een bepaalde kant uutprate." Willem: „Ik bedoel dut August: As één jan ons groepke hier fertelde, dat ie een fliegen de skuttel sien hadde, dan loofde ik dat en dan waar ik overtuugd.' August: „Nou, su staan ik er oek wel onder. Mar ja, wij houwe mekaar oek nog wel es foor de gek." Dorus: „Met dit soort ernstige saken niet. Ik bin 't met Sterke Willem eens: As één fan ons kwam met het ferhaal, dat ie son ding sien hadde, self met sien eigen ogen sien hadde, dan sei ik dalik: ja." Liuwe: „Nou mutte jimme niet skrikke, mar ik hew een fliegende skuttel sien. En dochs loof ik er niet an." Willem: „Dou hest een fliegende skuttel sien, met dien eigen ogen een skuttel sien enen, dat ferduutst ons nou pas? Laast ons mar prate en prate en dan komt ie der ieskoud met an: Hij hèt een fliegen de skuttel sien. Liuwe jonge, as een ander mie suks flikte, dan sm 'k em, ik weet niet wat doen kenne!" August: „Ja, dou hastie wel es wat eerder opponere kennen, Liuwe." Liuwe: „Mar beste jonges, wat hew ik nou seid. Waar make jimme nou son spul over. Ik sei: Ik hew één sien en dochs loof ik der niet an. Wat houdt dat in?" Willem (opgewonden): Dat mustou ons nou mar es dudlik make. Wat houdt dat in! En leg nou niet te melken, mar affe- sear." Dorus: „Ja, Liuwe, nou sast met het water foor de dokter mutte. Liuwe: „Ok nou net su deed as Willem, dan sei ik: Ik laat mie niet dwinge. Mar ik wil niet kienderachtig weze en och, jimme wille oek wel es lache niet?" Willem: „Wat fait hierom te lachen, Liuwe. Daar is 't purrobleem toch niet naar. Nog es: Het is een ernstige saak." Liuwe: „Nou. goed. Wij luidden lasen een bruiloft bij een oomsegger, die 't vijf en twintig jaar troud waar. Se hadden het tuus; och een kleine familie dan gaat dat." Rein: „Wat kan ons die familie skele. De skuttels mutte we hewwe." Liuwe: „Die krijst wel jonkje. Het waar onder de haan al mooi laat wudden, doe't één fan ons even een luchje skeppen gong en ineenes in 'e hurts striven kwam. August: „Hattie een skuttel sien?" Liuwe: „Ja, dat sei die te meensen. Wij allemaal britendeur en kieke. Niks te sien. Waar sagst em froegenwe. Hij sei: daar en dat ding ston sóver stil. Kiek, daar is 'I weer. En wij kieke en ja, daar ston een Willem: „Fliegende skuttel?" Liuwe: „Wel né, jong. 't Waar lichte maan en so nou en dan sat er een wolk foor, dun sagen je niks. En och, 't waar een bruloft, dan weet je 't wel!"

Historisch Centrum Leeuwarden

Leeuwarder Gemeenschap | 1954 | | pagina 10