ÜT
10
ndanks het minder fraaie weer, waren
toch de meeste mannen op hun post en
de reden van het trotseren van de ele
menten was door Willem treffend onder
woorden gebracht.
„Je kanne toch niet altied tuus sitte. Foor
een morren gaat dat, desnoads een dag
mar langer niet."
Rei: „So is 't Willem. Je krije een blik
ken gat man, fan dat op 'e stoel omhangen.
Je leze es wat en siene 't raam uut; je hewwe
de radio es even an, en siene 't raam uut;
je helpe de frou es even.en siene 't
raam uut. Sti 't nog niet es droog wudde?
Ken'k nog een loopke make? Hewwe jimme
dat oek so, mannen?"
Behalve Liuwe waren allen het met de
vorige spreker eens.
Liuwe: „Né, ik ken mie heel wel neergeve.
Gee mij mar een illustreert tiedskrift, of
een reisferhaal of een spannende róman
Lezen ferfeelt mie nooit!"
Willem: „Nou, 'k sal niet sêgge hor, lezen
is wel es mooi, mar om nou een hele dag
met de neus in een boek te sitten, né, dat
is foor mij te feul fa 't goeie."
August: „Ik lees allénich de krante. Mar
lang niet alles hor, want as je dat doen
stiden, dant knapte mie de kop. Wat een
dikke woorden, en wat een argewaesje en
wat een ellende."
Manus: „Nou, ik sneup altied alles even
na. 'k Begin met stadsnijs en 't fuliton, mar
't andere lees ik oek wel."
Dorus: „Der staat mie teugeswoordich feul
te feul in 'e krante. Je wete niet waar je
beginne salie en waar je ophouwe mutte.
Ik wil jimme dit wel sêgge: Die hiender-
stukjes met die plaatsjes, dat fien ik nog
het leukste. Je kenne es gnieze en 't is soms
oek spannend. Nou, nou, nou.
Willem (met de rimpel): Wat binne jimme
gedachten over die fliegende skuttels?
Alle aves lese je der stukken over in 'e
kranten."
Dit bleek een vraag te zijn, waarop de
vergadering niet één, twee, drie een ant
woord wist. Er werd extra venijnig ge
pruimd, er werden „sjekjes" voor aangesto
ken, waarbij diep geïnhaleerd werd, er
werd gekucht en gebromd, maar woorden
bleven enige tijd uit. Tot Willem zelf het
stilzwijgen verbrak met ernstige blik en
plechtige stem: „Dat is een fraachstuk,
mannen. Het purrobleem fan 'e toekomst.
Fliegende skuttels. En omdat het so belang-
riek is, doch ik: Ik mut dit es onder het
klokje beprate met mien maten."
Dorus:, „Dou hest geliek, Sterke. Dit liegt
er niet om. En we kenne der hier over
prate, sonder uutgnezen te wurden. Wij
kenne op mekaar aan. Of niet soms?"
(Grote instemming en warme bijval waren
Dorus' deel)
August: Sm 't niet allemaal fantasie weze?"
Willem: „Dat weet ik nog so net niet. Dat
weet ik niet. Sti der niet wat waars in sitte?
Wat dochten jimme, mannen?"
Manus: „As we nou redenere, gien fantasie,
dan komme we foor de fraach: Waar kom-
me die dingen weg?"
Rein: „So is 't mar krekt. Binne et proeven
fan 't grote mogendheden of binne der nog
oorden bóten ons weréldsje?"
Willem: „Mars!"
August: „Wat seistou Willem? Mars?"
Willem: „Ja, Mars. Een grote ster, een
paneel of so."
Liuwe: „Niet een paneel, mar een planeet
hiet dat."
Willem: „Late we nou niet over een woord
falie, Liuwe. Het komt hier op del: Nimme
we an, dat se bestane of binne de meensen,
die die skuttels sien hewwe, mis?"
Dorus: „Der bine mij te feul meensen, die
't se sien hewwe. En nog es wat: As de
kranten der niks in sagen, skreven se der
niet over. Die kranten bin oek niet gek."
Opnieuw viel er een diep zwijgen. En het
stoplicht had al weer een tijdje op rood ge
staan, voor de discussie werd voortgezet.
August: „Wat denke jimme fan de Russen?"
Rein: „We mutte dit bi'iten de pollentiek
houwe, loof ik. We mutte dit eh.eh,
wat sak sêgge.wetenskaplik bekieke."
Willem: „Mooi seid, Flewielene. Weten
skaplik. Krekt."
August: „Dan kanne wij wel naar huus
gaan, mannen. Dan hewwe wij as Drees-
manisjes gien boadskap."
Manus: „As we de Russen der buten
houwe, dan mutte we Drees oek niet in
'e fliegende skuttels hale."
Willem: „Mar we komme so niet klaar
mannen. Punt één is: Love jimme in 'e
fliegende skuttels, ja of né?"
Liuwe: „Dou fraagst nog al wat, Sterke.
Mar goed: Ik loof dat er suks is. Hoe en
wat persies weet ik niet, mar dat se der
binne loof ik wel."
August: „Het wil mij niet an. Mar ik mut
er by sêgge, dak er mar een bitsje over
lezen hew."
Rein: „Ik weet het niet, jonge, ik weet het
niet. De éne keer seg ik ja, en een andere
keer seg ik né."
Willem: „En Manus en Dorus?"
Manus: Dou Hekst wel een skoolmeester.
Hoe feul is twee en twee? Waar komt de
Rijn in ons land?"
Willem: „Nou gien gekhiet, mannen. Daar
is het purrobleem te ernstig foor. Het in
teresseert jimme toch oek, Briltsje?"
Dorus: „Netuurlik. Ik loof der an en Manus
look oek wel."
Manus: „Tot op sekere hoogte, ja. Mar der
blieve wel fragen over. Ik bin bij mie seis
nog niet tot een uutdragene saak komen."
Willem: „Dat binne wij oek niet, Manus:
Mar je mutte op ons leeftied wel een
mening hewwe over dit soort kwesjes. As
wij die hier onder 't klokje niet eens hewwe,
wat mutte je dan fan 'e rest ferwachte?"
August: „Dat laaste is mie eigenwies ge
noeg, mar feerders ja, je mutte wel een
bepaalde kant uutprate."
Willem: „Ik bedoel dut August: As één jan
ons groepke hier fertelde, dat ie een fliegen
de skuttel sien hadde, dan loofde ik dat en
dan waar ik overtuugd.'
August: „Nou, su staan ik er oek wel onder.
Mar ja, wij houwe mekaar oek nog wel es
foor de gek."
Dorus: „Met dit soort ernstige saken niet.
Ik bin 't met Sterke Willem eens: As één
fan ons kwam met het ferhaal, dat ie son
ding sien hadde, self met sien eigen ogen
sien hadde, dan sei ik dalik: ja."
Liuwe: „Nou mutte jimme niet skrikke, mar
ik hew een fliegende skuttel sien. En dochs
loof ik er niet an."
Willem: „Dou hest een fliegende skuttel
sien, met dien eigen ogen een skuttel sien
enen, dat ferduutst ons nou pas?
Laast ons mar prate en prate en dan komt
ie der ieskoud met an: Hij hèt een fliegen
de skuttel sien. Liuwe jonge, as een ander
mie suks flikte, dan sm 'k em, ik weet niet
wat doen kenne!"
August: „Ja, dou hastie wel es wat eerder
opponere kennen, Liuwe."
Liuwe: „Mar beste jonges, wat hew ik nou
seid. Waar make jimme nou son spul
over. Ik sei: Ik hew één sien en dochs loof
ik der niet an. Wat houdt dat in?"
Willem (opgewonden): Dat mustou ons
nou mar es dudlik make. Wat houdt dat
in! En leg nou niet te melken, mar affe-
sear."
Dorus: „Ja, Liuwe, nou sast met het water
foor de dokter mutte.
Liuwe: „Ok nou net su deed as Willem, dan
sei ik: Ik laat mie niet dwinge. Mar ik wil
niet kienderachtig weze en och, jimme
wille oek wel es lache niet?"
Willem: „Wat fait hierom te lachen, Liuwe.
Daar is 't purrobleem toch niet naar. Nog
es: Het is een ernstige saak."
Liuwe: „Nou. goed. Wij luidden lasen een
bruiloft bij een oomsegger, die 't vijf en
twintig jaar troud waar. Se hadden het tuus;
och een kleine familie dan gaat dat."
Rein: „Wat kan ons die familie skele. De
skuttels mutte we hewwe."
Liuwe: „Die krijst wel jonkje. Het waar
onder de haan al mooi laat wudden, doe't
één fan ons even een luchje skeppen gong
en ineenes in 'e hurts striven kwam.
August: „Hattie een skuttel sien?"
Liuwe: „Ja, dat sei die te meensen. Wij
allemaal britendeur en kieke. Niks te sien.
Waar sagst em froegenwe. Hij sei: daar en
dat ding ston sóver stil. Kiek, daar is 'I
weer. En wij kieke en ja, daar ston een
Willem: „Fliegende skuttel?"
Liuwe: „Wel né, jong. 't Waar lichte maan
en so nou en dan sat er een wolk foor, dun
sagen je niks. En och, 't waar een bruloft,
dan weet je 't wel!"