0VO7O
1 1
Een verhaal voor de kinderen
van Tante Pannekoek
liet is nog vóór schooltijd en toch hoor je
al lawaai in het holletje van de mui-
zenschool.
,,Pokkie, hier, houd die slinger eens vastl
„Hè, Flikje, je staat op m'n staart! Zo kan
ik de bloemen niet mooi schikken!
„Maak toch niet zo'n lawaai! Straks komt
juffrouw Kriebelstaart kijken, wat er toch
gebeurt, en dan is het geen verrassing
meer!"
Wat doen de muizenkinderen eigenlijk?
Toen de bazar afgelopen was, heeft Pikje
het geld mogen tellen. Er waren zo ver
schrikkelijk veel centjes, dat Pikje drie keer
de tel kwijt raakte. Gelukkig maar, dat
Flikje zo veel beter kan rekenen dan haar
broertje. Zij kwam er bij en toen wisten ze
al gauw, hoeveel de bazar had opgebracht.
Meer dan genoeg, om een nieuwe bril te
kopen.
Nu kwam het goed uit, dat juffrouw Krie
belstaart twee dagen later jarig was. De
hele klas wandelde naar de brillenkoopman,
dat was een oude uil, die er zelf ook altijd
één op had. Hij woonde in een oude holle
boom, maar hij kwam dadelijk naar bene
den, toen hij de stoet muizenkinderen zag
aankomen.
Het was moeilijk om een bril te kiezen,
want zij waren allemaal even mooi. Maar
eindelijk was er een, die was nog mooier
dan de anderen en die kochten ze toen. Na
tuurlijk wilde de uil graag weten, voor wie
de bril was en toen vertelden ze hem het
hele verhaal, van Pikje in de koperen para-
plubak en van Kater Bietebauw en van
meester Trilstaart en hoe juffrouw
Kriebelstaart Pikje had gered door Kater
Bietebauw het hele huis door te laten
rennen.
Zij zagen het niet, maar de uil kreeg af en
toe een kleur. Want hij had ook wel eens
aohter muisjes aangejaad en hij wist dus
hoe lekker ze waren! Maar déze muisjes
waren zo aardig, die ging hij niet opeten.
Met de nieuwe bril, mooi ingepakt in een
doosje, gingen de muisjes weer naar huis.
En toen hielden ze vergadering wanneer en
hoe zij die aan Juffrouw Kriebelstaart zou
den geven.
Er waren natuurlijk heel veel plannen, maar
tenslotte spraken ze af dat zij 's morgens
vroeg zouden kamen, dat zij zachtjes zou
den doen - want Juffrouw woonde boven
de klas - en dat zij bij de ingang slingers
zouden ophangen. Zij zouden allemaal één
bloem meebrengen, daarvan werd dan een
mooi boeket gemaakt en dat mocht Pikje
geven en Flikje mocht het cadeautje aan
bieden.
Een heleboel moeders en vaders zouden ook
komen kijken en dus zou het een écht feest
worden.
Nu was dan de ochtend van de verjaardag
van Juffrouw Kriebelstaart aangebroken en
de muisjes waren bezig te versieren, te
schikken en elkaar in de weg te lopen. Zij
dachten, dat zij héél stil deden en dat de
juffrouw er niets van zo horen. Maar de
juffrouw had al lang gemerkt, dat er iets
gaande was. Zij ging niet kijken, want zij
begreep, dat het een verrassing was!
Eindelijk sloeg de klok 8 uur. Juffrouw
Kriebelstaart, met haar Zondagse japon aan,
kwam de trap af. Toen de hoek om: en,
daar zag zij de opening van 't holletje hele
maal met papieren slingers versierd in al
lerlei bonte kleuren. Het was prachtig!
En meteen begonnen de kinderen te zingen:
„Lang zal zij leven, lang zal zij leven in de
gloria!" Het klonk eerst wat vals, maar één
van de vaders nam de leiding en toen ging
het zó mooi.
Juffrouw Kriebelstaart moest op haar stoel
gaan zitten en toen zwegen ze aUemaal.
Pikje en Flikje kwamen samen naar voren.
Pikje hield de bloemen op zijn rug. Hij
moest wat zeggen, dat had hij zo goed uit
't hoofd geleerd. Maar toen hij t zou zeg
gen, was hij het helemaal vergeten! Hij kon
alleen nog maar fluisteren: „Juffrouw Krie
belstaartik dank u welik dank u
welen ik hoop en ik hoopdat u
de nieuwe bril mooi vindt!" En toen wist
Juffrouw Kriebelstaart meteen wat er in
het pakje zat, dat Flikje haar gaf, maar zij
keek toch heel verbaasd toen zij het open
maakte. Zij had nooit kunnen denken, dat
zij ooit nog zón mooie bril zou krijgen! Zij
wist niet hóé zij de muisjes, klein en
groot, jong en oud, moest bedanken.
„Vanmorgen ga ik voorlezen en vanmid
dag tracteer ik op worstvelletjes", zei ze.
„Hoera!" riepen ze allemaal „lang leve
Juffrouw Kriebelstaart!"
