I I oe sü *t met de earpeltsjcs
komme?
Dat was de vraag, die de gemoede
ren onder het klokje danig beroer
de. En Willem, de landbouw-expert
van het groepje, vond, bij zijn be
schouwingen over dit nationale
vraagstuk een aandachtig gehoor.
Willem: „Het sü een strop wudde,
as die earpéls niet uut 'e grond
komme. Want de ear pel is fólks-
foedseir
Liuwe: „In óns land temeensen. In
andere Jannen is dat weer heel an
ders. Bij ons wurre loof ik nog wel
de meeste earpels eten".
Dorus: „Ja, der binne oek lannen,
daar etc se alle dagen ries".
August: „Alle dagen ries? Nou,
dat liket mie ook niks".
Liuwe: ,,'t Is mar krekt wat je
wend binne. Ast hier sü was, wisten
we oek niet beter. En ik mut sêgge,
der is minder eten as ries".
Willem: „We dwale af mannen,
we mutte binnen de grenzen blieve.
Het purrobleem is: Komme ons ear-
peltsjes der nut, ja aste nee".
August: „Ik docht fan wel. Se bin
ne der alle jaren uutkomen en die
boeren piepe gauw. Het sal teel wat
metfalle".
Willem: „Ho, ho Auguust. Niet
alle seumers binne so deur alles
hene kletsende kletsnat. En 't gaat
oek niet om 'e boeren allenich, het
gaat oek om dien hapke en mien
hapke".
Dorus: „Willem hèt geliek. Dit
mutte je in 't groot sien. Dit is een
nasjenale kwesje".
Manus: „Dou wuust ons niet meer
te earpélsoeken hewwe, wel Wil
lem? Ik sien ons daar al deur de
modder krüpen".
August: „Ja, en de paar senten die
je der beter fan wudde, mut je toch
foor Drees opgeve".
Willem: „Och heden ja. Seis as je 't
over de earpels hewwe, h ruilt
Auguust sien Dreessenten der weer
bij. Hoe krijst het so gauw foor me
kaar".
Liuwe: „Dou hest seker wel es ear
pels socht, Willem? Of binne der
meer, die 't matjedoren in dut werk
weest binne?"
Willem: „lk hew het wel deen, al
hoewel ik meer een fédriever waar.
En ak mie niet fersin, hèt Manus
het oek wél deen".
Manus: „Sterke hèt geliek. Ik en
ik loof Dorus oek wel, binne wel es
deur de Beurs naar de Bilthoek en
Groningerland stuurd. Met hele
ploegen in grote bussen. Och jonge,
wat naaide dat er soms uut!"
Willem: „Ja, ik hew oek wel die
kusten van Vrouwbuurt uutweest.
Groningerland waar mij te feer".
Ilein: „As je dat niet wend binne,
Uekt het mie gien maklik kerwei
wel? Temeensen fan 't jaar met
die naftichheid. Swaar werk en der
komt bij, dat je teel een krupsje op-
lope kenne in die blubber en die
regen".
Dorus: „Daar hest wel geliek an,
Flewielene. De eerste dagen hest
stieve poten en sukke dikke ban
nen. En as je wat rimmetiekerich
binne, ken je mar beter niet op dat
dweildeurnatte land léggen gaan".
Willem: Mar jimme dochten dus
wel mannen, dat se der weer uut-
komme. Want daar gong het ons
om
Algemeen werd geoordeeld, dat het,
misschien met moeite en pijn, wel
weer klaar zou komen. Maar de
winterprijs?
August: „Ik bin wel bang, dat het
fan 't winter duur eten wurdt".
Lieuwe: „Dat loof ik oek wel. As 't
de earpels niet binne, dan is t de
groente wel. Het wurdt weer een
hele toer foor moeke de frou. Sü-
nich an, mannen, sünich an".
August: „Ja, wij soort meensen,
binne allied in 't eerste plak de
dupo".
Manus: „Ik sêg mar sü, we hewwe
het al sü lang etende houden, we
salie dizze winter oek wel weer
deurkomme".
Willem: „Dou hest geliek, Briltsje.
De broodkrümels steke ons niet,
mar de muzen lêgge oek nog niet
dood foor 't kammenet".
Dorus: „So is 't. Mar fleurich op
mannen. Sü lang der gien fierlin-
gen met ete hoeve, rédde we 't wel".
Liuwe: „Dou kenst het oek raar
versiere, Dikke. Waar haalst die
fierling sü gau weg?"
Dorus: „Dat is sun saakje, dat skiet
je in énen in 'e gedachten soms.
Hoe as wat weet ik niet, mar ik
must inénert aan een ferhaal over
een fierling denke".
Willem: „Hèt daar wat over in 'e
kranten stonnen? Dan is mie dut
ontkomen"
Dorus: „Né, Willem jonge. Waar ik
op doel, is wel meer as twintig jaar
leden. Mar 't waar een mooie bak."
Hiermee was natuurlijk de nieuws
gierigheid van het klokkengilde
dermate geprikkeld, dat Dikke Do
rus „die mooie bak" moest en zou
vertellen.
Dorus: „Nou, daar gaat ie dan. Der
was een man, die waar in 't werk
bij een drukker. De naam is mie
ontsköten. As der dus foor 't één
of 't ander kaarlsies komme mus-
ten, dan kon ie dat self berêdde".
Liuwe: „Dat waar maklik, want
dat is anders 'n dure grapmakerij."
Dorus: „Sü ist. Op een goeie dag
krije sien kennissen kaartsies waar
suk so wat op ston as: Tot onze
blijdschap is ons gezin met een vier
ling uitgebreid of vermeerderd.
Weet ik feul".
Rein: „Dat waar niet mis. Fier toe-
geliek. En nog gien kienderbij-
slach".
Liuwe: „lk bin een ouwe Liwwa-
dcr, mar ik hew nooit weten, dat
we hier een fierling had hewwe.
Mar dat kan in mien kolonialetied
weest hewwe".
Manus: „Se salie op 't stadhuus oek
raar ophoord hewwe".
Rein: „lk hew altied in Liwwad-
den weund en ik kan mie der niks
fan herinnere. Je leze dan wel es
fan 'e burgemeester, die 't er met
een spaarbankboekje hene gaat; je
siene foto's in e krante.... Ik be-
griep er niks fan".
Dorus: „Manus hèt het over het
stadhuus, mar daar hewwe se der
nooit wat fan weten, liekemin as
Rein".
Algemene verbazing.
Dorus: Luuster mar es. Der komt
een kammeraat die 't een kaartsje
kregen hèt. Hij komt in 'e kamer
en daar sit de frou to earpelskillen.
Hij seit: Binne jou der nou al weer
bij? Se seit ja,- en ik foei mie best.
Dan seit ie: Het waar oek een hele
toer met de namen seker. Ja, seit
de drukker: Se hewwe nog gien na
men. En ie gnees maf'.
Willem: ,„Och, och, wat nüver
praat fan sukke meensen".
Dorus: „Doe froeg die kennis: Mak
se es sien? Die man sei: Kom mar
met".
Opnieuw grote verwondering on
der het klokje.
Dorus (lachend): „Doe nam ie em
met naar 't hok en daar lag een
gr ouwe honmet fier jongen. Hij
had met sien kaartsies de hele boel
te fieter had".
6
