10
Under liet klokje
f ikke Dorus opende de discussie
'-s met een vreemde vraag.
Dorus: „Süden we konkurênsje krije,
mannen?"
Anderen: ..Hoe wuust segge, Dikke?"
Willem: ,,Nog een ploeg mannen', die't
oek onder het klokje staan wille, en
die ons ferdrieve salie?"
Dorus: „O, heden né. Né, 't gaat niet
over konkurênsje onder dit klokje
hiere. Ik doel op de soosjeteit!"
Voor sommigen was dit duidelijk,
voor anderen nog niet.
August: ,,Waar doelst op Dorus? Op
een soosjeteit?"
Rein: „Leestou gien kranten, August?
Daar hèt het wied en breed in ston-
nen. Soosjeteit voor bejaarden in het
Nije Stadsweeshuus. En das Dorus
sien konkurênsje!"
Liuwe: ,,Het wudt daar loof ik een
saakje fan ouwe meensen en kiendes.
Der komt oek een bewaarschool in
loof ik".
Willem: „Gien bewaarschool seun.
Een kienderbewaarplak. Daar kenne
moekes, die 't daar ferlet fan hewwe
hun kienderkes hene brenge. Je hew
we hier froeger oek wel fan die din
gen hat. Mien dochter het oek wel es
werkershüzen hat en dan brocht se
kleine Willem der oek wel es hene.
Het is foor sommige frouwen wel
noflik".
Liuwe: ..Mar nou es wat anders. Wat
denke jimme fan 'e pollentieke sute-
wasie. Süden se knokken gaan in
Sina of niet?"
Willem: ,,'t Is een kruutfat, mannen.
Eén fonkje enne
Dorus: „Je süden sêgge, dat de meen
sen nou nooit es wiezer wudde. Hew
we se nou nog niet genoeg leerd?"
Willem: „De grote mannen musten
nou krekt so noflik en ferstannich
over hun purroblemen prate as wij
hier onder 't klokje. En 't wil mij niet
an, dat dat niet ken."
Rein: ,,'t Is een saakje fan macht man
nen. Macht en eer en lange tónen.
Gien één wil de meenste weze. So
sien ik sukke saken. Eikeneen wil 't
laatste woord hewwe."
Willem: „Daar sit wat in, Flewielene.
Daar sit wat in. Ik fraag mie wel es
af: Hèt één fan beiden geliek of
hewwe se alle beide ongeliek. Daar
komt de gewone man, de mindere
man nooit achter. En die is wel de
dupe."
Manus: „Ja, de gewone man is alhiel
de segaar. En 't geeft oek niks wie
geliek hèt. Eén ding blieft altied ge
liek: De gulden wint het altied fan 't
kwatsje."
Aan dit brok volkswijsheid werd van
alle dingen geknabbeld, beter nog ge
proefd, want het bleef heel, zoals deze
wijsheid de jaren door wijsheid bleef,
zij het dan in verschillende variaties.
Tot de discussie abrupt werd afge
broken door een kreet van Willem:
„Nou mutte jimme es sien, wie daar
ankomt. Bouke!"
Het was Bouke, die met een brede
lach onder het klokje verscheen en
na de mannen stevig de hand geschud
te hebben op het hek klom en wijd
beens ging zitten.
Rein: „Waar komstou weg, Bouke?"
Bouke: „Uut Rotterdam. Daar woon
ik ommers?"
Willem: „Hé, ik wü die altied in 't
Süden hewwe."
Bouke: „Dat klopt wel, Sterke. Dat
klopt wel. Ik bin bij mien seun in
trokken. Jim wete wel, óns Geert, die
bij de post is. Die is van Liwadden
naar Venlo gaan, van Venlo naar
Tilburg, van Tilburg naar Rotterdam.
En Bouke is mar met sweefd."
Manus: „Jonge, Bouke, dou siest nog
es wat fan 'e wereld. Mar één ding
hew 'k ruspekt foor."
Bouke: „En dat is, Manus?"
Manus: „Dast nog so knap Liwwad-
ders praaste. Je hewwe oek fan die
meensen, as se de Oldehove een paar
jaar niet sien hewwedan gaan se
hoog praten. Wel wat briek soms,
maar dou hest ons taalsje in ere hou
den, Bouke!"
Bouke: „Bij óns Geert prate we tuus
altied Liwwadders. De kiendes niet
fansels en as der fisite is, mutte we
ons oek wel es ferbreke. En op straat
mut ik oek wel anders en dan kan
Bouke em best rédde hor. Mar anders:
Liwwadders."
August„Bist nooit es onwennich
weest Bouke. So in 'e freemdte?"
Bouke: Eerlik seit, ja. Daar wik niet
om liege. Het went wel fansels, want
ik bin nou al weer acht jaar uut Liw-
wadden weg. Mar geloof mie, man
nen, toen ik guster met de trein
kwam, en bij Barrehuus de torens en
de eerste hüzen fan 'e stad sag, toen
wak even fan 'e kaart. Eerlijk waar,
Bouke waar even klein."
Willem: „Daar hoestie oek niet foor
te skamen, Bouke. Om het es mooi te
sêggen: Dat siert dij!"
Dorus: „Mooi seid, Sterke. Dat siert,
Bouke. Waarom bist hier eigenlijk
Bouke?"
Bouke: „Mien jongste suster is mor
ren vijf en twintig jaar troud. Se
hadden mie skreven ak oek nocht had
om te kommen, en ik kon oek nog
wel een paar dagen langer blieve.
Toen docht Bouke: Dat mut altied
weze. Nou en sodoende staat Bouke
nou bij jim onder 't klokje!"
Liuwe: „Groot geliek, Bouke. Groot
geliek. En dou waarst ons oek nog
niet fergeten mak wel sêgge."
Bouke: „Nooit een keer. Bouke fer-
geet sien ouwe maten niet. Jimme
kenne 't love of niet, mar Bouke denkt
faak an jimme. Wat wü'k graag es
om 't hoekje kieke".
Dorus: „Ik ken 't mie foorstelle. Mar
ja, dat is weest of se mutte Geert nog
weer es naar Liwwadden sture."
Bouke: „Daar is niet so feul kans op,
denk ik. En och. sij hewwe het wel
naar 't sin in Rotterdam. Oek een
mooie stad mannen. Onthou Bouke
sien woorden: Een mooie stad. dat
Rotterdam."
August: „Mar wel groot en druk se-
ker niet, Bouke?"
Bouke: „Tureluurlijk. Mar och, dat
went wel. Mar één keer hew'k het so
mooi hat."
Manus: „Dat must ons dan es fertelle,
Bouke. Of wuust niet?"
Bouke: „Ag, jonge ja wel. Doe't Geert
en die nog mar een paar weken in
Rotterdam saten, hewwe wat moois
beleefd. Se woonden in een nij blok
flatwonings. Alle hüzen en straten
lieke op mekaar. We ete altied met
mekaar en Bouke hèt self een mooi
slaapkamerke. Heet eenvoudig hor.
Een bed, een stoel, een tafeltsje en
een kleerkast."
Rein: „Daar kenstou het wel met doen
Bouke."
Bouke: So is't. Op een avcnd waar ik
naar de fillum weest. Geert had froe-
ge dienst en hat mie de sleutel met
geven, dan konden sij mar op bed
gaan. Mooi. Bouke uut 'e biuskoop
naar huus. Ik had mien kop nog bij de
fillum, dat ik ston foor de deur, foor
da'k er erg in hadde. Ik de sleutel uut
de büse, mar die hoefde ik niet te
brüken, want de deur ston an."
August: „Is dat niet gefaarlijk, Bou
ke? Dat ken toch niet?"
Bouke: „Né. dat is oek so, mar ik
docht, dat Bouke fan Geert die op een
avundschool is, de deur niet goed
dicht deen hadde. Allafijn, deze Bouke
doet de deur wel dicht, doet sien sku-
nen uut en sluupt op 'e tonen naar
sien kamerke."
Willem: „Om de boel niet wakker te
maken seker."
Bouke: JustSterke. Bouke docht:
mar gien licht op, so rustig mooglijk.
Ik in 't donker de kleren uut. Die wu
'k op 'e stoel lêgge, mar die ston niet
op sien ouwe plak. Mar ik fon em en
dat was klaar dus. En doe Bouke op
bed. Nou hew ik een faste gewoonte,
om altied even onder het bed te feo-
len, lêggende-weg, of de pot er wel
staat. Gien pot. Ik in 'e onderbroek
der uut, plat op 'e buuk onder 't ledi
kant graaie. Gien pot. Dat waar nu-
ver, want dat fergeet Geert sien frou
nooit. Ik een lusifer an, en doe sag ik
een paar freemde pantoffels staan. En
Bouke hoorde oek in 'e kamer der
naast een hon blaffen".
Manus: „Hat Geert een hon?"
Bouke: „Wel né, jong. Bouke in sien
onderbroek naar de foordeur. Het
nummer was goed. Maar feerders was
't allemaal anders as anders. Bouke de
kleren weer an, en naar de hoeke fan
'e straat."
August: „Waarom dat jü?"
Bouke: „Das nogal logisch. En 't waar
wel mis. Bouke waar in 'e ferkeerde
straat en had in een freemd huus op
een ander sien bed leid!"
