Onder liet klokje
e mannen onder het klokje
schudden hun hoofd over de
heftige veranderingen in tem
peratuur sinds Pinksteren 1955.
Willem: „De ene Maandus waar het vier
en twintig graden en de Woensdus en
Donderdus daarop twaalf en tien".
Dorus: Het weer is krekt as de meen-
sen. So hiet en so koud. Vandaag ségge
se só, en morren sö. Slapjanussen".
Manus: „Nou binne niet alle meensen
so, Dikke. Wij hier onder 't klokje binne
aardig evenredich. We wete wat we
wille en guster „ja" is fandaag „ja". Of
niet soms?"
Rein: „Mar dat kenne we fan 't weer
niet segge. Dat is een saakje fan: Fan-
daach swemme, morren ride. Guster
switte en fandaach de laas te bran je in
'e kachel".
August: Ons bitsje Drees is gauw naar
de barrebiesjes op sun manier. En de
nije wet sien 'k oek nog niet kommen
Liuwe: „Die menister, hiet ie niet Suur-
hof, sit anders maar weer op 'l stoeltsje.
Het ken weer we ze met de mannen'
Willem: „Seventien dagen hewwe we
sonder-en-met wees/. Alles gaat gewoon
deur. Ik stel mie foor, dat het slimmer
is as een hoge ambtenaar de griep hèt,
dan dat Drees en sien mannen der-misse-
en-naar binne, so as se dat met een
ireemd woord ferduutse".
Rein: „Een gewoon meens begriept er
oek niet feul fan. Het gong over de
huren ak het goed begrepen hew. Der
gong oek al een mopke. Suurhof hiet
nou Huursof. Foei jim'um?"
August: „Mar sukke mannen hewwe
dikke pensjoenen as se de laan uut-
gane. En oek wel weer een baantje".
Manus: „Die komme niet bij ons onder
't klokje staan. Mar an 'e andere kant
is 't oek een hele taak. En je doen t
gieneen naar 't sin. Het is krekt as met
een korporaal in dienst: Se sitte altied
teugen je an".
Rein: ,,'t ls weer wees/. De pommeran-
ten geve mekaar nog een bitsje de skuld
en straks binne se weer otus-en-totus.
't Is mooi foor de fekaansjetied berêd-
den".
Willem: „Gaan der fan ons groepqe oek
nog fut met fekaansje? De stad uut: met
de kienders of naar de kienders?"
August: „Hewwe jou daar geld foor?
Ikke niet".
Willem: ,,'t Is toch oek allemaal niet met
geld afmaakt wel? Dou hest nou toetal-
lich gien kienders, mar anderen süden
jimme ommers best een paar dagen
hewwe kenne".
Dorus: „Of metnimme naar een seumer-
huuske in Appelscha of op Vlieland. Dat
hore je wel meer".
Rein: „Ja, het is suleer hene eikeneen
gaat met fekaansje".
Liuwe: „En eikeneen sit met sien gat op
een brommer!"
Manus: „Der binne düzenden fan die
smerige dingen op 'e diek. Jage as gek
ken, over de kop iliege, ongelukken
houwe
Rein: „Nou liekt Manus sien praat mie
wel wat overdreven. Al die ongelukken
komme niet alleen fan de brommers".
Manus: „Né, Flewielene, dat weet ik
wel, mar jonge, hard gaat altiet flugger
as langsaam en as jou dertig in e bocht
hale kenne, riede jou gien twintig".
Willem: „Jonges, sii. hele saakje niet
last sitte op diegene, die op 'e brommer
sit? Is dat een idioot, dan krij jou on
gelukken,- bruukt ie sien hasses, dan is
der niks gien spul".
Dorus: „Daar sit wat in Sterke, daar sit
wat in. De brommers mutte jou niet de
baas we ze, maar jou de brommer. En sü
is dat oek met auto's en gewone fietsen.
Ik bin t met Willem eens".
Willem: „Mar nou wete we nog niet, wie
fan ons met fekaansje salie. Willem
smeert em iolgende week, su is 't al".
Liuwe: „Waar sast hene, Willem? Naar
de Riviera?"
Lachsalvo's deden voorbijgangers naar
de klokmannen kijken.
Willem: „Né, Liuwe, ik blief in eigen
laand. Mar ik hew een dochter in Utrecht
weunen en die hèt skreven: Wij komme
fan 't jaar es niet bij jimme kom
jimme es bij ons. Daar hewwe moeke en
ik fansels lang en breed over praten,
mar 't endsje-beslüt was: We gane. Dat
sodoende".
Manus: „Jonge, jonge Sterke, das een
hele loop. Mar allafijn, je mutte der es
uut en je mutte wat andurve
August: „Het sal wel duurder weze as
lopende naar de Wielen, denk ik. Ik sü
der gien geld loor hewwe. Naar Utrecht,
staan 't es uut".
Willem: „Maar Auguust, jonge, dou
must niet altied so seure. Ons meiske
hèt skreven: Kom een week bij ons, wij
binne goed foor de reiskosten en we ete
met mekaar uut 'e pot fan Egypte. Nou
dou en dan ik weer".
Dorus: „Eén ding is spietich: de meen
sen krije wel lekaansjegeld, mar het
mooie weer kenne se niet metnimme.
Das een saakje fan treffen
Liuwe: „Och, je mutte mar op regen en
koude rekene, dan fait het altied met
Rein: „Wij hewwe temeensen kennissen,
die binne naar Ameland gongen en die
hadden het electrisch kacheltsje met.
Laat ie fijn sijn, niet?"
Willem: Wat dochten jimme mannen,
sü dat minne, dat onbestendige weer fan
'e atoombeweging komme? Sommige ge
leerden wille dat wel so hewwe".
August: Mar der salie wel weer ande
ren weze, die t anders prate, denk ik
Willem: „Ja, jonge, dat hewwe jou al
tied as geleerden ergens an te pas
komme mutte".
Rein: „Nou is 't een feit, dat je lang die
seumers niet meer hewwe fan troeger.
Dan,waar't weken mooi en warm weer.
Es een donderbuike der tussen deur,
mar dan hadden je 't oek seid'.
Manus: „Een jaar of wat leden, in seven
en leertich loof ik, hewwe nog sun
lange, warme seumer had. Mar na de
tied es een weekje, een dag of feertien,
mar dan was oek uut. As ik mien sin
sêg, dan komt het fan die plofferij"
August: „Bedoelst fan de bromfietsen,
Briltsje?"
Manus: „A, né ju. Fan 'e ontplofferij fan
die atoomdingen. Daar wudt de lucht
niet beter fan, loof dat mar niet".
Alzo ontstond er onder het klokje een
dispuut over de atoomkrachten, de H-
bommen, explosies in verre landen en
derzelver uitwerking op het weer in
de wereld in het algemeen en in ons
vaderland in het bijzonder.
August: „We mutte ophouwe mannen,
wé muite ophouwe, de kop begint mie
te malen".
Willem: „Daar hou ik nou fan hè. Wat
sgreneus op 'e dingen ingaan. De meen
sen gane mij wel es licht genoeg over
de saken hene".
Manus: Daar hest wel geliek an, Sterke,
mar ja jonge, het is met ons son saakje:
Dom geboren en der niet feul bij leerd
Liuwe: „En daar komt bij, dat de mees
ten oek tomin fan 'e wereld sien hewwe.
Se komme nooit fan 't sté".
Rein: „Dou hest maklik praten. Dou
kenst oek niet ferlange, dat wij allegaar
liek as Liuwe as koloniaal naar de Oost
wees/ hewwe. Dat deest oek niet uut
weelde".
Liuwe: „Dat weet ik wel en der waren
minne jaren bij, mar jonge, wat hew ik
wat fan 'e wereld sien. As ik dan weer
de namen fan een hoop plakken in 'e
krante lees, dan kan ik mij de site-
waasje helder foor de geest hale".
Willem: „Dou kenst der nog wel es
hene, Liuwe. Met die boot, waar sun
spektakel om weest is. Jimme wete wel,
die Westerling waar der oek met
anneks".
Manus: „Ja, hoe hiette dat skip nou.
Het waar met pan deun".
Liuwe: „Met pan an 7 end ja. Oepipan?
Né".
Rein: „Eepipan of sü. Wacht es, we salie
die pliesje es fiage. Hé, jongkerel, hoe
hiette dat skip tan die Westerling en
sien maatsmaten oek al weer?"
Pliesje (verwonderd): „Wat jullie hier
al niet bij de kop hebben. Maar die
schuit heette deja, hoe was 't ook
al weer. Iets met pan der in. De
Evipan!"
Willem: „Just, ja, de Evipan. Och, wat
is 't noflik dat der pliesjes binne. Evi
pan. Dat is Liuwe sien boatsje".
Pliesje: „Van wie is die boot?"
August: Fan hem daar. Fan Liuwe.
Mar waar
Willem: „Ja, dat make wij der nou fan,
mar daar hoeve jou niks achter te soe-
ken hor. Wat seistou Liuwe?"
Maar Liuwe was verdwenen en de poli
tieman speurde wantrouwend de Nieu-
westad af. Had hij onder de Waag ge
keken
