15
Under liet klokje
i oning Winter heelt boden gestuurd.
Gladde straten, natte sneeuw, toe
nemende kou. Ondanks dat is er
toch zo nu en dan „vergadering'' onder
het klokje.
Rein: „We mutte hier niet te lang staan,
mannen. Anders fernikkele we."
Willem: „We binne gien jonge meiden,
Flewielene. Dit is ian 'e week de eerste
keer dat we even prate kenne. Nou niet
daliks weer lutlliege."
Rein: „Né, mar ik ioel der niks ioor,
om hier wat op te doen. Op óns leeltied
bin je iatbaar."
Dorus: „Ja, das waar. Wij hewwe niet
die weerstand meer. 't Fliegt je somar
an. So bin je gesond en so bin je siek."
Manus: „Mien oud wieike leit oek al
een dag ol wat hele skotten op bed.
Met eten en so komt se der es even af.
Lastig!"
Willem: „Mien dochter skreel oek al
over koude op 'e skouderbladden en een
stieve nekke. Nou hewwe die jonge
trouwen oek niks om en an. Fan dat
ilutrige, dunne spul, seit mien frou."
Liuwe: Dal wurdt meer seid. Dat deeg-
lijke onderguud fan froeger hewwe jou
niet feu! meer. Wat jongkerel hèt nog
een lange onderbroek an of een wollene
bustrok?"
Dorus: „Ik hew nog een breidene onder
broek an. En lekkere dikke sokken fan
nassausgéren. En skuunklompen."
August: „Ik hew mien leerklompen fan
'e solder haald. Die lope wel so lekker
man. Mar se wurre al dunner."
Manus: „Nou, een paar nije klompen
sitte der wel an niet Auguust?"
August: „Ja, dat seist nou wel, Briltsje,
mar jonge, wat is een bitsje geld gauw
fut. Het floerkleed wudt minder. Ik had
mar ien paar skünen. De frou waar an
een mantel toe. en guster de kachel
kepot."
Willem: „Ja, in óns huushoudingen is een
bitsje geld gauw besteed. Nije kachels
bin duur, niet Auguust?"
August: „Daar skrik je fan as je dat
hore. Mar ja, as je kachel seit: Barst,
doen't self mar, dan mul je wel. As we
dat ferlegje niet had hadden, hadden we
oek mutten."
Liuwe: „Ja, en dan over de Spanjeslaan
meskien."
August: „Hoe wuust segge: over de Span
jeslaan?"
Liuwe: „Nou, fan 't krediet, 't Folkskre-
diet. Of op afbetaling op son adfeitensje
in e krante. Hoe mut het anders?"
Willem: „Né, sokke grote stukken bin
min te beseften. Wal foor merk hewwe
jimme kocht. Jonker en Roe?"
August: „Né, daar hewwe wel naar
fraagd. Mar die kerel sei: Niet altied
naar 't selde merk frage. Sien hier es,
en sien hier es. En hoe liene jim dit
medel? En sien daar es."
Liuwe: „Tja, alle kachels bin niet geliek.
Wij hewwe nog een fulkachel staan. Al
jaren hewwe se die in mien kosthuus.
Ik loof dat der Bal-dur op staat."
Willem: Wij hewwe een haardkachel,
ol een kachelhaard, hoe son ding mar
hiete mag. Mar brande, brande
August: „Ja, een haardkachel. Sunnen
hewwe wij oek kocht. Sterk en sünich
sei die lent."
Rein: „Dan past die kachel krekt bij dij.
Sterk en sünich."
Manus: Gien geseur, Rein. Laassen met
die oliebollen hewwe murken, dat
Auguust niet deun is."
Rein: „Nou, mar ik misseg gienéén wat,
as ik sêg: die en die is sünich. Gierich
is ferkeerd, mar sünich is een deugd."
August: „Mar so sterk bin ik oek niet
meer. As ik thuus es wat sjouwe mut,
hangt mie de tong gauw op 'e skünen."
Willem: „As jou so deurgaan, haal je
de honderd wel, koopman. Krekt as frou
Ferwerda. De llaggen uut, en 't huus fol
bloemen en 'e weihouwer op 'e koffie."
Liuwe: „Ja, honderd jaar. En nog aardich
flink. Ik hew hur man oek wel kennen.
Auke. Het leek niks, mar hij sjouwde
baaltsjes meel as sakjes met knikkerts."
Dorus: „Toen sun meens dertich waar,
kwamen wij son bitsje kieken. In hur
ogen binne wij snotneuzen. Waar of
niet."
Manus: „Ja, waar is 't. Snotneuzen. En
wat hewwe wij al metmaakt, en feran-
deren sien."
Liuwe: „Wij hewwe Patijn nog as bur
gemeester kennen. Ja, die foor em oek
nog, mar die naam is mie ontskoten."
August: „Waar dat niet een Wesser?"
Willem: „Ah né, man. Wesser is hier
commessaris wees/. Weet jim niet, een
kerel as Kas, met een grote snor. Nou.
Wesser."
Rein: „Had ie altied fan die grote honnen
bij em?"
Willem: Justdat waar em. Wesser.
't Leek een hele bullebak, mar een
beste kerel waar het. Ik bin één keer bij
em weest."
Liuwe: „Wat hast uutlreten, Sterke?"
Willem: „Och, Frijdag weest wel. 'n Mooi
nusje fee had, es een paar maten treffe,
en een ouwe boer en al so meer. Nou,
dat waar een burreltsje hier en een jan-
poeperke daar, en nog es een glaske bier,
en nog es een berenburgje. Allafijn,
Willem liep met onvaste gang, zo as dat
deftich hiet."
Manus: „Mar niet dronken. Temeensen
niet as een kanon."
Willem: „Wel né, jong. Wel né. Alleen
wat slinger e, en es teugen één anlope,
en in 'e Prins Hendrikstraat, dat loof ik
al temeensen, dat het daar was, bin ik
deur een winkelruut tallen. Weet ik feul,
hoe en wat
August: „Allemaal bloed
Willem: „Né, dat gong best. Mar wel een
paar sterke pliesjes en een kertierke
later sat ik op 't pliesjebero. Dat waar
doe nog op 't Hofplein. Das nou een stuk
fan 't stadhuus, op 'e hoeke fan 'e Sint
Jacobstraat."
Dorus: „Ja, 't is nou fan 'e bevolking,
en hij fan 'e trouwerijen sit er oek. Hoe
hiet ie oek al weer. Foor dertich jaar
las ie oek al uut die dikke boeken.
Afijn, dat geeft oek niks."
Willem: „Nou, daar sat ik. Pien'e kop
en een knibbel deur de broek en een
smaak as op Nijjaarsdag. Toen kwam er
een pliesje en die sei: Bij de baas komme.
Ik sei: Is dat wat een geskikte lent?
Hij sei: Een monster, maak je mar klaar."
Rein: „Dat waar om dij bang te maken
netuurlijk."
Willem: „Nou, ik deur de gang en een
andere kamer in. En daar sat Wesser.
Wat een kerel, om bang fan te wurden.
Hij brulde: So, dronkelap, weet je nog
wel, hoe je heet?"
Liuwe: „Hij docht fanself, die kerel is
so dronken, die weet fan foren niet, dat
ie fan achteren leeft."
Manus: „Mar dat waar anders."
Willem: „Ik sei: So en so hiet ik, en daar
en daar weun ik. Die en die boer hew ik
iandaag holpen en met die en die hew
ik een slukje kocht. Dat laaste loof ik
drekt, sei die toen, mar hij must er even
goed om lache. Hij sei: Weestou wel
wast nodich hest, slingeraap? Ik sei:
Nou? Hij seit: Een kop sterke koffie en
een soute hering."
August: „Wat een tiepe fan een fent,
niet?"
Willem: „Ik sei: Docht u dat. Hij seit:
Wis en werachtig. Dat doen ik self oek
altiten as ik wat meer as limenade had
hew. Ha ha ha. En hij lachte jong, dat
de muren trilden."
Dorus: „Hij nam het nog al nollik op dus.
Ja, sukke ferhalen hoorden je wel meer.
Mar ja, das weest."
Rein: „Over die Wesser gaan een hele
boel ferhalen. En weet jim, met wie dat
oek so waar? Met die dokter Nierstrasz,
fan 't Stadssiekenhuus. Dat waar een
ouwe milletaire dokter en die kon 't oek
so mooi sêgge."
Liuwe: „Ja, daar hèt een ouwe frouw
bij óns uut 'e buurt es een mooie grap
met hat. Het meens is nou al dood, mar
't is een mooie bak weest."
Willem: „Hoe waar dat ju?"
Liuwe: „De dags foor oudjaar loop ik bij
hur foor de ruten langes en dan klopt
se mie der in. Se seit: Liuwe, jonge, ik
krimp fan 'e pine, haal de dokter Ian 'e
bus, fan 't siekenfonnus. Ik der hene, en
de dokter in 'e figelante naar 't 'oud
meens. Een uur later was de brankaar
der met Wassenaar en ouwe Oedske
gong naar 't siekenhuus."
Dorus: „En wat hadde dat ouwe meens
nou?"
Liuwe: „Das de bak, jong. De dags na
Nijjaar komt Nierstrasz bij de bedden
langes. Hij seit: Nou opoe, wat mankeert
jou? Se seit: Mij niks, dokter."
Willem: „En se kromp fan 'e pine."
Liuwe: „Dat hadde se stiemulleert, man.
Se had gien pine en niks. Mar se wü't
oudjaar niet allenich uutsitte en omdat
se in froeger jaren oek es met oud en nij
in 't siekenhuus weest waar, wü se der
nou foor de gesellicheit oek weer hene."
