15
I oewel april doet wat hij wil, bleel
1 er voldoende gelegenheid over
voor Willem c.s. op de bekende
plaats te verschijnen.
Rein: Dus dou bist tut weest met 'e
paasdagen, Willem?"
Willem: „Ja, óns meiske uut Utrecht
hadde skreven ol we komme wiiden.
Nou en toen seiden moeke en ik: Dat
mut allied weze. Al waar 't alleen mar
om de kleine meid."
Liuwe: „Hoeieul kienders hèt dien doch
ter, Sterke?"
Willem: „Vijl. Drie jonges en twee meis-
kes. En die jongste die sal nou, k-ek
es an, vijl weze is wel son lekker
ding. Ja, nou salie jimme sêgge: Bah,
wat een ouwe, flauwe kerel
Manus: „Wel né Willem, jonge. Ik te-
meensen niet. Bij óns Klaas hewwe se
nog son klein prul van een jaar. En hij
ken mie op een prik."
Willem: „Nou, so is dat met die kleine
Trientsje oek. Nergens om, mar as moe
ke en ik der an komme, tliegt se op mij
ai. Opoe is niet in tel."
Dorus: „Gaat se al naar skool? Oh né,
dat ken nog niet. De jongste fan mien
seun hadde foor 't eerst een rupport met.
Ik sei teugen em: Wat is dien hoogste
siefer? Hij seit: Een twaallef."
August: „Een wat? Een twaallef. Wat
voor sieiers binne dat? Wij gongen niet
hoger as tien looi ik."
Rein: Hoeieul tienen hastou, Auguust?"
Dorus: „Net sofeul as wij allemaal,
denk ik. Nul, komma nul. Mar de kleine
jonge hadde een twaallef. Ik sei: Laat
opa dat rupport es kieke, waar hestou
die twaallef op. Op skrieven of op reke
nen?"
Willem: „Nou, en
Dorus: „Op fersuumde dagen!"
August: „Waarop seistou, Dikke?"
Willem: „Op fersuumde dagen. As ie
niet op skool weest hadde fanwegen
siekte of ongemak of so."
August: „Wudt dat antekend in die rup-
porten? Daar ken son kien doch niks an
doen?"
Dorus: „Se hewwe der oek niks met
foor docht ik. Het staat er nou één keer
in."
Rein: „Ja, waar maakstou die einlik so
druk om, Auguust? Mien éne oomsêgger
só wel sêgge: Dat sit wel snor."
Willem: Stil over snorren, Rein. Dan
sitte we so mar in 'e pollenliek."
Liuwe: „Ja, ik loof dat ik die deur hew,
Willem. Der waar een groenteboer in
Marssum en die sei: 't Is in 'e pollenliek
een peerdespul. De ene keer stal-in, en
de andere keer stal-uut."
August: „Het sal em wel an mij lêgge,
mar ik staan hier foor gek. So hewwe
we het over rupporten, en een tel later
over snorren en peerden. En dat hiel
dan pollenliek. Mar 't sal em wel an mij
lêgge."
Dorus: „Das hogere pollenliek, Auguust.
Fandaag bin je goed, en morren bist een
dikke, minne hon. En dan binne der al
lied nog pejassen, die dat wel wisten,
mar cfeden fan: So de wien waait
Liuwe: „Ja, wiens woord men spreekt.
Ik bin der oek."
August: „Nou, ik smeer em. Dit liekt
feul op gekansteken."
Rein: „Niet doen, Auguust, Dat is de
moeite niet weerd. Mar nou nog es wat.
Ik bin fut weest te eies-soeken."
Willem: „Hestou futweest te eies-soe
ken? Bij poelier De Jong seker."
Rein: „Né, om de drommel niet. Jim
ouwe kammeraad Rein is met twee oom-
sêggers het laan in weest. En we hewwe
nog aardich fonnen oek.
Willem: „Ik hew dat froeger een hoop
deen. Eén keer hew ik het eerste fonnen."
Manus: „Dus toen hest in 'e krante
stonhen. Hest nog bij de koninginne
weest of bij de burregemeester?"
Willem: „Né, daar bin k doe sneu af-
kommen. We waren bij Wartena in 'e
buurt weest te soeken. Morres vieren
en vijven waren we al in 't land. En
iope en loere, mar lou noppes met 'e
klep dicht. En inienen waar 't raak. Ik
sien em opfliegen en ik die kant uut, en
ja hor, daar waar 't raak."
Rein: ,,'t Eerste fan dat jaar?"
Willem: Daar hadde nog niks in 'e
krante stonnen, dus de kans was der.
't Waar een uur of seven in 'e morren
en we waren sóver koud wudden. Even
ansteke Willem, sei mien maat. Daar
muite we één op nimme."
Manus: „En dou wuustie niet kenne
late."
Willem: „Ozo. Ik het ei in 'e pet en wij
op een café an. Nou, met de boereplof
over een paar sloten en we waren
binnen. Twee ouwe, sei ik. Ja, roept
mien maat, ein proziet foor 't eerste kie
vitsei."
Rein: „Waar 't wel het eerste?"
Willem: „Mooi luustere seun. Die kerel
brengt óns drank en fraagt op sien boe-
retries: Hèt hij 't eerste fonnen? Mien
maat seit: ja, en nim er maar één op."
August: „Dat waar een dure maat, Wil
lem."
Willem: „Dat kreeg ik oek in 'e gaten.
Daarom sei ik: We mutte eerst mar es
alwachte ol góden óns oek foor weest
binne. Mar die hallefwieze gek seit:
Sterke Willem is nummer één. Eén pils.
Harrekidee."
Dorus: „Dou hest nou sóniger maten as
doe, Willem. Ik sien óns al bij Mik in-
stóven en skreeuwen: Allemaal één pils.
Harrekido."
Willem: „Ik waar der skoan met an. Die
maat fan mij en die cafékerel sopen het
as koud water. Ik sat te switten as een
otter en ik brulde: Mar ik betaal niet.
Binne jim nou helemaal gek wudden."
Liuwe: „Das praat ioar sukke oelewap
pers!"
Willem: „Mar die twee waren so gek as
een bos wuttels. Se dansten foor de tap
om en wezen op mie en songen: Hij hèt
het eerste fonnen hij hèt het eerste
ionnen. En dan maar weer: Harrekidee".
August: „Ik hadde se 't ei liek in 't
ges'cht smeten
Willem: (kreunend): Dat hew ik oek
deen. Mien maat hat de rommel in 't
haar en die andere gek kroop achter 'e
tap. Dat waar op sestien Epril."
Liuwe: „Hij hèt dat ei kepotsmeten. Ja,
as se je so narre. Mar hoe weestou nog
dat het sestien Epril waar?"
Willem: „Omdat dat jaar op achttien
Epril het eerste kievitsei fonnen is, en
opstuurd naar de ouwe koninginne".
Rein: „Dit is een swarte bladsiede uut
dien leven Willem. Wanttou hast het
fonnen."
Dit stukie tragiek uit het leven van
sterke Willem deed een korte periode
van zwijgen ontstaan. Even maar.
Rein: „Willem, dou suust het dikste ei
hewwe, dat wij lieden week fonnen
hewwe."
Willem (ontroerd): „Het is goed, Rein
jonge. So lang dat nog sukke
nobelesukke goudeerlijke meensen
op 'e wereld binne, is ehis 't een
genot om honderd jaar te wudden."
August: „Sóden der wel sukke eerlijke
meensen weze? Ik hew 't op een pieplol.
En ik kras mie self dreks al deur."
Rein: „Tja, goudeerlijke meensen, dat
seit nogal wat."
Willem: „Der binne meskien een bitsje,
mar Rein is der bij."
Rein: „Och, dat weet ik niet. Mar dat
eerste ei hewwe se Willem doe so sneu
deur sien neus boordEn ochwij
hadden aardich fonnen".
Liuwe: „Waar bin jim weest?"
Rein: „Wijeh bij eh Hem-
pens en Goutum die kusten uut. Ik weet
niet ol jim der bekend binne".
August: „Och, né, mar land is land, en
een sloot is een sloot".
Willem: „Waarachtich niet, Auguust.
Jou mutte 't land kennen lere, en de
teugels in 'e smiezen houwe. Wat seistou
es Rein?"
Rein: „Ja, dat is 't. Krekt as Sterke seit."
Manus: „Konst nog wat over de sloten
komme, Rein?"
Rein: „Och, né, die hew ik mar wat mijd.
Mar ik hadde seven, en mien oomsêg-
gersHé, wat mut dit?"
Oomsêgger: „Ome Rein. Hèt Ome Rein
oek even seven en dertich sent foor
m!e?"
Rein: Waar eh waar mustou die
foor bróke jong?"
Oomsêgger: „Nou, ik su even met die
poelier afrekene en as ik 't moeke Iraag,
hèt se 't dalijks in 'e gaten".
(Deining en gemompel.)
Willem: „Laat dat dikste ei mar sitte
hor, eerlijke ome Rein!"
