1 3
Under het klokje
Met name in de feestweek werd een ge
regeld vertoeven onder de klok onmoge
lijk gemaakt. Toch was er een periode
waarin de mannen op die vertrouwde
plek op hun bekende manier van ge
dachten konden wisselen.
Liuwe: „De maandus waar mooi. Mar
ierders
Willem: „Och, och, och, poermin weet.
En wat sette het ileurich uut end, met al
die ballonnen de lucht in. Pang deed de
burrigemeester, en iloep, daar iloog het
saakje lut."
Dorus: „Hest er bij stonnen, Sterke?
Willem: „Nou reken mar. En ik bin met
de hele ploeg de tentoonstelling opgon-
gen. Binne jou genoadigd, froeg een
kerel mie. Ik sei: ja."
August: „Mar dat waar niet so, wel?"
Willem: „Nou, in soterre, ik hadde mie
sell uutnoadigd. En toen sei die kerel:
Is u ian de gemeente? En toen sei ik:
Ja, ik bin ian de gemeente. - Gaat u
dan mar deur."
Rein: „Ja, wie is wel ian de gemeente,
en wie is niet ian de gemeente? Marlai-
iijn, dou waarst binnen."
August: „En gratus tergees. Das altied
mooi."
Manus: „Waar der wat an die tentoon
stelling, Willem? Neiiens de kranten
waar 't prachtich, mar die ken je niet
altied rekene."
Willem: „Né, mar hier hadden se geliek
in. Het waar de moeite weerdich. Meen-
sen ,meensen, wat ston daar wat: En
mooie standen soms. Nou, nou, nou.
Liuwe: „Der binne oek een soat meensen
weest. En das altied een goed teken."
Willem: „Je kwamen der met hannen
sen, meensen, wat ston daar wat. En
der binne oek wel aardich saken deen
docht ik."
Rein: „De meensen hewwe nog niet teul
piene-buuk over de siterwaesje. De meen
sen kope nog mar raak."
Dorus: „Mar dat Oldehove-stuk hèt het
min trollen. Das een dikke strop wudden
docht ik."
Manus: „En dochs waar 't een mooi stuk.
Ik bin der de woensdus weest. Doe met
dat minne weer. We hewwe 't hiele stuk
niet iens sien."
August: „Hoe kwamstou daar so?"
Manus: „Nou, gewoan. Een kaartsje kope,
de tuun inlope, en sitten gaan."
Rein: „En nat wurde. En ierkleume
Willem: „Je mutte der wat ioor over-
hewwe. Die speulers hadden kleren uut
'e ouwe tied an, docht ik so?"
Manus: „Ja, dat is oek so. Het gaat over
't bouwen en het skeei staan ian de Ol-
dehove. Och, en daar wat Heide tussen
deur, je wete wel."
Liuwe: „Dat konnen je wel an 'e plaat
sjes in 'e kranten sien, dat het behoarlijk
uut 'e ouwe doas waar."
Willem: „De meensen wüden anders wel
iut savus. Jonge, jonge, wat waar het
druk op straat. Ik docht, dat Van der
Zee mooi wat ophaald hadde."
August: „Daar wudden jou oek suver
anders ian as je die ouwe Petijntjes
weer speulen sagen. Dat waar hast wel
't allermooiste."
Manus: „Ja, dat waar mooi. As waren se
nooit tut weest. En se blaasden nog best.
Spitich, dat hij der niet bij weze icon
Rein: „Wie bedoelst? Hoe hiet ie oek
al weer? Sinnema. Nou bin 'k er. Sin-
nema!"
Manus: „Ja, die oek. Mar ik bedoel Jan
Petijn, de burrigemeester, waar't se naar
noemd binne."
Willem: „Ja man. Over de tachtich en
dooi. De ouderdom komt met gebreken."
Dorus: „Ik bin blied, dat wij dit nog es
sien hewwe. En weet jim, wat oek mooi
waar? Mercurius!"
Liuwe: „Ja, wat waar dat een mooi ge-
sicht niet? Trouwes hier en daar hadden
je meer aardige dingen. Die boatsjes in
'e grachten en so
Willem: „Mar gien gondeliaart. Wat in
alle mogelijke plakjes ken, dat ken in
Liwwadden weer niet. Groate jachtha
vens en boatsjes bij de roes, mar gien
gondeliaart. Stumpers bin 't."
Dorus: „Niet so uutiare, Willem. As ik
het goed begrepen hew, waar het de
meensen te duur."
Willem: „Ah, skietmerakels. Te duur.
Hewwe de meensen dan in 'e Kniepe ot
so mear geld as hier? Manus gaat ian
sien armoedsje nar de Bou, eh, Bou
nou, Boudingesen, en dan gien geld ioor
de gondels
Liuwe: „Muskien een andere keer es.
Der waar nou oek al mooi wat te
doen
Rein: „En dan die sportbeweging op
straat. As je die jonge meensen dan
iliegen en draven siene, dan ioel je je
sellui een groate hakkenkruk."
Dorus: „Bij mien kapper hew ik son
boekje sien met allegaar ioto's. So waar
het sestich jaar leden, en so is 't nou.
Daar ston oek een plaatsje ian gimpie-
stiekmakers in, doedestieds en iandaag
an 'e dag. Je siene nou meast bloate
huud en een bitsje kleren
Manus: „En doe waar 't krekt andersom.
Dat waar met ioetballen oek so
Willem: „En de meensen toanden oek
ouwer. Nim nou die ouwe kieper ian e
Klomp. Hanke Visser. Een end snor
onder 'e neus en een groate pet op. En
kom nou es. Het lieke wel groate jonges.
August: „Mar nou is 't weer gebeurd.
En nou mar weer op 'e winter an. Wan
neer sü Bouke weromkomme?"
Rein: „Ik weet er niks ian. En guster
praatte ik nog met Jouke Neus, waar ie
in 'e kost leit, en die hadde oek nog gien
bericht."
Dorus: „Die sal 't wel spiette, dat ie so
het een en ander mist hèt. Wat sü Bouke
oek beate over die Petijntsies."
Willem: „En de pries met hardiietsen is
em oek ontgaan."
August: „Hoe met hardiietsen. Wat houdt
dat in?"
Dorus: „Och, das waar oek, daar waar
Auguust niet bij."
Rein: „Né, en Manus oek niet."
Manus: „Né, mar wat waar dat dan?"
Willem: „Nou, in die feestweek op een
aVund ston ik hier even bij 't klokje,
en so komt Rein der oek anlopen. We
stane even een piepiol te praten, daar
komt Dorus an
Dorus: „Ja, ik sag jimme daar staan, en
ik docht, seker een ekstra iergadering."
Liuwe: „Nou, en ik hadde even achter
de Waag weest en sü deur de Peperstraat
en de Oasjestraten nar huus lope, en doe^
ston die mooie driekaart onder 't klokje
Manus: „Ja, mar nou dat hardiietsen."
Willem: „Dat komt wel mien jonge. So
as wij daar stane met sien tieren, komme
daar twee mannen langes."
Liuwe: „Dou kenst wel sêgge ian heren."
Willem: „Goed dan, heren. Mooi. Die
komme bij óns staan en sêgge: Houwe
de mannen ian een lolletje?"
August: „Wat seist: Wat kost het?"
Willem: Bist gek, ik hiet niet Auguust.
Né, wij seiden: Wat mut er gebeure?
Foor lol bin we altied te Henen."
Manus: „Ja, so oud wurre we niet
Rein: „Nou, sei die ene man, dan wille
wij wel es sien, wie tan de heren het
hardst tietse ken."
August: „Dat waar gekansteken iansels."
Willem: „Dat dochten wij eerst oek. Mar
't pakte anders uut. Jimme hewwe dat
ding oek wel sien op 'e Lange Piep. Son
groat bord waar kleine popkes op iiets-
kes over hene skoven. En dan konden
je ioor dubbeltsje krekt so lang an die
knoppen trekke, tot één ian die fietskes
het wonnen hadde."
Manus: „En dan gong er an 't end ian 'e
baan een lichje brannen."
Liuwe: Justdat is t."
August: „En wüden die menheren jimme
daar hene hewwe?"
Willem: „Ja, hij sei: Der stane telkes
ian die opsloepte jonges bij, en die
hewwe een heleboel rjrukte en waarom
süden een paar ouwe sportieve mannen
oek niet es een gokje wage."
Rein: „En toen dochten se dat er mus-
kien savus oek wei een paar mannen
onder 't klokje staan süden, en poer toe-
iallich kwam dat goed uut."
August: „En kostte dat niks?"
Liuwe: „Ja, waarachtig. Een dubbeltsje
per rit. Mar daar waren die mannen goed
ioor. Och, een aardigheidsje ioor hun en
ioor óns, meer niet."
Manus: „En doe jimme nar dat ding?"
Willem: „Ja, en wij met s'n Heren in het
spel. Naast mekaar, en nog een paar
groate meensen en wat jonges."
Rein: „En een hele ploeg achter óns te
brullen en te razen."
Liuwe: „Nou, en toen begon het. En wij
an die knopkes omskeure. Eerst lag Rein
ioor. Die hadde nummer acht."
Rein: „Né, ik hadde eli, Dorus de negen,
Willem de acht en Liuwe de tien. En de
meensen mar raze: Hup Van Est, en hup
Abe, en hup Moeskops
Willem: „En doe waar Dorus inienen een
heel end ioor. Niet so hard Dorus, sei ik.
En doe waar het: Hup Dorus, hup Dorus!
En doe sei der ien: En wie komt er
achter Dorus? En toen raasde son dikke
kerel: Bij mij tuus op 'e radio waar dat
Foskuil!"
