1 5
Under het klokje
De A-griep heelt ook de gelederen der
klokmannen gedund. Toch was er een
kern aanwezig om de geachte lezers van
ons blad niet al te zeer teleur te stellen.
Liuwe: „We binne wel es machtiger
weest. En nou Rein, en Bouke en ik,
das drie man."
Rein: ,,Dou kenst oek sêgge: We misse
Willem, en Manus, en Dorus, en dan
houwe we drie over."
Bouke: „En dan lergeest oek nog één,
dacht Bouke so. Ja, nou hoeist mie niet
so goochem an te kieken. Der hoort nog
één bij. Het begint met een A."
Rein: „Ja, dat salie se wel hewwe. Ol
had hewwe. Het begint met een A."
Bouke: „Nee Rein, ik begriep dij wel,
mar dou begriepst mij niet. Dou hest het
over de A-griep, en ik bedoel ónze
Auguust."
Liuwe: „Och ja, wat stom, om die te ier-
geten. Auguust."
Rein: Wat nóver niet, dat je daar hele
maal niet an denke. Ik sag óns hier onder
de klok staan: Liuwe en Bouke en Dorus
en Willem en Manus en ik sei de gek,
mar hele Auguust waar der niet bij."
Liuwe: „Der binne een mooi nusje meen-
sen siek ol siek weest. Dokters en ap-
tekers hewwe heel wat overuren maakt."
Rein: „Se sêgge dat het weer wat alsakt,
mar 't is raar weest. En ik mar nergens
last tan hewwe hé."
Bouke: „Ja, toe mar, sukke hèt Bouke
meer hoord. Bouke hadde sell eerst oek
lan dat praat. Mar op een middag, ik
loop op 'e Hózumerlaan en inénen
Ik docht, Bouke, dou konst wel seesiek
wudde. Switte, en piene kop, en kram
pet ig."
Rein: Konst nog tuuskomme? Hoe hest
dat had?"
Bouke: „Der bleven een paar lan die op-
sloepte jonges staan, en die seiden: Wat
skeelt der an, buurman? Bouke sei: Och
jonges, wat bin ik beroerd. En ik ken
gien stap meer lersette. Wacht mar even,
buurman, sei één lan die knapen, en hij
iut."
Liuwe: Een taksi ophale ol so?"
Bouke: „Must hore. Hij komt met een
bakliets werom. En Bouke in 'e bakfiets.
Tussen de koolbladden en de losse
spruutsjes en de kleine eerpeltsjes."
Rein: „Heden, heden, must dat nou so
raar?"
Bouke: „Ja, dou kenst wel wat sêgge,
mar ik must nar huus, en Bouke kon
gien poat lersette."
Liuwe: „En die jonges waren gauw uut
'e raad."
Bouke: „Ah, jonge ja. We waren gauw
een end lut en doe't we óns straat in-
skoven, doe ropen de kienders al: Han-
delo, handelo. Mar Jouke sien trouw
kwam so wit as een dooie 't huus uut-
lopen
Rein: „Ja, die docht tansels, hoe brenge
se mie Bouke tuus? Dronken, of een
ongeluk houden."
Bouke: „Nou ju, skik het wat. Hestou
Bouke wel es dronken sien? Ja, ik lus
wel één, en oek wel twee, mar dron
ken - nee. Nee, dat hoort niet bij Bouke."
Rein: ,,'t Is wel goed, seun. Een grapke
is een grapke."
Liuwe: „Nou, en dou op bed seker?"
Bouke: „Bouke op bed. Met een paar
króken, en wat brandewien met sóker.
En beroerd!! En switte!! En de koorts
as een peerdü Och, och, och, wat hèt
Bouke een paar hartstikke, beroerde
poerminne dagen had."
Rein: „Ja, je mutte je allerireselijkste
gammel en akelig loele, naar't se sêgge."
Bouke: „Bouke weet het uut eigen on-
derfiening. En as straks ol morren de
anderen weer komme, salie die wel even
krekt precies het selde tertelle."
Liuwe: „Dat sal dan met Willem wel niet
so lang meer dure, want die sien 'k an
kommen. Mar hij loopt nog niet so hard."
Bouke: „Nee, mar dat laat je de eerste
dagen oek wel."
Rein: „Ah, die Sterke. Kenst de ouwe
kop weer tille?"
Willem: „Ja, dat skeelt (hoesten) niet
alles, mar ik sit nog behoorlijk lol."
Bouke: „Mar 't komt lekker los."
Rein: Mar het rattelt en doet nog wel
in dien ouwe bust. Het piept erover. Dou
konst de keunstmaan wel deurslikt hew
we."
Willem: „Ja, se sêgge dan, dat ouwe
meensen die A-griep niet so gauw krije,
mar dat gaat lang niet altied op."
Bouke: Dat hèt Bouke oek seid. En wat
bin je eerst nog slap op 'e lóten niet?
Je binne so slap as een dweil."
Willem: „En waar is Dorus? En Manus?
En Auguust?"
Liuwe: „We hewwe se een paar dagen
niet sien. Dat ik denk hast dat se arbei-
dersgriep hewwe."
Bouke: „Hoe noemstou dat? Arbeiders-
griep? Wurdt het so wel meer noemd?"
Rein: „Ik hew het nog nooit hoord, mar
ik loei er oek niks loor om so te praten.
Ik seg mar so: Eikeneen staat der bloat
an."
Willem: „Krantegriep hew ik wel lezen.
Daar bedoele se met dat de kranten son
drukte make tan die griep. En daar sit
wat in."
Bouke: „Ja, Bouke hèt seid, de griep en
de keunstmaan, anders leze en hore je
niet."
Rein: „Ja, das oek wat meensen. Wat
fiene se wat uut. Een maan. As ie nou
met Sunterklaas mar lut is, anders skiene
der twee manen deur de bomen."
Liuwe: „Mar deze sien je so gewoan niet.
Dat ding gieselt onhórige hard om ons
hene. Ik wil 't wel weze, dat ik er met
mien pet niet bij ken."
Willem: Wij lazen dan as kienders op
skoal wel die ierhalen lan Julius Fernee,
mar die maakte oek al een reis naar de
maan."
Rein: „Feitwaar?"
Willem: „Né, alleen in 't boek. Mar die
gong oek onder water deur met een on
der seeduukboat en alle dergelijke din
gen meer."
Bouke: „Jonge, jonge. Julius César. Daar
leerden we oek lan met de jaartallen
niet?"
Rein: „Ja, mar dat waar een andere
kerel. Fan sofeul jaar loor Christus, de
Remeinen en de Friezen komme in ons
land."
Willem: Heuheu, Rein. Ik loof niet dat
dat helemaal klopt, mar 't is met óns
oek al so lang leden."
Bouke: „Ja, en wat hewwe wij al wat
metmaakt. Een paar groate oarloggen
Liuwe: „En de Spaanse griep en de A-
griep
Willem: „En minne jaren en een boel
armoede
Rein: „En wat is der een soat ieranderd,
hier in Liwwadden. Met straten en hózen
en bruggen
Liuwe: „Ja, nim nou de Frouwenpoort
mat. Soleul jaar werom en nou. Daar ken
die Sielstra mooi wat lan tertelle, docht
ik."
Willem: „Reken mar. Feertig jaar is son
man bij de gemeente. En mar op son
brugge staan. Mar 't is em niet an te
sien."
Bouke: „En 't is nog mar een jonkje bij
óns. Bouke seit altied nog Hendrik teu
gen em, lan heul Iroeger."
Liuwe: „Och, as je der lan houwe, is t
wel een mooi lak. Mar 't sü looi 'k niks
loor mij weze."
Willem: „Dat weet ik niet. Ik hew in
Iroeger jaren wel es stolseteerd."
Rein: „As brugwachter op 'e Lange Piep
seker."
Willem: „Daar hejje Rein weer hor. Mar
ik sal der niet op ingaan, want dan wurdt
het bargebieten."
Liuwe: „En wie komt daar an?"
Alle vier: „Manus. Ah, Manus."
Manus: „Ah, mannen lan een bruin leven.
Alles kits?"
Willem: „Nou, het skarrelt. Hest de
griep had?"
Manus: „Ikke niet. Jimme wel?"
Rein: „Mar, waar bist dan so lang weest?"
Manus: „Nou, gewoan. Tuus."
Liuwe: „En dou waarst niet siek?"
Manus: „Né. Mar mien trouw hadde de
A-griep."
Wilem: Staan 't es uut. Sien trouw hadde
de A-griep. Dat hast oek drekt wel sêgge
kennen."
Manus: „Ja, mar dat troegen jimme mie
niet."
Liuwe: „Manus hèt praatsjes kregen. Ol
hèt de houw die so drave laten, das't
de smoor in hest, en wij daar hier de
dupo fan wurre mutte."
Manus: „Daar hèt Liuwe wel een bitsje
geliek an. Je lliege en drave je de lóten
onder 't gat weg."
Bouke: „En dan waar 't nog nooit goed
seker?"
Manus: „Krekt, Bouke. Het waar nooit
goed. En mar kommandere: Haal mie dit,
en doen dat."
Willem: „As man sijnde sêg je dan op
endsje besluut: Nou ken je knappe
Rein: „Mar dat durrelde Manus niet."
Manus: „Oh nee. Fan morren waar 't
soleer. Ik sei: Barst. En doe sei sij: Wat
hestou nou beters te doen, dan een han-
tast in 'e huushouwing, mij wat brenge
en es wat om mij hene draaie ak oek
es wat noadich hew. En doe sei ik: Wat
om dij hene draaie? Ik hiet wel Manus,
mar ik bin dien keunstmaan niet! Ploll!"
