13
Onder het klokje
Regen, regen, regen. Wind en regen.
Maar ook hoog bezoek aan onze
goede stad. En dan die orgelman,
die een prachtkans op een echt vorste
lijke gilt miste.
Dorus: „Suustou wel son hon we ze wille?"
Liuwe: „Welke hon? Oh, die brüne daar,
die daar net ioor die winkeldeur een
hoopke doet?"
Dorus: „Né, ne, ik bedoel die iliegende
hon fan 'e Russen."
Willem: „Ja, dat ken je nou ioorgoed de
rooie hon noeme."
August: „Hoe bedoelst, de rooie hon?"
Rein:-„Nou ja, één of andere siekte, diet
kienders laak hewwe, waar't se so bont
fan wurre kenne. 't Sal wel rooie hond
weze, sêgge se dan."
August: „O, ja
Dorus: „Mar suustou die hon wel weze
wille, Willem?"
Willem: „Nou, och, an 'e ene kant wel.
Je siene nog es wat fan de wereld. Mar
an 'e andere kant
Rein: „Ik docht, dat je niks fan 'e
wereld sagen. Je sitte ommers kiele-
meters en kielemeters- boven de hele
boel. Boven de lucht, en muskien wel
boven de laagste sterren, stel ik mie
so foor."
Willem: „Dat noem ik allemaal nog
wereld."
Bouke: „Bouke docht dat de wereld de
ehdat de wereld nou ja, hoe sak
het sêgge dat de wereld de wereld is.
Hier so, alle lannen en meensen, en al
so meer."
Manus: D'aarde sogeseid."
August: „Hoe hiet die fent?"
Manus: „D'aarde. Dè aar-dè."
Liuwe: „Ja, Manus bedoelt het selde as
Bouke. Gewoan, de wereld."
Willem: „Mar fiene jimme dan niet, dat
de lucht, en 'e son, en de sterren en 'e
maan bij de wereld hore?"
Rein: „Welke maan bedoelst nou, Sterke?
Dat gele ding, dat gusteravend boven de
stad hong, of die sproeteniks of hoe se
dat gekke ding mar noeme?"
Willem: „Ik bedoel onze gewoane maan.
Die honnemaan staat daar buten."
Bouke: „Staat die der buten? Bouke
docht dat ie draaide, eerst met die arre-
me hon derin oek nog."
Dorus: „Das nou mien haag. Arreme
hon seit Bouke. En Willem seit, dat as
je in dat honnegat saten, as dat je dan
nog es wat fan de wereld siene."
Liuwe: „Ja, Willem wü wel een hon
weze
Willem: „Nou kiek es, ik denk niet, dat
se der fan de Dierenbeskerming so foor
weze salie. Het hèt mij oek wel es om
dat arme dier begroaten. Mar an 'e an
dere kant, as meens sijnde, süden je op
plakken komme
Bouke: „Ja, nou begriept Bouke Willem.
Jonge, jonge, wat süden je dan wat met-
make."
Manus: „Mar süden je wel wat sien? Ik
docht, dat je niet so lekker in je tontsje
waren, as je in son smerig ding deur de
lucht giere."
Willem: „Nou kom ik nog es met mien
fraag. Hiet dat nou wereld of hiet dat
anders? Hoe sien jimme dat?"
Liuwe: ,,'t Is mij wat te hoog foor wereld."
Bouke: „So gaat het Bouke oek. Hé
pliesje."
Pliesje: Sei u iets, meneer?'
Bouke: „Ja, mut u es hore. Wij hewwe
het over die hon in die keunstmaan. Dat
ding gaat oegrieslijke hoog. Hiet het daar
nog wereld of niet?"
Pliesje: „Jonge, jonge, wat hawwe jimme
ernstige gesprekken. Mar hawar, ik tocht
sa, dat het net mear bij de wrald heart."
August: „Waar niet bij? Bij de Brol?"
Willem (zacht): „Bij de wrald. Bij de
wereld. Hij praat boerefries."
August (zacht): Magge pliesjes wel an
ders as gewoan prate?"
Pliesje: „Ik praat altiid oer „het heelal".
Dêr heart alles bij."
Wilem: „Jou bin mien man. Dat woord
maalt mie nou al hieltieten in 'e kop om.
Just, dat is 't. Heelal."
Pliesje: „Nou mei ik wol wer troch-
rinne? Dag heren!"
Dorus: „Een skaplijke kerel. Ja, je hewwe
ierskeidene fan die pliesjes, die boere
fries prate."
Bouke: „Och, Bouke fient dat oek wel
een mooi ding in een plak as Liwwadden."
Liuwe: „Ik docht dat se der oek wel reke
ning met houwe met annimmen. Kenne
jou gien Fries, dan kenne wé jou niet
gebrüke."
Willem: „Dat wil mie hast niet an. Mar
hij hèt óns mooi holpen. Heelal. Een
hon fliegt deur het heelal. Een hon. Och,
och, och
Rein: Willem liekt wel een spreker foor
de radio. Dames en heren. Een hon fliegt
deur het heelal."
August: „Met 'e suster fan Hannibal."
Manus: „Ah, ónze dichter, 't Wurdt dien
tied weer. De ouwe man is weer in 'e
stad."
Bouke: „Se sêgge dat ie alle jaren froe-
ger komt. Mar 't is een heel feest foor
de kienders."
Dorus: „En foor de winkels."
August: „Mar as je gien senten hewwe,
is der niet feul aardighied an."
Willem: „Ah, een kleinigheidsje is oek
al leuk. 't Is meer 't idee, tien ik altieten."
Manus: „Sukke dingen blieve oek allied
bestaan. Doe't wij kienders waren
Rein: „Waar Sunterklaas oek al een ouwe
man, wuust sêgge. En Piet is oek niks
ouder wurden."
Manus: „Dat wü ik niet sêgge. Doe't wij
kienders waren, fertelde óns opoe oek
al fan Sunterklaas en so. Dus, dat binne
al hele ouwe gebrüken."
Willem: „Late we blied weze, dat er nog
sukke dingen binne. Der is al kopsorg
en argewaasje genoeg."
Bouke: „Son Kroeskop, daar in Rusland,
must nou es foor Sunterklaas spele. Een
mieter op sien kale kop, en een groat
burd foor
Rein: „Hij speult weet hoe vaak ioor
Sunterklaas. Met de éne han wuift ie,
en met de andere han stopt ie de stoute
jonges in 'e sak."
Willem: „Ja, mar Bouke bedoelt, docht
ik, dat as ie es écht foor Sunterklaas
speulde, en as ie em der heulendal in
gaf, dat ie dan anders wudde."
Bouke:Just Willem. Dat bedoelde Bouke.
Bouke docht dat een kerel, al is ie nog
so spiekerhard, anders wurdt in 'e Sun-
terklazetied."
Liuwe: „Nou, ik sien dat met die Rus
nog niet so hard gebeuren. Met feest-
fierderij ommers skelle en ragge se nog
op 'e anderen."
Willem: „Salie we mar over de pollentiek
ophouwe? Guster hewwe we het over die
Hongaren had, en dat begroat je de toa-
nen uut, mar we mutte mar wat fleurig
op. Ah, daar is 't orgel."
Dorus: „Se binne Iaat fan morgen, 't Skilt
hast wel een hallef uur bij anders.
Draaie mar jonges
(Het orgel speelt, en versleten en brom
mende mannenstemmen: „Zie ginds komt
de stoomboot, uit Spanje weer aan
Daarna werd er stil geluisterd).
Bouke: „Een pottepórie. De stoomboat,
en kapoentsje, en de maan, en hoor, wie
klopt daar
Man (met rammelende bus): „Ik bin 't
mar. As 't u blieft heren."
August: „Ik hew niks bij mie
Manser: „Fleden week oek niet wel?
Allafijn. De heren wel?"
Liuwe: „Ah jonge ja. Hier."
Willem: „En hier is Willem sien bij-
drage. Niet feul
Manser: „Mar uut een goed hart, seker.
Balleefd, heren."
Dorus: Jim bin laat niet? Of ferbeel ik
mie dat?"
Manser: „Né, daar hewwe jou geliek an.
Mar we musten foor een kantoor speule.
Daar waar een fent fijf-en-twintig jaar
an 't werk, en nou hadden sien maten
lapt, en musten wij óns hele rippertwaar
speule."
Liuwe: „Ja, dat duurt nogal even. Mar
sukke putsjes binne mooi metnomen."
Willem: „Dat levert meer op as Hé,
sien 'k dat goed? (naar auto's achter po-
litie-motorbrigade die even moeten stop
pen): Heu, heu, heu
Rein: Wat hest nou, Sterke. Seist Sun
terklaas goeiendag? Dou krijst toch niks
meer!"
Willem: „Wat Sunterklaas. Dat waar de
Koningin!! Se sag hierhene, en ik keek
hut liek an, en ik sei: Heu!"
Liuwe: „Weest het seker?"
Willem: „Nou, reken mar. En de pliesje
der bij! Se waar het!"
Manser (wegrijdende auto's nakijkend):
„Dat haal ik niet meer. Mar jonge, dat
hadde de dag goed make kennen
