1 5
Under het klokje
Natte straten en stoepen, vieze straten
en stoepen, gladde straten en stoepen.
Slechts zelden vergaderde het klok-
gilde, maar één keer was al weer vol
doende.
Liuwe: ,,Het is weer een kwakkelspultsje
met 'e winters. Frieze, dooie, dooie,
frieze."
Bouke: „Wie hèt het daar over die dooie
Friezen? Stuur sukken mar nar Bouke
toe. Bouke Ireet se levend op. Staan
't es uut, dooie Friezen!"
Manus: „Mar dat seit Liuwe helemaal
niet. Hij bedoelt, dat we dan weer een
paar dagen lorst, en dan weer een paar
dagen dooiweer hewwe. Frieze, dooie,
dooie, Irieze. Een kwakkelwinterke."
Bouke: „Al weer goed. Dan het Bouke
dat ierkeerd begrepen. Mar jonge, asse
an 'e Friezen komme, dan komme se an
mij. Bouke raamt se so teugen de
gron
Rein: „Dan spreke de stienen! Nou, ik
loop daar niet so warm foor hor. leder
dierke sien plessierke, mar je mutte
sukke dingen niet overdrieve."
Willem: „Mar Rein jonge, fonstou het
nou niet fijn, dat wij weer een nije
menister leverd hewwe? Nog een paar
bedankjes en wij hewwe de macht."
Dorus: „Hoor die Sterke es swetsen.
Mar an 'e andere kant hew 'k het dochs
wel mooi fonnen, dat die Vonderman het
wudden is."
Willem: Vondeling1"
Dorus: „Nou ja, goed. Vondeling. Sien
overgrootfader fonnen se achter de
boom."
August: „Das een hele haal. Fan achter
de boom naar het menister-wezen. 't Sal
oek wel goed betaald wurre."
Liuwe: „Die Mansholt is hier nog wel
es weest te skaatserieden. Hij hèt loof
ik wel an 'e Elfstedentocht metdeen. De
laastc keer nog, docht ik."
Willem: „Ja, dat is oek so. Met óns
kommessaris fan 'l Hofplein. Ik houw
der wel fan as sukke mannen wat an
sport of sukke dingen doene."
Dorus: „Ons burrigemeester is loof 'k
bij de roeifereniging. Ik hew em wel es
in 't boatsje sitten sien, en hij skeurde
best an."
Rein: „Se kenne anders op 't stadhuus
best es in 'e ferleiding brocht wurre,
oek es op een andere menier te roeien,
want der is dik te min op 'e begroating."
Willem: Hast een muljoen loof ik, dat
er in 'e kranten ston. Dat liegt er niet
om. En dat houdt in, dat je een heel
soat nije dingen wel op 'e buuk skrieve
kenne."
Liuwe: „Je süden sêgge wat een geld.
En waar blieft suks nou allemaal?"
Rein: „Se kenne der wat mèt bij de
gemeente anders. Der binne oek een
paar honderd meensen poater. Die kenne
se nergens meer fiene."
August: „Hoe kon dat so raar? Hoe is
dat gongen?"
Willem: „Och, se hewwe hurren es fer-
gist met het tellen fan 'e meensen. Das
een saakje fan optellen en aftrekken
stel ik mie foor, en as dat dan over tien-
düzenden gaat, wille der wel es een paar
honderd over de kop keken wudde."
Manus: „En tot endsje besluut bin der
loot ik mar ses bijkommen."
Liuwe: „Die kenne in één huus."
Willem: „Temeensen as se bij één huus-
houwing hore. Mar so is dat netuurlijk
niet met die dingen."
Bouke: „Né welke ses meensen dat
binne, weet je nooit. En Bouke hèt oek
gien nocht om em de kop der over te
breken."
Rein: Hestou die al overskrieve laten
Bouke?"
Bouke: „Ikke? Ik bedoel Bouke? Ja,
seker. Fleden jaar direkt al. Ja, seker
hor. Bouke is niet dronken."
Willem: - „Fleden jaar Bouke? Sogeseid
over negentienhonderd seven en Hef
tig? Mar Bouke
Bouke: „Nou, wat is der te bouken? Dou
siest mie an, as hadde Bouke die fer-
miste Liwwaddets opfreten."
Rein: „Né jonge, né. Mar astou fleden
jaar hier inskreven biste, dan is der
groate kans op
August: „Dat Bouke één fan de ses is."
Bouke: „Welke ses. Wat bejeuzele jimme
dochs?"
Liuwe: „De ses nijen. De ses, diet er
fleden jaar in Liwwadden bijkommen
binne."
Bouke: „Ja mar, Bouke is gien n ij e
Liwwadder! Heden meensen, wat hèt
Bouke niet lang in Liwwadden woand.
Dat wete jimme toch oek wel."
Liuwe: „Mar de bist er een jaar of wat
uut weest."
Bouke: „Dat sal Bouke dochs selleL wete.
Of hadde ik dat soms earst frage mutten
an 'e heren. Mag Bouke as 't u blieft
naar Rotterdam, heren?"
Willem: „Das overgedreven praat, Bouke.
Luuster nou es. Dou hest hier jaren
woand. Mooi. Al die jaren hewwe se dij
mètrekend. Mooi. Nou gaast fut. Naar
Rotterdam. Se krasse die hier deur. Daar
skrieve se die der bij. Mooi. An 't end
fan 't jaar telle se die hier niet met,
want dou bist hier niet. Daar telle se
die wèl met
Manus: „Want dan is Bouke een Rotter
dammer."
Bouke: „Das niet waar. Bouke is altied
Liwwadder bleven."
Rein: „Ah, jonge, op papier. Dou stonst
in 'e boeken in Rotterdam."
Bouke: „Das waar. Mar nou ferder."
Willem: Nou ferder. Bouke gaat weer
naar Liwwadden werom. Hij wurdt weer
op 'e nij inskreven. En dus
Dorus: „Wurdt ie an 't end fan 't jaar
met-teld!"
Liuwe: „As één fan de nijen."
Bouke: „En dochs waar 't niet heiendal
eerlijk. Want een echte nije waar ik
niet."
August: „Een ouwe nije."
Dorus: „Mar op pepier waar ie nij. So
nij as een eh
Willem: „So nij as een klein kien, dat
sien fader komt angeven."
Rein: „Geeft dat kien sien fader an op
't stadhuus?"
Willem: „Dou begriepst mie wel."
Bouke: „Mar Bouke niet. Bouke is gien
klein kien! En Bouke is niet een nije
Liwwadder! Skei toch uut. Ik ken der
wel om skrieme. Bouke een nije Liw
wadder."
Willem: „Ja mar, 'dou maakst er teul te
teul een drama fan Bouke. Foor die
mannen op 't stadhuus bistou een nije
kaart. O, oek één uut Rotterdam jonges,
segge se daar. Hoe hiet ie? So en so.
Mooi, tel em er mar bij. Weer één meer."
Bouke: „Nou 't sal wel. Mar sü nou niet
één fan al die amptenaren denke: Hé,
das een bekende naam. Bouke. Hoor es,
heren, Bouke is der weer. Uut Rotter
dam."
Rein: „Ah wel né jong. Dat ferandert
daar so faak es. Wie sü der nou so lang
sitte, en al die namen onthouwe?"
Manus: „Ik ken één, die sit er al so lang
as ik het stadhuus ken. Hij hèt een ap-
patte naam. Fan Beton of Salon."
Willem: Pebon sastou wel bedoele. Hij
woande froeger bij mien suster in 'e
straat. Ja, die hèt er jaren sitten. Mar
hij sal der al hast uut loof ik."
Manus: „Ja, die sal hast wel an sien
pusjoen toeweze. Hij waar een paar jaar
jonger as ik."
August: „Sukken salie wel meer pusjoen
hewwe as wij."
Willem: „Och, wat geeft het. Dastou nou
nooit wiezer wust, Auguust. Ik begriep
dat niet."
Bouke: „En sukken daar ken 't niet leul
skele. Die leve fan de liefde." (Wijst
naar paartje op Nieuwestad).
Dorus: „Ja, dat gaat altied deur. En as
de echte maan niet skient, nou dan geel
je maar een dikke tuut onder de keunst-
maan. Der binne nou twee."
Rein: „Ja, 't is die Amerikanen nou oek
lukt om son ding fut te skieten. 't Sü
oek tied wudde."
Manus: „Se geve die dingen altied fan
die gekke namen."
Liuwe: „Nou spoetniks konnen we nog
wel sêgge, doch ik."
Willem: „Mar dat Amerikaanse ding hèt
een hele nüvere naam. En dan is de re-
klame der af."
August: „Make se met die dingen dan
reklame?"
Rein: „Ja, pollentieke reklame bedoelt
Willem. De meensen komme der fan
onder de indruk."
Bouke: „Né, wat dat betreft, hadden die
Amerikanen een düdlijke, leuke naam
uutsoeke mutten."
Rein: „Leverwust of so."
Willem: „Leverwust? Hoe komst daar
bij?"
Rein: „Nou, das de overeenkomst tussen
een spoetnik en een leverwust. Daar ken
een hon insitte!"
