15
Onder het klokje
Onze vrienden houden zich bezig met
het ondermaanse schoonmaken, met kom-
pleksen, en een receptie op de maan.
Liuwe: „Ik denk niet, dat we Willem
ianmorren siene. Hij mut sien irou helpe
met skonmaken."
Bouke: „Met skonmaken Das wieve-
werk. So gek hewwe se Bouke nooit
kregen. Skonmake
Dorus: ,,'t Mut dochs gebeure. En je
kenne ons ouwe wiefkes der oek niet
allienich ioor opdraaie late."
Manus: „De kienders süden helpe kenne.
As se niet al te leer alwoane, Hen ik dat
logika."
Dorus: „Tensij die sellei weer een drukke
huushouwing hewwe. As jou in 'e kleine
kienders sitte
Hein: „De korste klap waar iansels, laat
dat hele skonmaken overgaan. Sü dat
nou so noadich weze?"
Liuwe: „Ja, daar mut je bij trouwen
nooit naar trage. Sij fiene 't noadich, en
dan houdt alles op."
Dorus: „Of alles begint pas. 't Is mar
krekt hoe je wille. Mar as se nooit skon-
maakten, süden wij mannen oek raar
guud spuie. So is 't oek weer."
Liuwe: „Je kenne beter een skoan wiel
hewwe as een doedel. Ik bin nooit troud
weest, mar ik hew altied goed uut mien
doppen keken. Dat sodoende."
Bouke: „Ja, dat ken Bouke wel mettoele.
Je hewwe fan die groezige wieven, brrr.
Alles is goor, en alles kleeft."
Manus: Mar je hewwe oek fan die
oegrieselijk skoane trouwen. Daar mut
je fan 'e floer ete kenne."
Rein: „Ik hew een trouw kennen, die
waar oek sükerskoan, in 'e huus en om
't huus hene. Hur stoepke daar skrobde
en dweilde se altied op om. Gouden-
stoepke wurde se in 'e buurt noemd. En
toch ferder een best meens."
Dorus: „Bij mien buren oek; dat meens
loopt altied met 'e stofdoek in 'e han.
En as jou met wat süterich weer der in
'e huus gane, loopt se je met feger-en-
blik achterna. Denk om mien skoane
loper, buurman!"
Willem (ongemerkt naderbij gekomen):
„Das een kompleks!"
Allen: „Ah, Willem, hest de put der uut?"
Willem: „Nou, de kamer nog. Boven is
't skoan, en de keuken, en 't gankje. Ik
hew twee dagen hard peze mutten. Werk-
ferskaffing op solder."
Dorus: „Mar wat seistou krekt toenster
an kwamst?"
Willem: „Ik hoorde dij over de een of
d'ander bearen, en toen wist ik wel, hoe
laat het waar. Sukke meensen hewwe
gewoan een kompleks."
Bouke: „Is dat erger as de griep Wil
lem?"
Willem: „Ja, steek nou Abe Lenstra de
gek an, mar mij niet. Is 't erger as de
griep Staan 't es uut.
Rein: „Wat bedoelstou met kompleks,
Willem?"
Willem: „Wat ik er met bedoel? Nou,
wat het is netuurlijk. Een kompleks.
Doadgewoan een kompleks."
Bouke: „Ooooh, een doadgewoan kom
pleks. Sêg dat dan dalijks. Bouke docht
alMar jaaa
Liuwe: „Dan mut Bouke het óns oek
mar es uutlêgge. Want ik begriep het
niet."
Bouke: „Nou ja, sien es Een komplot
eh Dat is
Rein: ,,'t Gaat over een kompleks, Bouke.
Niet over een komplot."
Bouke: „Och, heden, sei Bouke kom
pleks? Wat ken je stom niet? Hoe kom
ik er bij. Kompleks. Né, komplot!"
Willem: „Hoor es an, mannen. Een kom
pleks liekt wat op een siekte, op een
soort afwieking. 't Is niet normaal meer.
Je kenne je wat inbeelde, je kenne bang
foor 't een of 't ander weze, je kenne
oek overdreven skoan weze. En daar
gong het hier om. Foelt u?"
Liuwe: Willem jonge, dou bist in een
hoop dingen een matjedoor. Waar haalst
et allemaal weg?
Rein: „Hastou het so oek begrepen,
Bouke?"
Bouke: „Ja hor, ja seker. So hadde
Bouke het oek begrepen."
Dorus: „Dus as Auguust altied so op 'e
senten omjeuzelt, dan liekt datHééé.
Waar is Auguust?"
Manus: „Wetachtig. Ik hadde hiele
Auguust niet mist."
Willem: „Miskien is ie oek an 't skon
maken. Hij sal temeensen wel niet een
werkster nimme, hahaha."
Rein: „Och heden nee. Hij springt nog
eerder met een polsstok over de hopen
stof hene."
Liuwe: Muskien is ie jaardag."
Willem: Dat denk ik niet. Ik hew niks
in 'e krante lezen."
Dorus: „Das oek een bak. Hoe sü dat
nou in 'e kranten komme? Dan mut je
honderd jaar wudde, of wat meer as ge
woan weze."
Rein: „Kleine Sielstra hèt het krekt niet
haald. Die waar op een paar weken na
honderd."
Manus: „Och kiek, daar komt Auguust
an. Hij hèt één bij em. Kenne jimme die
kerel?"
Bouke: „Ik ken mie fersien, mar hij hèt
een hoop fan Sibbele. Ja, en 't is em oek!
Sibbele. Sibbele Panhering."
Willem: „Das mie oek een bijnaam. Pan
hering. Hoe komt ie daar an."
Bouke: „Ik loof dat sien fader en sien
groatfader der met liepen, nou, en dan
weet je wel hoe 't gaat. Ah, die Sibbele,
komst oek es onder 't klokje?"
Sibbele: „Nou ik trof Auguust en ik sei,
waar gaastou hene? Hij sei, naar mien
maten op 'e Nijstad." j
August: „En toen froeg ie, wie dat
waren, en doe fertelde ik em dat. Och
heden
Sibbele: „Ja, och heden, sei ik toen,
Bouke kan 'k wel, en Rein Flewiel kan
'k wel, en Manus Briltsje
Rein: „En wij kanne Sibbele Panhering
nog wel. Hoe oud bist nou, Sibbele?"
Sibbele: „Folgende maan bin ik in mien
twee-en-tachtigste."
Liuwe: „Asjeblieft, twee-en-tachtig."
Dorus: „Hij is nou nog één-en-tachtig."
Rein: „Wel né, tachtig. Ja, die ouwe
Sibbele sit altied stielfol met fan die hele
kleine grapkes. Je hore se hast niet, so
klein binne se, hè Sibbel?"
Willem: „En Auguust hèt an 't skonma-
ken weest? Hoefeer bin jim, Auguust?
August: „Onder en boven skoan. In drie
dagen. Met sien drieën."
Rein: „O, dou hast mar een goeie hulp
nomen Och ja, Ioor een paar centen
hew je een hoop lol."
August: „Né, né, ne, mien skoansuster
hèt óns even holpen, en die wü der niks
foor hewwe."
Sibbele: „En Auguust mar anhouwe: Toe
nou meens, nim dat tientje nou an; seur
nou niet. Hier, pak an, dat is t mij wel
weerd."
(Een blozende August, en een groep
breedlachende mannen).
August (vinnig): „Pastou mar op die sel
lei, ouwe Panhering. Dou hest de hon-
derd-jaar-siekte."
Bouke: „Dat hèt Bouke niet goed fer-
stonnen. Wat foor nüvere siekte hèt
Sibbele?"
Sibbele: „Ja, hij noemt dat een siekte,
mür ik sien dat meer as eh eh
wilskracht. Ik bin nou tachtig, en ik wil
de honderd hale. Ik rook niet meer, en
ik pruum één keer in 'e week, sundus
uut 'e kerk. Ik gebruuk een hoop let, en
ik loop 's morres een uur, en 's aves een
hallef uur."
Willem: „Kerel, Sibbele, dou kenst hast
nog in 't Nederlans elftal. En wur je op
son menier honderd jaar?"
Sibbele: „Ik wel! Ik hew mij dat in 'e
kop set, en ik sal der mien best foor
doen."
Bouke: „Nou, nou, nou. Sibbele honderd
jaar. Bouke siet het al in 'e kranten:
De heer S. Panhering viert vandaag sijn
honderste ferjaardag. Hoera!"
August: „Een meens is mar een meens,
Sibbele
Sibbele: Dat weet ik wel, Auguust, en
we hewwe oek niet 'n soat te sêggen,
dat merk je wel an allerhanne ongeluk-
ken Mar toch, meensen, honderd jaar."
Rein: „Afijn, dou kenst nog twintig jaar
traine, Sibbele. En dan kenst nog heel
wat aftolfele, alle dagen anderhalf uur."
Willem (zacht): ,,'t Hèt feul fan een kom
pleks fansels. Honderd jaar, en daar son
drukte foor uuthale. (luider): Hest nog
sin an een pruumpke, Sibbele?"
Sibbele: „Nou, dan steek ik et in 'e büse,
foor sundag. En folgende maand wur ik
één-en-tachtig. Dan nog negentien jaar."
Rein: „En dan geve se die fan de bejaar-
densoosjeteit een retoerrukket, en dan
houst resepsje in het maanhotel."
August: „Sü 't duur weze op 'e maan?"
