7
Onder het klokje
Weerzien met Jelle is oorzaak van
liefdesbetuigingen aan „dizze ouwe
stad" en een eresaluut aan Josef
Cohen en zijn hoorspel.
Liuwe: „Ik hew een ouwe maat trof
fen, die hadde ik in gien jaren sien of
sproken. Jelle.
Willem: „Jelle Broekje toch niet
wel?"
Liuwe: „Ja wis jong. Jelle Broekje.
Hij weunt nou in Alkmaar, daar waar
der foor ie met pusjoen gong, skoale-
<sVt\yito hIcpt"
Rein: Jelle Broekje? Hé, die naam
komt mie niet onbekend foor. Waar
dat son lange, magere fent
Liuwe: „Just. En hij hadde altied fan
die nüte korte broekjes an".
Willem: „Ja, en dan seiden we wel es
teugen hem: Jelle, dou krijst een stu-
ver astie sellef op 'e broekspiepen
trapst".
Dorus: „Ik ken niet sêgge, dat ik die
Jelle kan. Waar hèt ie weund, in sien
Lieuwadder tied".
Willem: „So goed as 't mij foor de
geest staat, hewwe se eerst in 'e Wes-
serstraat woond, en later op 'e Hollan-
dcvdiclcc"
Liuwe: Dat klopt wel. Wij gongen te-
gare op Sundusskoal in 'e Kruusstraat.
Jelle kon so mooi singe".
Manus: Mar hoe hestem nou so weer
troffen, Liuwe?"
Liuwe: „Dat sak-tie fertelle. Op 'e dag
fan 'e bollekeuring loop ik op 'e Beurs-
brugge. Ik docht, der bin son soat
butenlanders op 'e fémerk, laat mij oek
es kieke".
Willem: „Naar de bollen sogeseid.
Nou ik hew oek even sien".
Liuwe: „Allafijn, ik loop daar op
'e brugge en inienen gaat er een groa-
te dikke kerel flak foor mie staan.
Halt, sei-die, je geld of je leven!"
August: „Dat wudde 't leven, want
geld is er niet, vansellef".
Bouke: „En waar dat Jelle? Bouke
hadde begrepen, dat het een lange,
magere man waar en
Liuwe: Mar fergeet nou niet, Bouke,
we hadden mekaar twintig, dertig
jaar leden foor 't laast sien. Jelle had
de bij de Afsluutdiek holpen, en doe
waar ie in 'e Wieringermeer hangen
bleven, en doe had-ie een skoanseun in
Alkmaar bij de gemeente
Rein: „En doe hèt die skoanseun der
foor sorgd, dat sien skoanfader skon-
maker wudde. Wat een skoane boel
niet?"
Dorus: „Laat Liuwe nou es even uut-
prate. Dus dou lie pst op 'e Beurs-
brugge
Liuwe: „Ja, je geld of je leven. Ik set:
Wie binne jou. Wat doene jou freemd.
Hij zei: Kanne jou mij nog wel
Liuwe?"
Bouke: „Dus hij kon dij nog wel,
Liuwe?"
Liuwe: „Ah jonge ja ju. Mar ik docht:
wie bistou toch? Toen sei-die: Wij hew
we tegare wel om Hinke frijd. Hestou
se nog wel es sien, Liuwe?"
Willem: „O, Hinke uut 'e Moalen-
buurt. Ja, dat was son kreas kroemel-
tsje. Klein, mar dapper".
August: „Denk om 'e Beursbrugge,
mannen".
Rein: Die is frij wat beter as de
Preens Hendriksbrugge. Dat wurdt
oek wel son oud liek".
Manus: „Nou, we krije een nije raad.
Dan mutte die oek mar foor een paar
nije bruggen sorge".
Willem: ..Der leit wel geskikt hout in
'e Foorstreek. Je kenne nog so gek
weze met die grachten, maar die pa
len derin is gien gesicht".
Dorus: Mar so komt Liuwe nooit klaar
met Jelle Koekje".
Liuwe: „Broekje, Dorus. Jelle Broek
je. Mooi. Doe 't hij over Hinke begong,
waar ik te plak. Ik zei: Dan bistou
Jelle. Kerel, kerel, wat bistou anko
men. Dou hest een poerbest kosthuus
had het laaste jaar".
Willem: „Hoe bestaat het, niet? Jelle
weer es in Liwadden".
Lieuwe: „Ja, een buurman fan em en
sien swager suden met een boer hier
naar de stierekeuring toe. En doe sei
Jelle: Meensen, meensen, wat su ik
stomme graag met wille. En doe kon
ie metriede. Dat soddoende"
Rein: „Nou jim hadden heel wat te
praten seker?"
Liuwe: „Daar staan 'k je borg foor.
Hij sei: Salle we even bij Mik sitte en
een potje bier drinke en wat klasjené-
re?"
August: „Daar kwamst goedkoop an,
Liuwe".
Willem: „Nou ju, leefde sien frouw
nog? En blieft ie in Alkmaar, of trekke
se hier nog wel es hene?"
Liuwe: „Ja, hij hèt sien frouw nog. En
se suden an 'e ene kant wel weer naar
Liwadden wille, mar ja, an 'e andere
kant, alle kienders weune in Holland.
En aster op ankomt, Liuwe, sei Jel
le, gane de kienders boven de stad".
Bouke: „Nou dat weet Bouke nog so
niet. As de kienders groat binne, en
fan je afrake, en op hun eigen binne,
dan hewwe de ouwelui der eigenlijk
gien plak meer. En dan seit Bouke,
danmutte je de Oldehove sien kenne,
want anders (pinkt traan weg).
Willem: „Ja, so foei ik dat oek .Dit is
óns plak .Dit ouwe Liwwadden. Mar
dat foele de jonge meensen niet meer
so an. Het sit óns nog in 't bloed,
mar wij binne
Rein: „De allerlaaste Amerikanen".
August: „De watte? Amerikanen?
Mar Willem en Bouke wille allienich
mar Liwwadders weze"
Willem (wijs glimlachend): „Ik foei
Rein wel. Hij bedoelt wat anders, en
dat sêgge de meensen wel es, as se het
over de laasten fan een femielje of fan
een partij of fan een klub hewwe. Der
is oek een boek fan. Ja, ik weet het al
weer. Een Indianeboek „De laatste
der Mohikanen"
Dorus: „Och, och, wat die Willem oek
al niet weet en lezen hèt".
Bouke: „Mar hij hèt oek geliefc met
dat andere. Die echte, ouwe Liwwad
ders, die 't alles foor de stad foele, die
binne der niet so feul meer. Een heel
klein bitsje Morianen".
Willem: „Mohikanen, Bouke. De laat
ste Mohikanen fan Liwwadden. Mar
eh, hoe fon Jelle Liwwadden werom?
Hest em nog wat sien laten?"
Liuwe: „Né jonge. Ha, dat gong wel so
mooi. We waren bij Mik weest, en we
lopen der weer uut, en so foor 't stad-
huus langes, en doe waar daar een
trouwerij. Se kwamen der krekt weer
uut".
Dorus: „Niks besonders. Dat gaat
daar alle dagen deur. Must Sjoerd
mar frage, die doet heel wat deuren
open en dicht".
Liuwe: „Oh, né, hè? Niks besonders?
Soa. Wielst Jelle en ik der langes lo
pe, fliegt Jelle bij de trappen op, slaat
een ouwe baas, die 't krekt de deur
uutkwam ,de hoed in 'e ogen en daanst
met die kerel sien frouw een horlepiep-
ke op 'e stoepe fan 't stadhuus".
Rein: „Wat een gek. Had-ie een son-
nesteek of so?"
Liuwe: „Wel né jong. Mar dat waar
een ouwe kammeraad fan em, en die
sien groatfadersêggerke gong trou
wen, en daar waar hij getuge bij".
Willem: „En as je der uutkomme krij
je een slag op je test. Wat sei die
groatfader der fan? Kon die Jelle nog
wel?"
Liuwe: „Sien frouw sag het dalijks. Se
walste as een jonge meid, en se
skreeuwde aan één stuk deur: Jelle-
Jelle-Jelle".
Manus: „Das weer es wat anders as
Abe-Abe-Abe".
Liuwe: „Nou, en toen Keimpe weer
wat sien kon, het ie eerst Jelle so wat
een arm uut 't lid draaid, en doe gong
ie naar Sjoerd, de palieferierder, gaf
em een gulden en sei teugen em:
Nou mutte jou tien keer oegriesselijke
diep de hoed afnimme en roepe: Dag
meneer eh Hoe hiestou oek al weer
Jelle?"
August: „Een grouwe gulden foor son
grapmakerij. 'tls skandalig!"
Liuwe: „Alle meensen kieke. En doe
riep er één: Hij hiet fan Broekje. Né,
sei Jelle. Doen nou niet so eigenwies,
skreeuwt Keimpe sien frouw. Dou bist
altied Broekje weest, Jelle. Nou, en ik
ken dien kuten omtrent nog sien, so
lang binne dien piepen nog niet. Alleen
dien kuten binne aardig dikker as
froeger".
Dorus: „Jonge, jonge, wat een fertoa-
ning. Hoe liep dat af?"
Rein: „Jelle kwaad en een knokpar-
tijtje seker?"
Liuwe: „Né, die portiers fan 't stad
huus, dou weest wel die mannen met
het wit altied foor, die begonnen te
drieven. Der komt weer een trouwerij,
opskiete, seiden se. En het draaiorre-
(voor vervolg zie pagina 9)
