geen plaats voor
zware problemen
I4KMTIETIJD
Een maandblad is, krachtens zijn tra
ditie, verplicht elke maand te ver
schijnen in winter, lente, zomer en
herfst. Daarom is er ook een juli-
nummer, ondanks het feit, dat de
meeste lezers in deze maand juist met
vacantie zijn geweest, met vacantie
zijn of met vacantie zullen gaan. De
julimaand brengt voor de meesten het
grote rustpunt in het jaarlijkse bestaan
en voor tal van jongeren brengt juli
bovendien het afscheid van de school;
straks, na een periode van zorgeloos
vertier, komt voor hen het werkelijke
leven. Bij deze algemene ontspanning,
in deze sfeer van nietsdoen of zorge
loze verpozing, blijft het lezen van
krant en tijdschrijft er vaak bij en
daarom zouden wij ons kunnen voor
stellen, dat dit nummer van „De Leeu
warder Gemeenschap" minder se
rieuze belangstelling geniet dan de an
dere elf, die wij jaarlijks met zorg en
vlijt voor u samenstellen. Niettemin:
de traditie wil, dat een maandblad el
ke maand verschijnt en hier is dus
het julinummer. Het enige wat wij
kunnen doen om de lezers onder deze
zorgeloze omstandigheden te gerieven
is: een beetje aan het oppervlak te
blijven, niet te diep wroeten in de
veelheid van problemen, die ons dag-
in-dag-uit omringen.
Niets in dit nummer over de beste
dingsbeperking en de zorgelijke con
sequenties daarvan voor de gemeen
telijke huishouding. Geen zwaar
wichtig betoog over het wel en wee
van de Stichting Leeuwarder Gemeen
schap en haar financiële toestand, die
al evenzeer tot bestedingsbeperking
noopt. Over het middel om dit te ver
helpen (uitbreiding van de vijf-cents-
actie) spreken we in een volgend num
mer, wanneer het nieuwe seizoen van
vergaderingen en feestelijke bijeen
komsten begint. Verder deze keer wat
losse notities over uiteenlopende
onderwerpen, al of niet de vacantie-
tijd betreffend.
De radio
Bij onze grote waardering voor de
vorderingen der moderne techniek
voegt zich vaak twijfel over de vraag
of de mensheid nu werkelijk altijd
is gediend met dergelijke verworven
heden. Nee, we beginnen niet over
atoombommen, want dan verdwalen
we weer in de sfeer van zorg en kom
mer; het gaat ons om de draagbare
radio. Wij hebben de tijd van de radio-
in-opkomst nog meegemaakt, wij her
inneren ons nog de loodzware kasten
met honigraatspoelen en lampen aan
de buitenkant, met een apart „plaat-
stroomapparaat", een accu en een
anodebatterij eronder of ernaast; appa
raten, waaruit men met veel getover
Hilversumse klanken te voorschijn kon
halen en die, bij onoordeelkundige be
diening, het ijselijke gillen van de
„Mexicaanse hond" lieten horen. Dat
is zo'n dertig jaar geleden; nu bouwt
men radio's in de vorm van hand
tasjes, die overal zonder verdere voor
bereiding willen spelen: op het strand,
in het bos of waar u maar wilt.
Goed, we hebben voor deze technische
vooruitgang bewondering, maar vragen
ons af, of we gelukkig met deze dingen
mogen zijn. De advertenties der fabri
kanten spreken een duidelijke taal:
men ziet uitgestrekt op het warme,
zonovergoten strand wel-ontklede jon
gelui met zalige glimlach bij zo'n
muziekkistje liggen, in de sfeer van:
„Dit ontbrak nog aan ons levens
geluk". Het plaatje vertoont niet de
andere strandgasten, voor wie het
genieten van de natuur een zaak van
vredige rust is. Hun gezichten ver
tonen wellicht gramstorigheid, omdat
zij Max van Praag of Eddi Christiani
slecht met de vacantiestemming weten
te rijmen.
Wij zijn het met de laatsten eens. Wie
echt van de natuur wil genieten, die
laat Hilversum thuis. Wij geloven zelfs,
dat de afzetmogelijkheid van draag
bare radio"s een akelige uiting is van
de menselijke onmacht om zich wer
kelijk los te maken van het alledaagse,
rumoerige bestaan. Hetzelfde demon
streert zich in de ijver, waarmee men
zich de krant naar zijn vacantie-adres
laat nasturen. Waarom aan zee, in bos
of hei al die journalistieke narigheid
geconsumeerd? Het gaat ook wel
slecht zonder dat u het van dag tot dag
volgt en in de vacantie heeft u het
morele recht u niet alleen lichamelijk,
maar ook geestelijk terug te trekken
uit de jachtige wereld.
Met die krant evenwel plaagt u alleen
zichzelf; de draagbare radio kan ook
anderen het vacantie-plezier vergal
len. En daarom zijn we tegen die
dingen; we zouden exploitanten en be
heerders van vacantiecentra zelfs
durven vragen het gebruik ervan te
verbieden. Bij alles wat in ons land
al verboden is, zou dit waarlijk een
nuttige aanvulling zijn.
Het fototoestel
Een goede raad voor wie de natuur
intrekt, met zijn fototoestel, om de
„onvergetelijke momenten" te ver
eeuwigen. Denkt er om, dat de grootste
vijand van uw camera zand is; vooral
aan het strand kan zo'n apparaat
grondig worden bedorven door de in
het kastje binnendringende zandkor
rels, die het vooral op sluiter en
bij duurdere toestellen diafragma
hebben voorzien. (Hetzelfde gevaar
dreigt trouwens voor het horloge). Een
handig middel om deze narigheid te
voorkomen is het opbergen van het
toestel, dat toch telkens even wordt
gebruikt, in een plastic-broodzakje van
groot formaat. Onze drogist levert zo'n
ding voor een dubbeltje; om de kosten
hoeft u het dus niet te laten.
Uitstapjes
Verder de mededeling, dat u elders
in dit nummer een verhandeling vindt
over dag-uitstapjes in eigen gewest,
met reismogelijkheden, reistijden en
reiskosten. Dit alles ten gerieve van
hen, die aan de vooravond van een
mooie, vrije dag zeggen: „Waar zullen
we morgen eens naar toe gaan?" Voor
de verzameling dezer gegevens stond
V.V.V.-Friesland (Stationsplein) ons
ten dienste. U weet toch, dat in het
gebouwtje van de Vereniging voor
Vreemdelingenverkeer Friesland, vlak
bij het station, de directeur, de heer
H. P. Timmermans, en twee hupse
joffers steeds klaar staan om u van
dienst te zijn met toeristische adviezen?
Prijsvraag
Tenslotte een mededeling, die wij in
één of meer komende nummers nog
wel eens zullen herhalen. Het lijkt ons
aardig in het begin van de herfst (het
oktobernummer bijvoorbeeld) enige
lezeressen of lezers eens over hun
vacantie aan het woord te laten. Het
gaat daarbij om bijzondere vacantie-
belevenissen van allerlei aard; echt van
die dingen, die het navertellen waard
zijn. We vragen dus niet in de eerste
plaats te vertellen hoe mooi de Wad
deneilanden, de Rivièra of de Noorse
fjorden zijn (dat zijn algemene
dingen), maar de curieuze, vrolijke,
misschien zelfs angstige belevenissen
van onze lezers tijdens hun vacantie
op de Waddeneilanden, aan de Rivièra,
bij de Noorse fjorden of waar ook ter
wereld. We maken er een prijsvraag
van, in die zin, dat de beste verhalen
niet alleen worden gepubliceerd, maar
ook beloond. Eigen foto's ter illustratie
zullen daarbij zeer welkom zijn.
Zoals gezegd: we komen hierop terug,
maar u kunt reeds nu met deze komen
de prijsvraag rekening houden!
