15
Onder het klokje
Op een mooie, warme dag in septem
ber bespreken onze oude vrienden de
wreedheid èn het technisch vernuft
der mensen, om „kern-achtig" te ein
digen.
Bouke: „Bouke staat hier süver te
switten. Heden, heden, meensen. Ik
hadde wat flug lopen, want Bouke
waar al wat laat.... En nou broest
het er uut. Fui, fui
Rein: „Ja, 't sontsje ken nog wel wat.
't Steertsje fan augustus en nou de
kop fan september die kenne der we-
ze".
Willem: „En bufrou daarre ken der
oek wel weze. Die siet er niet mm
uut foor een tjirmer".
Dorus: „Och, och, och, wat sal son
meens het warrem hewwe. En je doe-
ne der niks an".
Liuwe: „Nee, de meensen hewwe dan
wel es de gek met een ander: met een
dikke of een dunne, met een lange of
een korte
Willem: Met een skele of een
kale
Liuwe: „Mar de stumpers kenne der
niks an doen. Niks. Gien pest!"
Rein: Meensen binne wreed. Dat be
gint al bij de kienders. Wat kenne die
skelle en narre en peste."
Manus: „En begint dan son kien te
skriemen, dan begroot het óns de toa-
nen uut, mar de jeugd gaat deur."
Liuwe: Nou salie alle kienders niet
geliek weze
Willem: „Och kienders wete faak niet
wat se doene. Asse later groat wurre
en het begriepen lere, sjenére se 7w-
ren faaks."
August: „Mar groate meensen binne
faak nog niet een haar beter. Wat hew
ik hier wel niet opfrete mutten."
Dorus: Ah, Auguust, lég nou niet so
flauw te doen. Son klein grapke over
dien sünighietWant dat bedoelst
seker."
August: „Ja wis bedoel ik dat. Ik hew
wel es teugen mien frouw seid, ik kom
niet weer bij die kerels. Se muite mij
altied hewwe."
Willem: Nou kiek es Auguust. Wij
fiene dij wel es wat deun, mar uutein-
delijk is dat dien saak. Wij hewwe dij
daar wel es, poer uut 'e gek, met
plaagd. Wij bedoelden daar niks met,
mar dou hest er muskien last genoeg
fan had. So gaat het nou. Wij binne
wreed foor mekaar as meensen, en
hewwe dat faak niet in 'e gaten.'
Rein: „Dou liekst wel een domenee,
Willem. Mar dat geeft oek niks, dou
hest geliek. Nou, en so gaat dat on
der het klokje, en dus mut het oek
wel so gaan in 't groot."
Willem: „En dan is er einlijks oek
gien ferskil tussen de Feiligheidsraad
en óns."
August: „Behalve 't traktement
dan."
Rein: „Sien je nou wel. O, nee. Nee,
laat maar. Mar Willem hèt geliek. En
't is so begroatlijk, want wat konnen
we 't mooi hewwe met mekaar."
Bouke: „En de meensen wurre so
knap. Straks gaan je met 'e stadsbus
lijn sofeul naar een groate ster."
Dorus: „En so as je nou met 'e Preen-
senhof een rondfaart make, duuk je
straks onder de Noardpoal deur, met
'e.
Rein: „Skeet."
August: HungHoe hiet dat ding?"
Rein: „Ja, so mutte je dat sêgge.
Dat doet die man foor de radio oek."
Willem: „Ja, je skrieve 't anders. Ska
te. Die ene boat hiet Nautilus en de
andere Skeet. So onder 't ies deur."
Manus: „Geweldig wat se teugen-
woordig kenne. Asse het nou mar niet
bruukten foor oorloggerij en so."
Rein: „Nou ja, daar hadden we 't nou
over. De meensen bederve het altied
weer."
Bouke: ,,'t Is Bouke hier warm ge
noeg in 't sonts je. Salle we even naar
de Preensentuun kuiere. Even noflijk
in 't skaad, op een bankje."
Willem: „Ja, late we dat es doen. Ik
hew de eenden een heel skoft niet kwa
ken hoord."
Liuwe: „O, mar dan sêgge se fast,
kiek daar hew je sterke Willem weer.
Wat wurdt het een ouwe wrakke ear-
peleter niet?"
Dorus: „Hé, hé, Liuwe. Dou sastie-self
bedoele. Wij binne gien fan allen kam
pioen op 'e honderd meter meer."
Manus: „Né, ouwe kerels so as wij
kenne alleen mar kampioen wurde
met pieproken of so."
August: „En wie 't langs prüme ken."
Rein: „En 't ferste spuie met een
boogje."
Willem: Nou ken 't oek wel weer
niet? Ik sien óns hier al over de leu
ning hangen, en mikke.
Bouke: „Ja, of eh hé kiek, daar
hew je die dikke frouw fan soapas oek
weer. Och, och dat arme meens swit
hur an water."
Dorus: „Se kon hier wel hene kom-
me."
Willem: „Nou, wij hewwe twee frijge-
sellemannen an te bieden. Liuwe en
Rein. Der niet om knokke jonges."
Rein: Doen niet so flauw, fent. Ik
su
Dame: „Sêg mannen, hewwe jimme
hier ook een man langs kommen sien,
met een groate snor, en een witte pet
op?"
Liuwe: „Een groate snor en een wit
te.
Manus: Een witte snor en
Dame: „Swarte snor. Muskien een son-
nebrïl op. Witte pet!"
Willem: „Ik ken niet sêggewitte
pet, swarte snor."
Dame: „Ja, fanself. Anders su ik jim
me dochs niet frage, hoe en wat?"
Rein: „Is 't je eigen man?"
Dame: Ken dat jou wat skele?"
Bouke: „Nou, hij is wel een bietsje
belanghebbende."
Manus: „Süden jimme mekaar hier
f> effe?"
Dame: „Ja, op 'e Wuddummerdiek.
Bij de biuskoop."
August: „Mar der is nou gien fillum
wel?"
Dame: „Né, daar niet. Maar hier wel.
Een fertraagde fillum fan ouwe, straf
fe mantsjes. Ik kom met jim oek gien
stap ferder. Dag."
August: „Wat een meens. As die snor-
reman met hur trouwd is, ken ik mie
foorstelle dat ie hur met sin misloopt."
Willem: „Né, dat is gien noflijke tan
te. Nou, salie we nog naar de tuun?"
Bouke: ,,'t Is in 'e stad anders oek
wel leuk. Bouke mag graag hier wat
staan te kieken. Midden in 'e stad. Ons
ouwe Liwwadden."
Rein: „En we mutte as stad reklame
make. We mutte der bij weze foor
dc ,3
Willem: „Inderustrialisatie, Liwwad-
den: kern."
August: „Tegen wie mut Liwwad-
den?"
Manus: ,,'t Is gien foetballen. Né, de
stad mut met anderen knokke. Waar
om krekt weet ik niet."
Willem: „Om meer febrieken en so.
Dan is der meer werk. De regering
mut se hier hene sture. En Hwwad-
den mut se opfange."
Rein: „As se mekaar mar niet mis-
lope."
Willem: „Né, daarom mut Liwwad-
den oek een swarte snor en een witte
pet anskaffe. De stad mut in 'e gaten
lope!"
Op 1 september nam de heer J. K. Dijk
stra afscheid als wethouder van een
lange rij belangstellenden, die zich in de
raadzaal had verzameld. Hier drukt wet
houder J. T. Vellenga zijn (oud-)collega
de hand.
