1 I
Onder het klokje
Negen en vijftig komt in zicht. Willem
is weg, maar Sibbele neemt zijn plaats
in. Sibbele, die op zijn honderdste ver
jaardag een andere naam zal krij
gen
Dorus: „Willem komt niet. Se binne
met oud en nij naar Utrecht. Naar de
kienders".
Liuwe: „Dat wurdt een soat deen. De
ouders trekke naar de kienders of de
kienders naar de ouders".
Rein: „Ja, so an 't end fan 't jaar, ho-
re we allemaal weer bij mekaar".
August: „Mar anders, ho maar
Manus: „Jonge, jonge, wat bin jim
mooi an 't riemen. Mar Rein en August
hewwe beide geliek".
Liuwe: „Hoe wuust sêgge, beide ge
liek?"
Rein: „Der ken altied mar één geliek
hewwe".
Bouke wijzend naar Rein)„Dat ken
je wel sien, dat is hij!"
Manus: „Né, stil nou es. Rein seit:
An 't end fan 't jaar krupe alle meen-
sen bij mekaar. Dan binne se oates en
toates met mekaar. En Auguust seit:
Mar anders kenne se faak as kat en
hon. Nou en so is 't leven. Daarom
hewwe se beide geliek".
Bouke: „So is't mannen. So is 't! An
't end fan 't jaar is eikeneen so week
as een keeskust. Fan al die kesbomen
en die oaliebollen wur je mankeliek"
Liuwe: „En hoe ouwer, hoe manke-
lieker".
Bouke: „So is 't Liuwe. Hoe ouwer,
hoe
NaderendeSibbele Panhéring: „Mor
ren, manne!"
Rein: „Morren is niks, m.ar fandaag.
Ah, die Sibbele".
Sibbele: „Nou, ik docht, as ik fan 't
jaar die ouwe koppen onder het klokje
nog es sien wil, mut het nou weze".
Bouke: „Wie su de ouste kop hewwe?"
Manus: Sinterklaas
Dorus: „En dan Sjursjil".
Sibbele: „Mar ik houw het op Adden-
ouwer".
Rein: „Ja, die wurdt oek altied mar
ouwer".
Sibbele: „Op sien duuts noeme se em
dér Alte."
Rein: „Sibbele en hij binne alte kame
raden".
Sibbele: „Hij wurdt honderd, en Sib
bele oek".
Bouke: „Bist nog in treening Sibbe
le?"
Sibbele: „Ja seker. Ik loop alle dagen
mien loopke, en ik hew so mien ge
woonten, né, dat gaat best".
August: „Een meens is so mar gien
honderd".
Liuwe: „Né, je hewwe gauwer luzen".
Sibbele: „Mar je mutte 't wel prebere.
Nou, en negenenfieftig hewwe hast
al weer haald".
Bouke: „Ja, negenenfieftig. Negen
tienhonderd en negen en fieftig. Och,
och, och
Rein: „Ja, acht en fieftig hét 'e put er
hast uut. Der binne wel mooiere ja
ren weest, fien ik".
Liuwe: „Oek wel beroerdere. Daar ken
je niet feul fan sêgge. Jonge ja, negen
en fieftig".
Bouke: „Bouke hét son gefoel, dat het
wel es raar uutpakke ken. De meensen
wurde te geleard, en se bruke al die
geleardighied foor de fechterij".
Liuwe: „Ja, son saakje is 't wel. Een
oomsêgger fan mie must onder dienst
en hij kwam even te goeiendagsêggen.
Ik sei teugen em: Wat mustou nou in
't apepakje. Se kenne 't wel sonder
meensen af. Se hoeve gien soldaten
meer te bruken".
Sibbele: „Wat sei-die?"
Liuwe: „Wat ie sei. Weet ik feul. Och,
hij must toch".
Rein: „Netuurlijk. As der gien nije
soldaten opkomme, stane de kesernes
leeg. En dan hewwe de korperalen en
sursjanten oek niks meer te doen. En
dan hewwe de generalen oek niks
meer te kommenderen."
Dorus: „En se kenne de menister af-
skaffe. En sien amptenaars. Jonge,
jonge, der kwamen heel wat meensen
sonder baantje te sitten".
Sibbele: „Alleen as Liuwe sien neef
tuusbleef?"
August: „Né, ouwe Panhéring, as se
allemaal tuusbleven. En wat konnen
je een geld overhouwe".
Bouke: „Ja, daar konnen je wel hon
derd kienderboerderijen foor bouwe.
En nou mut je alles bij mekaar skooie
foor één".
Rein: „Mar hij komt er in negen-en-
fieftig. En óns nije fémerk skiet oek
mooi op. En 't kleine wolkekrabberke"
Sibbele: „Waar staat dat ding?"
Rein: „Óp 't Uropapullein. Naast die
geraazje. Meensen, meensen wat een
hoogte".
Bouke: „Bouke hét se in Rotterdam
wel hoger sien".
Manus: „Daar hewwe se oek een tun
nel. Daar kenne we hier nog altied
naar fluite".
Rein: „Salie we met mekaar es heel
hard fluite? Muskien komt ie der dan.
Dorus: „Ja, fluite om 'e tunnel, en bie-
te in 'e tontsjes".
August: „Waarin biete? In 'e hond
jes?"
Dorus: „Né, in óns tontsies. Dat sei
een kerel in 'e gemeenteraad ommes.
Die wu alle tonnen oprume. En niet
uutstelle. Né, fut en dalijks toebiete".
Sibbele: „En dan de grachten mar
dempe. Je kenne die grachten dochs
niet ewig en altied houwe. En die stuk-
kene wallen is oek gien gesicht. Dem
pe!"
Rein: „Salie we se nog so late, tostou
honderd jaar wuste?"
Liuwe: „Ja, dat ken mooi. En astou
dan honderd jaar wust, dan riedt er
een groate auto foor met de burrige-
meester derin. En dan stapt Sibbele in,
en dan riede jim tegare naar de
Brol".
Rein: „En daar stane alle meziek-
korpsen uut 'e stad, en die speule fan
ouwe taaie, Sibbele, Sibbele hé, hé,
hé
August: „Jou kenne nog wel hcnüerd
jaren mee".
Dorus: Harrekideesu Willem wel
sêgge".
Liuwe: „En dan fielseteert de burrige-
meester de heer S. Panharing. En dan
speult et meziek: Lang zal ie leven in
'e gloria".
Rein: „En dan seit de burrigemees-
ter: Lang sal ie dempe, potjandoria.
Hier meneer Sibbele P., hier is de
eerste steen, smiet hem te water".
Bouke: „Lég em er fersichtig in, Sib
belom, anders spat het so
Manus: „Ja, en dat stinkt oek so
Bouke: „Dan niet meer salie we hope.
Né, Bouke fient dit een mooi ferhaal.
Sibbele an 't dempen".
Rein: En dan skrieve de kranten sa-
vus: De heer Sibbele krijgt na honderd
jaar een andere naam
Sibbele: „Ho es even, ik ken niet al
tied Panhéring hieten".
Rein: „Ah, wat geeft dat nou. 't Is toch
mar een lolletje".
August: „Daar op het Brolletje".
Rein: Mar dan skrieve de kranten:
Foortaan hiet ónze Sibbele niet meer
Panhéring, néé fanaf sien honderdste
jaardag hiet ie: Sibbele, de grachte
temmer".
Allen: „Hoera. Hiep, hiep, hiep, hoe
ra
(Passerende) Post: „Is der één ja
rig soms?"
Bouke: „Ja, hij wijzend naar Sibbele)
wurdt honderd jaar".
Post (verbaasd): „Fandaag? Jonge,
jonge, wat een
Dorus: „Nê, fandaag niet. As de
grachten dempt wudde".
August: „Ja, dan wurdt ie temmer".
Post: „Nou beterskap met 't geitsje.
Wat prate jimme der nuver in om".
Rein: „Sorge jou mar dat 'e nijjaars-
kaartsies op 'e tied bij de meensen bin
ne. Jou binne nog feul te jong om óns
te begriepen".
Post: „O, ja? O, ja? Te jong dochten
jou. lie bin dichter bij ien pusjoen as
jimme denke".
Liuwe: „Nou, en wat dan nog. Fijf en
sestig is gien fijf en seventig. En oek
gien tachtig
Bouke: „En oek gien honderd. En dat
wurre Sibbele en A.... A.... eh....
die ouwe Duutser fan de ouwe taaie
kameraden".
Post: „Och, nou sien ik het pas. Dat is
Sibbele Panhéring".
Bouke: „Mis: So hét ie hieten".
Post: „Hoe hiet ie dan nou? Sure hé-
ring?"
Rein: „Né, skele post, is 't nou goed?
Hij hiet nou
August: „De grachtetemmer. Hij ston
op 'e Brol en doe smeet ie de burrige-
meester in 'e gracht!"
Liuwe: „Né, né, ne. Mét de burrige-
meester smeet Sibbele de eerste steen
in 't water. Alle grachten mutte
dicht".
(Vervolg zie pag. 13)
