Onder het klokje
Een complete ploeg ouwe baasjes roemt
de Canadese gasten, verwijlt in gedach
ten in de „Inktpot", om te eindigen met
nieuwe Leeuwarders en oude piepers.
Liuwe: „We binne weer kompleet!"
Willem: „Ja, werachtig. De hele ouwe
garde is der weer. Bist weer helemaal
opknapt, Auguust?"
August: „Weer helemaal. As t mooie
weer ankwam mocht ik bóten, sei dok
ter. Nou, en as 't nou gien mooi weer is,
dan wurdt het nooit mooi weer."
Liuwe: „Ja, 't is een merakel. En wat
ken het dan hard ierandere. Die Saterus
dat de Kannedezen ankwamen, waar het
stervende koud, en doe t se iutgongen
Hemeltaartsdag waar het een seumerse
dag!"
August: „Die Kannedezen binne mi) hele
maal ontkomen. Dat waar wel aardig
seker?"
Dotus: „Och, je musten der wat op lope,
anders murken je der niet eens so ieul
tan."
Willem: „En dochs hèl het mie goed
deen, dal die soldaten hier waren. Sij
warén Liwwadden niet iergeten, en Liw-
wadden hun niet. Want dat hèt wat be
tekend, mannen. Poerireemde jonges, die
hierheen komme om de Moiten iut te
krijen. Der binne ierskeidene bij om een
luchje gongen, iergeet dat oek niet."
ReinNou ja, se musten, anders hadden
se t oek niet deen. Wij late óns oek niet
doadskiete foor eh nou ja, ioor een
Australiër of een eh Turk Mar as
se óns opkommandere, en een pakje an-
trekke, en een spuit in 'e hannen douwe,
dan mutte we. Dan muffe we.' En nou
jou, en dan ik weer.'
Manus: „Der sit wel wat in Rem sien
riddenaasje. Der binne niet ieul, die't
irijwillig soldaatsje speule."
Bouke: „Bouke hèt er niet ieul ierstand
Ian. Mien swager seit allied, dat er alleen
mar tochten wurdt, as 't kaptaal op e
knop drukt
Rein: „Wel ja jong, wat dochstou dart.
Eerst waren se ioor Hitteler, en toen ie
wat een te groate bek kreeg, toen moest
ie weer tebek. En dan winne de dollars
het Das ieit waar."
Willem: „Nou mutte jimme es goed luus-
tere. Der is dwang bij weest, en achter
een soat dingen sal het kaptaal wel sitte,
en de meensen wurre iaak met mooie
-woorden bedonderd, allemaal tot je dienst,
maarrr
August: „Wat maarrr
Willem: „Hou die stil. Ik sei maarrr
Rein: „Ja, dat hewwe wel hoord. Sterke
sei: maarrr."
Willem: Maarrras Hitteler baas hieven
waar, hoe waar het dan komen? Met 'e
herdenking op 't Saailand waar der een
Joadse rabbi, die 't over alle iermoarde
Joaden had. En denk es an e onderdu-
kers, an 'e mannen, die't in Mofrika
werke musten, an eh
Liuwe: „Dat se je so mar oppakke kon-
nen, en nar 't Blokhuusplein brenge, of
doadskiete. En wat hewwe se hier niet
weg stoalen
Willem: „Te ieul om op te noemen. En
doe die Sundus, dat de Kannedezen kwa
men. Toen waar al dat gemene en dat
iuile waar algelopen. We waren trij!!!
Dank sij die selfde Kannedezen. En wie
anders seit, die liegt dat ie knapt.
Bouke: Willem is mien man. So is 't
weest."
Dorus: „Ja, Rein, daar kenst niet onder
uut. Ik hew bij son tank stonnen, en ik
kon de ogen niet droog houwe."
Rein: „As je so alles en alles nog es be
prate, dan sitte der allerhande kanten
an son kwesje. Het gong mij even om
het mutten fan die mannen, mar, och he
den, ik waar oek deur alles heen doe t
se kwamen. En ik hew laassen Saterus
in 'e Skraans stonnen, en ik hew bruid
as een gek: Leve de Kanadians!
Liuwe: „Heden Rein, jonge, wat praastou
aardig over de grêns. Waarom seist niet
gewoan Kannedezen?
Rein: „Mar dat ierstaan die lui toch niet?
En ik "hadde het in 'e krant lezen en uut
mien hooid leerd. Kanadians. En se hew
we 't ierstaan oek. Want doe t ik het
ropen hadde, sag die groate sware kerel,
die't een endsje foor liep, mien kant uut,
en hij brulde wat werom oek!"
Willem: „Ja, der waar één bij, die hadde
een stem as een onweer. Heden, heden,
wat kon die raze. En se deden tiptop wat
ie s6i."
Manus: „Ik docht dat de mannen het hier
goed nar 't sin had hewwe."
Liuwe: „De meensen wille wel nar Liw
wadden toe op 't heden. Nim nou son
Sjaa."
Dorus: „Ja, ian Irian, niet?"
Willem: „Perzië."
Rein: „Dat hiet nou anders. Hoe seistou,
Dorus?"
Dorus: „Irian. Oi bin 'k daar mis met
Bouke: „Wat geelt dat nou. Het gaat om
die man, om die nou hoe hiet ie oek
al weer?"
Willem: „De Sjaa. Met een „ha der ach
ter an. Hij hèt het hier rustiger as tuus.
En eikeneen wü em sien. Wat is 't oek
wat met sukke mannen, hé?"
August: ,,'t Leit mij wel Hak. Hij hadde
wel bij mij deur de straat riede maggep
trouwens, want ik hew een paar beste
kólen ilak ioor de deur En dan waren
se nou wel weg weest."
Willem: „Süden jim wel met son man
ruile wille?"
Rein: „Och, dat weet ik niet, dat weet ik
Bouke: „Süden jimme wel ruile wille met
die kerel die't achter de Gouden Bal an
het eh. nou ja, hij gong op ian die
houten latten over 't water."
Willem: Waterskimannen binne dat. Ik
hew son eigenwies stukje oomsêgger, die
seit het nog weer anders Sjie-en oi
so. Mar ik wü wel met die watertrapper
ruile as ik nog een jongkerel waar.
Liuwe: „Sü 't moeilijk weze? Je mutte je
mar in evenwicht houwe, anders ga je
kopke onder."
Dorus: „En dan kom je der blauw weer
uut. Froeger seiden se ian de inktpot,
mar het is nou weer een inktpot. En je
magge je wel met ou-de-klonje wasse,
anders stink je een week later nog een
uur boven de wien."
Manus: „Ja, froeger hiette dat swembad
daar de „Inktpot". Dat is waar oek. Al
weer heel wat jaren leden."
Willem: Oud-Liwwaddenhé Wi)
wete het nog, óns kienders nog een bit
ste, en dan is 't uut."
Rein,,Nou binne der nog wel iilmkes
over die ouwe dingen. Wij hewwe laas
sen een nije kostganger kregen, een
kerel uut Deventer. En die kreeg bericht,
hij must een avund op 't stadhuus kom-
Wiilem: „Op avund nar 't stadhuus? Wer
ke se daar savtrs deur? Oi gong het om
een fisakte?"
Rein: „Nee, mar dat skiene se te doen
foor de meensen, die't nij in Liwwadden
komme. Die hale se ter welkom tuus, sak
mar sêgge, met mekaar een avund op
het stadhuus."
Liuwe: „Met een goeie segaar en een
burrel."
Rein: „Wel segaren-, en een kop koffie.
En wat filmkes over verleden en heden
en toekomst. Nou, en tussentieden slaat
er een jongkerel op 'e piano om, en ken-
ne de meensen wat klasjenére. Ik bin
metstapt met die Deventer koek, dat so-
doende."
Bouke: Keerden se die niet bij de in
gang? Jou binne son stokouwe Liwwad-
der, jou hore der tanavund niet bij?"
Rein: „Ah, wel né Bouke. Dochstou dat
die mannen mij konnen? Se lieten mie
mooi lope. Nou, en we hewwe een mooie
avund had. Die kostganger ion het oek
een hele mooie instelling."
Willem: Dat waar der froeger niet bij.
Dan sagen se niet nar je om. Ja, dit is
een mooie instelling. Ik wü der oek wel
es heen. Want ik bin gek met ouwe din-
gen."
Manus: „Salie we dan mar nar huus
gaan, as we toch gek met ouwe dingen
binne? Dan kenne we óns ouwe wiefkes
weer sièn en óns ouwe éérpels weer éte!'
Buiten 59", demonstraties met
„speedboats"
