ÜSIW
13
G. J. Adema's heel jong gemaakte kunst is geenszins minder dan dat wat nu ontstaat. Deze ploeggang mist, hoewel lang geleden
in hout gesneden, niets van het in werkelijk betrapt" zijn. Er is een natuurlijke, levendige beweging en grote aandacht voor
het werk in. Men ziet, dat het ploegen moeizaam en zwaar is.
zumerlaan is door een niet te tellen aan
tal Fransen, Duitsers, Afrikanen, Italia
nen, Turken, Brazilianen, Columbianen,
enz. gevonden. Uit deze bezoeken zijn de
meest onverwachte opdrachten voortge
komen. Zo zagen een paar Afrikanen de
portretten die Adema van zijn dochters
maakte. Zij inspireerden tot het doen
maken, nog voor zij weer uit Leeuwarden
vertrokken, van portretten naar kleine
foto's die zij toevallig in hun zak hadden.
Beide opdrachtgevers zijn tevreden met
hun schilderijen naar huis gegaan.
Nu is er weer een nieuw schilder-ontwerp
bij gekomen, namelijk het opknappen van
het schilderwerk aan oude Friese sjezen.
Ook voor zwaarder restauratiewerk gaat
Adema niet uit de weg. Hij is langzamer
hand een bekend restaurateur geworden,
die zowel voor het Fries Museum als voor
Het Loo en voor buitenlandse instanties
opdrachten uitvoert. Scheuren en kale
plekken wegwerken en verdoeken hoort
er allemaal bij. Ook dat paneel uit 1500
met 33 kogelgaten werd keurig en als
nieuw afgeleverd. Menig eigenaar werd
rijker omdat Adema een bekende schil-
dersnaam te voorschijn bracht.
Dit stiertje van gebronsd gips op ware grootte stond op het gazon voor het
terrein der keuring tijdens het 80-jarig bestaan van het Fries Rundvee Stam
boek. „Toen ik het maakte", zegt de beeldhouwer, „was ik helemaal vrij in
de keus van het dier, het type, enz. Het was een mooie en gemakkelijke
opdracht, waaraan ik veel plezier beleefde". Het was een opdracht voor het
K.I.-station te Meppel en werd als definitief stuk in brons gegoten. Bij „Us
Mem" maakt het geen slecht figuur. Het is strak gehouden van vorm en
juist voldoende gedetailleerd om het een levendig brok gedrongen energie
te doen blijven.
,,Toch ben ik het liefst aan het beeld
houwen" zegt Adema, „al doe ik er tus
sen door ook geheel andere dingen, zoals
les geven in tekenen aan een ulo-school,
lid-zijn van de Leeuwarder Schoonheids
commissie en jury spelen voor allerlei
dingen, zoals optochten enz.
Op mijn gemak voel ik me pas als ik
thuis aan het werk ben. Alhoewel ik heel
hard werk en zelfs vlug werk, kan ik
nauwelijks de opdrachten op tijd af krij
gen". Het laatste bewijst dat er een ge
weldige behoefte is aan zo'n talentvolle
deskundige, die een onbegrensde dieren
liefde paart aan een groot vakmanschap.
E. K.
