15
Onder het
Deze keer is het al Lauwerszee wat de
klok slaat. Willem en Rein bezochten de
Beurs, en deze middag had voor Rein nog
een bijzonder staartje
Rein: „Jonge, jonge, wat hewwe se der
op slagen. Der wurde gien één spaard.
Niet één!"
Manus: Waar hest het over, ReinOver
die reboelje in Allegerije? Met de Gole
en soa?"
Willem: „Nee, nee, och heden nee, 't is
lang so leer niet lan óns bed. De Lauwers-
sé moat ticht! Rein en ik binne der legate
weest."
August: „Nar die Lauwerssé? Dat waar
oek een hele loop seker? Waar 't niet ge-
iaarlijk?"
Dorus: „Ik weet het niet seker, mar ik
denk dat Willem en Rein nar de groate
meeting in de Beurs weest hewwe."
Rein: „Goed so, Dorus Dee, dou hest het
raden. Wij binne nar het appèl weest.
En se salie in Den Haag deur de sure
appel hene biete mutte."
Willem: „En wat waren der een meensen!
De stemming sat der loar goed in. Hadde
die Skurer seit, meensen we rukke op nar
Den Haag, we salie Korthals een kopke
kleiner make, dan hadden we gongen!"
Rein: „Ja, dan hadden we gongen. Met
sien allen. Louwes en Skurer voorop!"
August: „Louwes? Oh, daar is de Lauwes-
sé seker naar noemd?"
Manus: „Nou, nee, dat looi ik niet. Je
skrieve het oek niet helemaal geliek. Ja,
ik hadde der oek heen süden, mar eh
Rein: „Ja, de slappe sü oek Met sukke
dingen mut je wete, wat je wille. Son
regearing oek
Liuwe: „Nou mutte we der lansels niet al
te teul pollentiek in hale, wel Willem?"
Willem: „Och, wat sa'k sêgge? Pollentiek
en pollentiek is twee. En soa't we hier
stane, binne we oek niet allemaal lan de
selde kleur. Mar 't is mar soa 't is, de
Lauwerssé moat ticht!"
Dorus: „We mutte allemaal lóór de Lau
werssé weze."
Bouke: „Bouke docht, dat we der allemaal
teugen weze mutte. Hoe is 't nou, Rein?"
■Rein: „Gaat wel, een bitsje lerkouden."
Bouke: „Ja, dat bedoelt Bouke niet. Dou
hest dien gedachten der niet bij. Bistou
loor ol teugen de Lauwerssé, Rein?"
Rein: Foor ol teugen de loor ol teu
gen de Lauwerssé? Mar daar gaat het
dochs niet om?"
Liuwe: Nou begriep ik er niks meer lan.
Daar make se mie een drukte over die
Lauwerssé dat horen en sien je lergaat,
mar iraag je Rein, gaat het oVer de Lau
werssé, dan seit Rein: Nee, nee, hor, daar
gaat het dochs niet om. We mutte mar
weer op Willem an."
Willem: „Jimme make het leuls te inge
wikkeld. Der is een Lauwerssé. Mooi!"
klokje
August: „Fienst dat mooi, Sterke? Dan
hoett ie oek niet dicht."
Willem: „Ja, kiek es, as jimme nou om
'e beurt Rein en mij over de snuut slaan,
dan pas ik, hor. Dan kenne jimme met
mekaar de
Liuwe: „Ho, ho, Willem, niet soa raar.
Late wij óns allemaal de toet houwe, en
Willem uutprate late, dan wete we met
lijl menuten hoe laat het is."
Bouke: „Dat weet Bouke soa oek wel. Op
het klokje is 't
Rein: „Nou, nou, wat een llinke Bouke
niet? Hij ken al klok sien. En hoeleul is
twee en twee?"
Manus: „Mar mannen, wat mankeert jim
me toch? Soa raar, en soa llauw, en soa
sneu teugen mekaar te doen. Het liekt
hier de Tweede Kamer wel."
Dorus: „As die nou seit, de Lauwerssé
mut dicht, dan komt ie dicht, docht ik.
As se der daar mar loor binne, dan komt
het allied goed."
Willem: JustFóór de demping. Fóór een
goeie diek. Fóór een nije polder daarre."
Bouke: „Dus einlijks teugen de sé as soa-
danig. Die mut dicht. Die mut temd. Dan
hewwe allemaal geliek. Nou wete we te-
meenssn, waar we loor en waar we teu
gen weze mutte."
Liuwe: „Allénich hew ik nog docht: Mut
ie dempt, ol mut ie temd? Mut de diek,
die't er al is, hoger, ol komt er nog een
soort alsluutdiek teerder in 't water op?"
Rein: „Ach, weet ik leul. Se hadden 't in
'e Beurs oek over plan sus en plan soa,
en over soaleul meljoen loor 't één en
soaleul meljoen loor wat anders, mar we
klapten allénich as se seiden: Hij mut
dicht!"
Willem: „En Den Haag mut opskiete. Be-
lotte maakt skuld. Wij late óns gien oren
an 'e kop naaie!"
Bouke: „Das praat. Bouke hét er oek niet
al te leul terstand fan, mar 't is looi ik
wel een skandaal."
Liuwe: „Nee, ik ken 't oek niet allemaal
na lertelle, mar 't sal wel soa weze. Dat
smerige ding is der altied weest, mar hij
mut nou mar dicht!"
Willem: „Soa is 't! Friesland hèt sproken.
Nou is het woord an Den Haag. Mar nou
nog es wat, waar bistou later bleven,
Rein? Ik hew dij nooit weer sien."
Rein: „Ja, dat is wel soa mooi gongen.
Wij saten ommers bij een hele p'oeg lan
buten, nou? Se praten oegrieselijke boe-
retries en se brulden en se klapten."
Willem: „Ik hoorde dat één lan hurren
sei: Hwat in moaie middei, net? As die
sé ticht is, moatte we gau wer hwat oars
betinke. Hwant sokke aksjes binne wol
sa merakelse moai!"
Rein: „Bij 't uutgaan sat ik tussen die
hele ploeg in. Se hosten suver bij de
trappen del, en bütendeur namen se me
kaar in 'e arm en süver op een drat nar
't Saailand. Daar sat ik tussen in."
Dorus: „Mar dou konst dochs wel sêgge:
ik hoor niet bij jimme."
Rein: „Daar hoorden se niks lan. Want
se brulden mar: De Lauwerssé moat ticht.
Gjin ütstel, doch jim plicht!"
Willem: „O, was het die ploeg? Die had
den allemaal lan die mooie dingen. Oek
lan: Komt er nou ticht, Den Haag? Oars
kost het jim de kraag!"
Bouke. „Nee, sukken merke één son kroe-
mel uut 'e stad, die't er niet bij hoort,
niet iens. Daar ken Bouke best inkomme.
Ha, ha, Rein in 'e Lauwerssé. Nou ja
Rein: „Mar Rein kwam wel in hurren bus.
Die mannen drongen soa, dat ik sat er in,
loor 'k er an docht. Ik brulde lan: Ik
hoet niet met, ik hoor niet bij jimme, mar
't gal niks. Op son dag hore we allemaal
bij mekaar, sei der één. We riede over
Sneek, dat jou komme altied tuus."
Dorus: Sagen se die loor een Sneker an,
Flewielene?"
Rein: „Ja, man. Nou en de bus gong rie
den, en de hele troep an 't singen. Dêr't
de diik het lan om eh om eh
nou in elk getal, son Fries lersje."
Willem: „Omklammet. Lyk een memme-
earm har bern. Heel mooi en heel toe
paslijk. En de arrem lan die moeke is
niet overal even dik en even sterk. Mar
Rein sat in 'e bus."
Liuwe: „En sokke tieden stake de sjul-
ieurs oek niet."
Rein: „Nee, dizze ploeg waar gauw een
end de Skraans uut. Doe wurde het even
stil, en ik raze: Meensen, ik mut werom.
Ik hoor hier niet. Ik weun in Liwwad-
den!"
Manus: ,,'t Is süver spannend, Rein. Hoe
gong het teerder?"
Rein: „Must hore. Foor mij sat een stevi
ge boerinne en die keerde hur om, en sei:
Hwat binne jou een nüvere prater. Earst
wennet er yn Snits, en nou yn Ljouwert.
Ho es, sei ik, ik hew niet seid, dat ik
in Sneek woande, dat sei die persoan.
Ja mar, sei die persoan toen, ja mar,
hewwe jou toen seid, dat je der niet
woanden? Ja, sei ik, mar jim songen so
hard. Stiet üs sjongen jou net oan? seit
de boerinne, en meteen set se in lan:
Rölje, froutjue, en wetter in 'e eagen, of
weet ik leul."
Willem: „Al weer heel toepaslijk. Rölje,
rölje, wetter weagen. De rollende golven.
Nou, en Rein mar wachte, tot het lersje
uut was."
Rein: „Ja. seker. Ik lan 't llak en naar de
sjulleur. Soa en soa. Ik em uutlêgge. En
die kerel lache, lache! Die kerel lachte
soa, dat de bus slingerde süver over de
diek. Niet spreken met de bestuurder,
raasden se achter mie. Kin die fint net
lêze? Straks yn 'e sleat. Mar gelukkig, de
sjulleur stopte, en ik er uut."
Bouke: „Waar waren jim toen, Rein?"
Rein: „Soa ongeieer bij de Weidummer-
hoeke Daar ston ik met mien goeie ge
drag. Ik must werom, mar hoe?"
Dorus: „Liite. Ol met een bus. Ol met 'e
biilewagen."
Rein: „Ik bin lilt. Met een lent met een
snorke. En die sei: Ik nim jou graag met,
want het leit, dat jou hier stane, bewiest,
dat je niet bij die gekken hore, die hur
lanmiddag in 'e Beurs druk maakt hewwe
over die Lauwerssé!"
