m
*-■
V aa:-
13
j Dit berglandschap is de laatste gravure
van een serie. Het allereerst valt de
bijzonder levendige en mooie diagonaal-
verdeling met het licht en donker vlak op.
Bij nader bekijken voegen zich daarbij
vele partijen lichtgrijze tonen. De vlak
bij elkaar in de ijzerplaat gekraste dunne
lijnen zijn hier en daar nog te zien.
Door de verschillende nuances van het
jjri/'s worden ook de donkere partijen levendig.
Dit vrij op Sauerland geïnterpreteerde land
schap heelt allure. Het vrij komen te staan
ten opzichte van het onderwerp deed
I het sterk gegrepen zijn van de kunstenaar
goed uitkomen.
school op het Tornooiveld, het atelier
van Huppes in de Heerestraat en de bo
venzaal van het gebouw in de Prinsen
tuin. Toen deze laatste gelegenheid in
een tentoonstellingszaal veranderde en er
onder vergaderingen plaats hadden, wist
men niet meer waarheen. Zo viel de bent,
die als Friese Kunstkring al van een
Vrije Academie droomde, uit elkaar.
Gelukkig zet zich voor vele kunstenaars
het contact eenmaal in de maand en met
de jaarlijkse expositie, als Frysk Palet in
de kunstzaal Van Hulsen, voort. Enkele
kleinere groepjes zoals Twa X Twa, met
Cor Wassenaar, Meinte Walta, Jan Stroos-
ma en Tjeerd Tuinstra komen ter be
spreking van eikaars werk, voor alge
mene kunstgesprekken of het gezamenlijk
bezoeken van exposities op gezette tijden
bijeen.
Op de clubavonden, thuis en in de natuur
werd er door Wassenaar figuur, land
schap en stilleven getekend, hoewel het
laatste zijn liefde niet heeft. Landschap
pen kwamen er op den duur ook onder
de kwast vandaan, zowel in water- als in
olieverf. En dan is en was er natuurlijk
de beoefening van de grafiek.
Het zou een lang verhaal van vallen en
opstaan worden om Wassenaar, neuzend
in boeken, zichzelf te zien ontwikkelen
tot een bekwaam etser en graveur. Een
verhaal ook van sterkte en temperaturen
van zuren, hoogte en dus druk van vloei
stof, blik waar men tin afhaalt om op
het ijzer te kunnen etsen, enz.
Hoewel wij ver van de veertiende eeuw
af zijn toen een leerling-kunstenaar zeven
jaar bij een baas nodig had om verf te
leren maken en deze op paneel te kun
nen brengen, zijn de technieken toch nog
altijd een moeilijke opgaaf. Toen echter
Wassenaar, de manier van doen onder de
knie had, begon hij zich te interesseren
voor het maken van het materiaal. Men
hoeft zich dan ook niet te verwonderen,
hem bezig te zien aan het zelf vervaar
digen van rood-krijt, plakkaatverf en het
snijden van riet voor het vervaardigen
van rietpennen. ,,De oorlog, toen men op
het einde niets meer kon krijgen, is er de
schuld van" zegt hij. Maar wij geloven
ook dat er in deze artiest een technische
knobbel huist. Zijn aanstelling tot ver
zorger van de zetmachines op de drukke
rij wijst ook in deze richting.
I MÊÈÊÈÊÊÊÊmÊÊÊ.
P%i
Wassenaar behoort bij de kunstenaars,
wier werk pas tijdens het maken van vele
studies in kwaliteit groeit. Het vervaar
digen van een landschap begint bij hem
met het tekenen naar de natuur. Een serie
grote studies met het zetten van vlotte,
markante rietpen-lijnen en het plaatsen
van zwarte plakkaatverfvlakken met het
penseel volgen. Langzaam wordt er af
stand genomen tot de natuur. De fantasie
doet haar intrede. De tekeningen van bij
voorbeeld heuvels op een vacantietocht
door Sauerland gemaakt, worden op den
duur hoge bergen. De spanningen in com
positie, licht-donker, toon, enz. worden
opgevoerd. Het landschap krijgt een
eigen leven en verbeelding.
Wassenaar veroverde zich in de ioop der
jaren een eigen artistieke vrijmoedigheid.
Al portret-tekenend kwamen er de laat
ste jaren opmerkelijk expressieve koppen
op het papier. Er bleef van een aantal
jaren geleden in clubverband gemeen
schappelijk gestelde expressie-opdracht
„angst" een tekening over, die Wasse
naar sterk bezig hield. Vorig jaar kwam
plotseling als vervolg op deze tekening
een expressieve explosie in de gravures.
Karei Appel zei eens op een vraag hoe
hij eigenlijk werkt: „Och, ik rotzooi maar
wat aan." Wassenaar zegt het anders:
„Op een gegeven ogenblik kon het me
niets meer schelen. Ik kraste toen maar
raak in de plaat." Uit dit zich in volle
concentratie laten gaan zijn een aantal
bijzonder fraaie droge naalden te voor
schijn gekomen, die tesamen met de por
tretkoppen, ineens een heel bijzonder en
nog meer belovend cachet aan zijn werk
hebben gegeven. E. K.
In de buurt van Zwarte Haan werd Was
senaar bekoord door de grote, wijde
ruimte van Friesland. Met de rietpen en
de zeltgemaakte zwarte verl schetste hij
uit het geheugen thuis heel vlot naar het
midden van het grote vel papier lopende
rithmische lijnen. Met een nat penseel
en verdunde veri maakte hij ai en toe
donkere accenten. Hier en daar kwam
door een bijna droog penseel een korre
lige lijn te staan. In al haar eenvoud doet
deze schets de ruimte en de elementen
lucht en land goed voelen.
