Onder het klokje
15
Op een zomerse meidag verdient August
een ijsco en verslaat een vrouwspersoon
zelis Willem op punten. Via het lied van
de kleine Ko gaat de deur naar het ver
leden weer open, en beschrijven Willem
en Bouke een rokken-avontuur.
Willem: „Se sêgge dan wel es, dat wij
het altieten over 't weer hewwe in Ne
derland, mar jonge, dat weer geelt oek
allied wel stol".
Dorus: „Nou ja, en waar hew je 't anders
over? Over 't toetballen, mar daar is niet
ieul goeds lan te sêggen".
August: „En de groente is soa duur. Ik
hoor dan mien oud wielke wel krimme-
neren, mar 't is oek benauwd".
Rein: „Mien irouw doet alles sellel. En
dat skeelt jou een heel stuk. As jou alles
kope salie."
August: „Dus dou hest dien Irouw nog
op 'e bouw. En doest sellel niks an e
tuun?"
Rein: „Waar hestou het over? Frouw op
'e bouw?"
Manus: „Bouw op je Irouw, dat hoort oek
niet onaardig."
August: „Né, mar luuster nou es, Flewie-
lene. He sêg, alles is duur. Ik sêg der bij,
de groente is soa ferskeurende duur. Dan
seistou: mien frouw doet alles sellel.
Mutte wij dan niet denke, dat dien wielke
skrept met earpels en wuttèls, en koal en
boanen, en gaan mar deur? Sêg nou sel
lel, Rein?
Rein: „Dou bist gek. Hoe sal ik mien
trouw dat werk doen late. En sellel met
de hannen in 't klokje onder de büse
staan te klasjeneren."
Willem: „Ho, ho, Rein, wien die niet soa
op. Dou haalst dien woorden al deur me
kaar. De hannen hore in 'e büse en wij
hore onder 't klokje."
Liuwe: „So is 't. En Rein sien Irouw ken
breide en naaie en al soa meer. Dat doet
se sellel. Auguust is niet gek en Rein
hadde Auguust lerkeerd begrepen."
Bouke: Reikt elkander de vriendenhand,
jongelui. Bouke houdt niet lan harrewar
ren."
Rein: Fooruit mar weer. Dou krijst
strakjes een ijsco fan mie, Auguust. Een
lekkere lollie."
August: „Ik bin gek om
Rein: „Nou seit ie 't sellel al. En ik mocht
het niet sêgge."
August: „Né, ik wü sêgge: ik bin gek
om op klaarlichte dag an son ding te
slikken. Ik wü liever."
Willem: „For sukke dingen mut je je
nooit sjenére. Wie 't niet sien wil, draait
de kop mar om. Dag moeke."
Passerende vrouw: Bedoele je mij? As
ik jouw moeke waar, sü 'k mie skame,
dat mien seun son ouwe lillijke kop
hadde. En lerder mutte jou je letsoen
houwe."
Rein: „Asjeblieft Willem. Steek dat mar
in 'e büse."
Vrouw: „Hiet ie Willem? Nou, hij is niet
lollig genoeg loor Willem Parel, en te dik
om Slanke Willem te wezen."
Liuwe: „Jou kenne 't wel pratende hou
we, looi ik."
Vrouw: „Wie is jou? Hewwe wij soms
tegare op skoal gaan? Ik mut sêgge, jim
binne een mooi stel ruughouwers met
mekaar. Se musten jimme
August: „Geel se mien ijsco mar, Rein,
dan is se stil."
Vrouw: „Och heden, spuit ell geelt oek
modder. Mocht hij even een klein blokje
om, en loor twaalven weer tuus weze?
Nou, jim lermake jim hier mar. Swer-
vers!"
Dorus: „Jonge, jonge. Son wiel sal je
hewwe."
Bouke: „Wat een meunster niet? Mar hoe
kwamst er bij Willem, om dat meens dag
te sêggen?"
Willem: „Ah, soa mar ju. Gekkigheid.
Mooi weer, en een fleurig sin. En dit leek
son llotte tante."
Manus: „Dat waar 't oek wel. Heden,
heden, wat gong dat raar."
Liuwe: „Ja, en dat is nou echt een tiep,
om overal te iertellen, dat er onder t
klokje lan die rare kerels staan."
Rein: „En wat dan nog? Wie krijt ons
hier weg?"
Liuwe: „Weet ik wel. Weet ik wel. Mar
je hewwe gauw een minne naam. En daar
pas ik loor." J
Willem: „Niet soa swaar op e hand,
Liuwe. Om één son dregonder. Wij binne
gien kwajonges meer. En wat ken son
wiel óns nou doen?"
Bouke: „Bouke docht lan niks. En der
mut wel es een lolletje bij in 't leven.
Dag meiskes."
Dorus: „Hé daar, Bouke. Die is oek al
anstoken. Mar die meiskes tale niet eens
nar ons. Die tied is weest, mannen. En
't waar een mooie tied."
Willem: Of dat een mooie tied waar.
Wat sjaanze en wat irije. Ik sien mie
sellel nog lopen op koaninginnedag, een
strooien dopke op, en een wandelstok.
Manus: „En dan met 'e meid nar 't luur-
werk. En mar oh-oh-oh roepe, mar nooit
in 'e hannen klappe, want je moesten me
kaar oek lasthouwe nou?"
Rein: „Ja, dou wuust sêgge, anders raak
ten je mekaar kwiet met soafeul meen-
sen. Krekt as de kleine Ko."
August: „Ko? Welke Ko?
Willem: „Dou kenst dochs dat lersje nog
wel. Heb je ook die kleine Ko gesien?
't Is een jonge lan een jaar of tien. Tus
sen al die benen
Politieman: „Hé, hé, hé. Niet al te hard.
U lijkt Hans Kaart wel. Wat kalm an,
hoor. Ja, wacht es, de heren waren zo
pas ook al roerig. Vrouwen en meisjes
aanroepen."
Liuwe: Daar hew je 't al. Ik waar der
al bang loor. Och, meneer, 't waar soa
mar een grapke. U mut dat meens niet
gelove."
Politieman: „Ik begrijp best dat het een
grap was. En die dame ook wel. "Ze lachte
nog om jullie beteuterde gezichten. O,
daar komt mijn aflosser aan. Dag heren."
Bouke: „Süden je son Kenau niet? Bekt
óns al, en lacht óns later oek nog uut.
Mar Liuwe ken gerust weze."
Liuwe: „Des te beter. Ik houw niet lan
onnoadige reboelje."
Willem: „We waren soa mooi lan die
kleine Ko an 't singen. Allemaal herinne-
rings. Ja, dat is weest mannen. De lange
avunden en de sachte berm doene óns
niks meer.
Bouke: „Né, mar dochs lient Bouke het
loor jaar altied weer mooi. Nim nou son
meimaand as dit jaar. Bouke weet wel,
het is droog genoeg, mar jonge, dat
mooie weer dat we had hewwe."
Dorus: „Ja, dat is doe soa om de belrij-
dingsdag hene begonnen. Doe hew ik
mien bustrok uuttrokken."
Rein: „En ik hew de andere daags mien
lest tuuslaten."
Willem: „Ik hew een paar dagen met 'e
bloate kop lopen. Mar dat is niet goed
weest. Barstene piene kop later."
Manus: „Ons ouwe bealigjes kenne niet
overal meer teugen. En froeger hadden
je overal de gek met."
Willem: „Ik hew wel in 't busgroentsje
op een Harlie Davidson omjaagd. En
moeke mar skrieme: Dou krijst een long
ontsteking. Dou doest een pleurus op.
Nooit één keer."
August: „Toch mut je oek weer niet te
roekeloos weze. Soms ken alles en soms
ken niks."
Liuwe: „Ik hew dij nooit op een stoom-
liets sien, Sterke. Mar dat waar muskien
in mien Indië-tied."
Willem: „Dat ken best weze. Ik hew son
ding had. Doet ik troude, hew ik em ler-
kocht. Ik kon de frouw der niet achterop
krije." r
Rein: „Konst se niet tille, of durlde se
niet?"
Willem: „Se durlde niet. Och heden nee.
En trouwens, we konnen oek wel senten
brüke. Dat soadoende."
Bouke: „Noust het seist, Willem, noust
het seist, nou looit Bouke, dat ie wel es
bij die achterop sitten hèt."
Wilem: „Ja, dat staat mij oek wel loor
de geest. Binne wij niet es op een sun-
dagavund tegare achter een paar rokken
an weest?"
Dorus: „Tegare achter één paar rokken?
Bouke: „Daar draaide het wel op uut looi
ik. Waar dat niet bij Akkrum of Grouw
in 'e buurt?"
Willem: „Ik looi het wel. Even büten
Akkrum. Daar hadde ik es lé alleverd.
Bij een klein boerke, die't leul ouwer
leek, dan ie waar. Mar die kerel hadde
twee dochters, nou, nou, nou
Bouke: „Ja, Willem méénde dat het twee
dochters tan die boer waren, mar dat
waar niet soa."
Rein: „Waar der een skoandochter bij
soms?"
Willem: „Né, het gong soa. Ik sag die
trouwen, en ik sei: Kan ik sundagavund
komme? Doe sei die ene: Komme jou dan
allénig? Ik sei: Né, ik weet oek nog wel
een maat. Dan komme we tegare op 'e
motur."
Bouke: „Ja, man. En Willem en Bouke
der hene. De darmen saten mie hast in
'e keel lan 't hossen. Minne dieken en
Willem jaagde as een gek."
Willem: „Mar doe't wij der kwamen,
waar der mar één. De andere was een
uutlanhüzer en twee dagen eerder weer-
omgongen as se earst süde."
August: „Wie hèt se koazen? Bouke ot
Willem?"
Willem: „Gien één lan beiden. Want se
hadde mij met mien Irouw ol mien meis-
ke ol een maat op lesite lerwacht. Het
waar niet de dochter lan die boer
Wel né. Doe't wij loor de deur stonnen,
sei se: Kom der mar in, heren, ik sal
even mien man roepe."