§XH Ov>r"
Foto's gevraagd van
oude draaiorgels
De Amsterdamse verzamelaar van
draaiorgelfoto's B. Stapert mist in zijn
collectie afbeeldingen van orgels, die
in de twintiger, dertiger jaren in Leeu
warden hebben „gelopen". Mocht u
beschikken over dergelijke foto's dan
zult u de heer Stapert daarmee een
groot plezier doen, ook wanneer u ze
slechts voor reproductie wilt afstaan.
Het adres is: Postbus 500, Amsterdam.
Zonder verdere ongelukken kwamen zij te
rug op de markt. Daar was de orde her
steld. De kraampjes stonden weer netjes in
't gelid. De schoolmeester had de ondeugen
de jongetjes mee naar school genomen en
daar moesten ze nu voor straf hele nare
sommen maken. De marktmeester stond weer
deftig met zijn hoge hoed op en rookte uit een
lange pijp.
Brammetje Bos veegde zijn hoofd af met zijn
grote rode zakdoek. „Dat was me een tocht
door die nauwe straatjes", zei hij zuchtend.
„Dank u nog wel meneer Krulbaard, dat u
zoveel voor mij hebt betaald aan de banket
bakker!" Meneer Krulbaard stapte net lang
zaam uit de coupé. Klessebes droeg zijn kof
fertje. „Waar moet u heen, meneer?", vroeg
hij. „Ik moet naar de drogist, een nieuwe
tandenborstel kopen, daarom nam ik die kof
fer mee," antwoordde de oude meneer. „Maar
die koffer is toch veel te groot voor een tan
denborstel?", zei Klessebes. „Hebt u daar
voor dat zware ding meegesleept?" „Ja", zei
meneer Krulbaard, „ik heb geen kleinere".
Klessebes begon te lachen. „Maar dan had
u de tandenborstel toch wel in de zak van uw
jas kunnen stoppen!", zei hij. De oude me
neer Krulbaard keek hem ernstig aan „Daar
heb je gelijk in, daar heb ik niet aan ge
dacht. Een volgende keer neem ik geen kof
fer meer mee, als ik weer een nieuwe tan
denborstel moet kopen." En langzaam liep
hij naar de drogist, Klessebes achter hem
aan met de koffer.
Juffrouw Mangelmoes had haar boodschap
pen gedaan. Gelukkig had zij nog brasem
pjes en eitjes gevonden en toen was zij naar
de stroopbrokken-kraam gegaan. Daar lagen
nog stapels en stapels stroopbrokken.
„Hoeveel wilt u er hebben?", vroeg het
koopvrouwtje, dat een hele grote witte muts
met rode strikken op haar hoofd had. „Hoe
duur zijn ze?", vroeg Juffrouw Mangelmoes.
„U kunt twee kleintjes voor een centje
krijgen, maar als u grote neemt dan zijn ze
een cent 't stuk." Juffrouw Mangelmoes
stond diep na te denken. De grote zagen er
zo lekker uit. Maar als je kleintjes nam,
dan leek het zo veel meer. En die zagen er
toch ook lekker uit. Ze telde op hoeveel ze
er nodig had: twee voor haar man, twee voor
haar zelf, twee voor haar zoontje, twee voor
de tuinman. Dat was acht. „Geeft u er mij
maar tien van de kleintjes", zei ze. Dan had
ze er twee over, als er eens visite kwam.
Hendrik Pooter was ook de markt op ge
gaan. Hij slenterde wat langs de kraampjes.
Hij moest een verjaarscadeautje voor zijn
vrouw hebben. Maar hij wist eigenlijk niet
wat. Ze had geen wensen dit jaar. Dus moest
hij zelf iets bedenken en dat was nu juist
zo moeilijk. Daar zag hij een kraampje, met
allerlei soorten lampjes. Er waren huisjes
en bootjes en vissen en olifanten. Je hoefde er
maar een kaarsje in aan te steken en dan
had je prachtig licht. Ze waren van glas.
Hij stond lang te kijken, dan vond hij een oli
fant weer mooi en dan dacht hij: nee, 't moet
een vis zijn. Toen zag hij opeens een mo
lentje staan. Als je daarin een kaarsje aan
stak gingen de wieken draaien. Dat was 't
allermooiste! 't Was erg duur, maar hij
dacht: mijn vrouw is maar eens in 't jaar
jarig en zij zorgt altijd zo goed voor mij.
Hij kocht 't en 't werd mooi ingepakt en vro
lijk fluitend liep hij er mee onder zijn arm.
Maja van Heemstra.
De tienjarige Eric van der Pol,
Van Leeuwenhoekstraat 9,
heeft een boek verdiend
met deze tekening van de oude watertoren
op het Zuiderplein.
Wie legt volgende maand
met een echte Leeuwarder tekening
beslag op het kinderboek?
