EXPERIMENT
mt
L'k
Om kwart voor vijf bereikten we het hoogste
gedeelte van de Harz: Torfhaus (810 m.).
Hier lag de sneeuw een halve meter dik, dit
was het oord dat wij zochten. We hadden niet
veel tijd, maar één ding was zeker: hier
hoopten wij de volgende dag weer te zijn. Via
Braunlage reden we naar Bad Sachsa en
precies zes uur stond de bus voor de
jeugdherberg. De jongens en meisjes kregen
in groepjes van 8 tot 10 personen een kamer
toegewezen en om kwart voor zeven zaten we
in de eetzaal aan een goed verzorgde warme
maaltijd. Na het eten gingen we allen nog
even een kijkje nemen in het nu stille stadie.
Om half tien zochten we onze slaapvertrek
ken op.
De tweede dag: 's Morgens werden we om
half acht gewekt door een prettig klinkend
ochtendmuziekje. Na het ontbijt nog enkele
verplichte werkzaamheden en daarna zo snel
mogelijk naar de sneeuw. Het was nevelig
maar droog weer. De afstand Bad Sachsa
Torfhaus is 25 km met een hoogteverschil van
400 m. Dit hoogteverschil is dikwijls de
oorzaak dat het weer in Bad Sachsa anders is
dan in Torfhaus. We hoopten het. Maar in
Torfhaus was het eveneens nevelig, het
uitzicht voor het skiën werd er echter niet
door belemmerd. We huurden ski's en ski
schoenen. Het passen ervan vergde enige tijd
maar toen ook dat klaar was, waren de
meeste meisjes al de licht glooiende helling
afgegleden. De jongens namen een wat
afwachtende houding aan van: hoe zal het
gaan? Toen ze zagen dat, sommige meisjes
zich van het begin af aan al aardig op de
latten konden voortbewegen en de mist in de
loop van de dag wat opgetrokken was, gingen
ook zij het intensiever proberen, zodat we om
half vijf voldaan terugkeerden naar onze
jeugdherberg.
Na de warme maaltijd die weer voortreffelijk
smaakte, was het om half acht weer aantre
den in de eetzaal, waar de heer Neumann uit
Bad Sachsa ons ongeveer 200 dia's vertoonde
over de Harz. De heer Neumann, een zeer
bereisd man, gaf op onderhoudende wijze
toelichting en we voelden ons als het ware
door hem meegenomen in een open auto kris
kras door de Harz.
De derde dag: Het motregende en de tempera
tuur was 7 graden boven nul. Het leek ons
niet geschikt om te skiën. Voor de afwisseling
besloten we een bustocht te maken door een
gedeelte van de Harz. Via Wieda bereikten
we de zonegrens met Oost-Duitsland. Hoewel
we wisten dat sinds de tweede wereldoorlog
Duitsland in twee delen is geplitst, maakte
het op ons een grote indruk toen we de
werkelijkheid zagen: een omgeploegde strook
We brengen in dit nummer het verslag van
een schoolreis „schoolreisje" zou in dit
geval beneden de maat zijn, want het ging
om een meerdaags bezoek aan de Duitse
Harz.
Op zichzelf is dit niet een grote bijzonder
heid, want schoolklassen trekken tegen
woordig wel meer naar het buitenland en
dezelfde Harz is daardoor bij veel Leeu
warder scholieren, of oud-scholieren, be
kend gebied geworden.
Het bijzondere van de reis van de derde
klas van de Keizersgracht-ulo was, dat zij
in de winter werd gehouden, om de
jongelui de gelegenheid te geven zich in de
bergen met de wintersport te vermaken.
Maar dat was niet de enige reden voor
deze winterse excursie. De heer R. Zijlstra,
hoofd van de school, redeneerde, dat de
jongelui midden in de winter meer behoef
te hebben aan een gezonde onderbreking
van het schoolleven dan tegen de zomer,
wanneer de grote vacantie voor de deur
staat en het weer ook hier veel meer
mogelijkheden voor vermaak buitenshuis
biedt. Bovendien leeft de school dan in de
spanning, die aan de overgangen en de
examens voorafgaat.
Natuurlijk heeft zo'n winterreis ook zijn
bezwaren. Het reizen met een bus biedt
meer onzekerheden (er zijn overigens ook
in het buitenland voortreffelijke spoorwe
gen!) en de wintersport zelf brengt risico's
mee. Maar wie niet waagt, die niet wint en
de leerlingen van deze school hebben met
dit experiment een heerlijke vacantie
gewonnen.
We dachten, dat deze bijzondere schoolreis
een ruime aandacht en misschien wel een
ruime navolging verdient!
grond langs de gehele grens, met daarachter
de prikkeldraadversperring en de wachtto
rens, dag en nacht bezet door de Oostduitse
vopo's. Wij hebben in onze kranten meergia-
len kunnen lezen van geslaagde en niet
geslaagde vluchten van oost naar west, maar
hier staande voor een sober graf van een
onbekende vluchteling kwam onzerzijds de
gedachte boven wat een tragiek zich hier en
elders langs deze grens had afgespeeld en nog
afspeelt. Het witte sneeuwkleed mocht dan de
overgang van west naar oost enigszins bedek
ken, de harde werkelijkheid, die vooral hard
is voor de inwoners van de Harz, was er niet
minder om.
Bij Braunlage verlieten we de zonegrens en
reden via Bad Harzburg en Oker naar Goslar.
De oude gebouwen in deze oude keizer- en
Hanzestad waren een bezoek meer dan
waard. Na ons lunchpakket te hebben ge
bruikt gingen we de dichtbij gelegen „Kaiser-
pfalz" opzoeken, het paleis van de vroegmid
deleeuwse Duitse keizers. Daarna wandelden
we naar het middelpunt van de stad: de
Markt met de bronzen fontein uit de 13e
eeuw. Aan de westkant van de Markt zagen
we het beroemde raadhuis met de raads-
wijnkelder en aan de zuidkant de „Kaiser-
worth" in 1494 gebouwd voor het gilde van de
manufacturiers. Op de voorgevel van dit
gebouw zijn later in steen de beelden van de
Duitse keizers aangebracht. Om drie uur
begonnen we aan onze terugreis. In Braunla
ge werd een uur gepauzeerd om de zwemlief-
hebbers en -hebsters gelegenheid te geven
een bad te nemen in het geneeskrachtige
water van het zwembad. Het water was er op
lichaamstemperatuur. Een van de meisjes
vroeg of ze mocht toekijken, het werd haar
ten zeerste afgeraden, ze zou het er te warm
krijgen.
's Avonds werd de groep in tweeen gesplitst.
Wie dat wou kon met de bus mee naar het
wildvoeren bij de Okertalsperre in Bad
Ook op ski's kun je elkaar de pas afsnijden
Sportieve scholieren van de Keizersgracht-ulo
hebben onvervaard de lange latten onder
gebonden
Lauterberg, de rest kon in Bad Sachsa
anderhalf uur vrij rond wandelen. De eerste
groep kreeg „waar voor zijn geld". Tegen de
verwachting in (er lag vrijwel geen sneeuw)
verschenen bij de voerbakken niet alleen
enige edelherten, sommige met grote geweien,
maar ook een 20-tal everzwijnen die zich het
voor hen neergelegde voedsel goed lieten
smaken. Het was een fascinerend moment
toen deze dieren, aanvankelijk een beetje
schuchter, uit het donkere bos te voorschijn
kwamen.
De vierde dag: 's Morgens bij het opstaan
kwam de vraag op veler lippen: hoe is het
weer? Vreemd was dat niet, want we wilden
de laatste dag graag weer naar Torfhaus, ons
skicentrum. Laag hangende bewolking, maar
de weersvoorspelling was niet ongunstig. Vol
goede moed reden we om half tien weg en we
waren om kwart voor elf in Torfhaus. Het
was ook daar nevelig, maar het enthousiasme
voor het skiën was er niet minder om. Er
moesten meer ski's en schoenen worden
gehuurd dan de tweede dag en dat was een
goed voorteken. Achter hotel Berghof werden
de latten ondergebonden en de „geoefenden"
gingen meteen de helling af tot aan het bos,
een afstand van ruim 200 meter, dan lopende
met de ski's op de schouder terug en weer
opnieuw de helling af. 's Middags werd het er
druk, want er kwamen nog meer skiliefheb
bers. Zelfs soldaten van de Bundeswehr
kregen hier hun eerste skilessen. In prima
stemming keerden we in de namiddag naar
onze jeugdherberg terug.
De dag werd besloten met een dansavond,
waaraan ook een in de jeugdherberg verblij
vende Duitse jeugdgroep meedeed. Aan het
slot van de avond zorgde Rienkje van
Brummelen voor een verrassing: namens de
leerlingen bood zij de jeugdherbergvader en
-moeder en de leiding een attentie aan.
De vijfde dag: Toen we om half tien uit de
jeugdherberg vertrokken scheen de zon, die
tijdens ons driedaags verblijf verstek had
laten gaan. Met weemoed namen we afscheid
en reden via Osterode naar de autobaan bij
Seessen. Een lange stop in Bad Zwischenahn
en daarna richting Nieuweschans waar we om
5 uur arriveerden. Om 6 uur waren we in
Winschoten waar we in een hotel een warme
maaltijd kregen, hetgeen door de jeugd zeer
op prijs gesteld werd. Om kwart voor negen
reden we Leeuwarden binnen en behoorde
deze winterschoolreis tot het verleden.
Vraagt men ons: Is dit goed bevallen? dan
zeggen we volmondig: ja, beter zelfs dan een
schoolreis in de zomer. Afgezien van het feit
dat het door de vervroegde vakanties en de
daardoor vervroegde examens steeds moeilij
ker wordt er met de jeugd een kleine week
op uit te trekken vinden de leerlingen zo'n
winterreis sportiever. De dagelijkse busritten
die in de zomer meestal worden gedaan
behoren tot het verleden. Ook is een reis in
februari een welkome onderbreking van de
schooltijd.
Vanzelfsprekend brengt een winterreis meer
risico's mee, maar door tijdig goede maatrege
len te nemen, zijn deze wel tot een minimum
te beperken. Wij hopen volgend jaar weer een
dergelijke reis te kunnen maken.
