Tante Beth:
'een leven lang
voor het dier
liefde
rBokma
Liwadders, waar is dit?
i
ssii
'T KLEINE KRANTSJE
Lt-
Het éénkamerwoninkje van Tante Beth (Wed. Zondervan)
aan de Willem Loréstraat is een miniatuur dierenasyl. Wie
er binnenvalt maakt kennis met de 86-jarige moeder van
Tante Beth, maar ook met Tijger, Johnny, Pietje en Vlekkie.
Dat kan niet anders, want dier en mens horen in dit huis
bijelkaar. Tante Beth (65 jaar) is geen onbekende in de
stad, want wat zij zoal doet voor dieren grenst aan het on
waarschijnlijke „Ik heb al wat centen uitgegeven aan
beesten". Ze leende zelfs geld van de bank. Nu ze maande
lijks haar AOW krijgt, betaalt ze het geleidelijk allemaal
terug. Zo gaat het ook met de rekeningen van de dieren
arts
„Ze moesten beesten niets
doen, want dat kan ik niet
hebben, die stumperds kun
nen niets terug doen".
Wanneer ze ziet dat dieren
mishandeld worden, wordt
Tante Beth beslist agres-
•siéf. Ze vertelde ons van
haar jonge jaren, dat ze als
huishoudster bij een boer
diende. De koeien waren
vaak het mikpunt van de
boeren omdat ze tijdens het
melken zwiepend met de
staart de vliegen probeer
den te verjagen. Dikwijls
kwam de spanriem er dan
aan te pas. Wanneer Tante
Beth dit zag werd ze woe
dend. Meerdere malen heeft
ze oog in oog met de boer
Loos-paarden is ze met
haar lievelingspaard het
oudste op de foto geko
men.
Ze heeft al heel wat mee
gemaakt, wanneer ze haar
beesten in bescherming
nam. In de Prinsentuin bij
voorbeeld, als de kwajon
gens, die met stokken in de
volières omsloegen, een re
primande van haar kregen,
werd ze bekogeld met ste
nen en kreeg ze scheld
woorden naar het hoofd ge
slingerd als „rot wiif".
Huilend is ze wel uit het
asyl gekomen als ze zag
hoe slecht de dieren daar te
eten kregen. Tante Beth
moet trouwens nóg niets
e
TANTE BETH
gestaan met de matteklop-
per in de hand. Ze bedreig
de een boer zelfs met 'n
(ongeladen) pistool!
Paarden hebben ook haar
bijzondere voorkeur. Toen
Van Gend en Loos in Leeu
warden nog werkte met
paarden was Tante Beth
£en vaak geziene figuur in
de stallen. Met een zak vol
klontjes ging ze „die pop
pen" trakteren. Bij het af
scheid van de Van Gend en
van het asyl hebben. Ik
geef mijn dieren liever een
spuitje dan dat ik ze daar
naar toe breng. „Als ik jong
was, wat zou ik dan graag
oppasser geweest zijn
daar".
Vroeger en nu nog niet kan
ze een dergelijke baan am
biëren, want ze heeft haar
hele leven ook moeten zor
gen voor haar vader en
moeder. Haar vader heeft
ze in zijn laatste levensja
ren geheel verpleegd. Zes
jaar geleden overleed va
der. Moeder nu 86 is er
nog en haar goede gezond
heid is het beste bewijs, dat
haar dochter haar goed
verzorgt.
Ze doet het met plezier en
de dieren geven haar vreug
de in het leven, ondanks
het feit dat ze behang en
verf totaal vernielen. „Kijk
eens", zegt ze lachend en
wijst op de flarden behang
„dat hebben mijn lieve
beesten gedaan, de kleine
deugnieten!"
Een nieuw behangetje is
niet het enige, dat de die
ren van haar vergen: dage
lijks flessen melk, kitekat,
hondebrood en strooisel
voor de bakken. En in dat
laatste is Tante Beth zin
delijk, ze ververst de bak
ken tweemaal daags. Dit al
les bekostigt ze met haar
AOW.
Ze had graag nog meer die
ren in huis, maar ze is
reëel genoeg om in te zien
dat dat niet gaat. Vlekkie
wordt straks poesemoeder,
het mandje staat al klaar.
Maar de jonge poesjes
gaan direct na de geboorte
naar de Dierenbescherming
om met een spuitje pijnloos
afgemaakt te worden. „Dan
huil ik erom, maar het kan
niet anders
Tante Beth overdrijft het
niet en toch zal de buiten
wereld de schouders opha
len, wanneer ze spreekt
over „die poppen", Vlekkie
aankruipt en met Tijger
naar bed gaat. Waarom?
Omdat zij goed is voor die
ren. Dieren, die bij haar
htm liefde zoeken, omdat
ze elders verstoten worden?
Een vrij groot aantal van de abonnee's, die 't
Kleine Krantsje er de laatste weken heeft bijge-
kregen, is nog niet in het bezit gekomen van de
toegezegde speldjes en van de eventueel bestel
de oude nummers. Vier- of vijfmaal zijn onze
bezorgers bij deze abonnee's aan de deur ge
weest, zonder ze ooit thuis te treffen. Wij houden
nu met het bezorgen van deze speldjes en oude
nummers op.
Speldjes en kranten kunnen afgehaald worden
van ons kantoor: Vredeman de Vriesstraat 1.
Willen abonnee's, die gaan verhuizen niet ver
geten een adreswijziging te sturen naar 't Kleine
Krantsje
t
Van oud5 Wigersma
sinds 1855
DAME5EN HERENMODE
Naauw8 Tel.27984 Leeuwarden
Jazeker, dit is het Vliet, maar dan het Vliet van enkele tientallen
jaren terug, want de hoge bomen, die zich op deze foto nog in het
water spiegelen, staan er nu al lang niet meer. Over het behoud van
het Vliet als historische gracht hoeven we ons geen illussies meer
te maken: het Vliet gaat dicht, dat staat nu wel vast. Het voorstel
de Zuidergracht te dempen mag dan in de Leeuwarder gemeenteraad
op tegenstand stuiten, bij het voorstel het Vliet te dempen zullen
weinig tegenstemmers de vinger opsteken. Dat neemt niet weg, dat
het de meeste Vlietsters en Oud-Vlietsters bijzonder zal verdrieten,
dat hun buurt aanstonds wordt beroofd van het water dat altijd haar
karakter heeft bepaald. In overoude tijden was het Vliet een buurt
schap op zichzelf: Vlietsters waren geen Leeuwarders, Leeuwarders
geen Vlietsters. In de loop van de eeuwen zijn de verschillen goed
deels weggevallen, maar toch: praat bij Vlietsters onder elkaar met
geen slecht woord over het Vliet; wie daar geboren en getogen is,
zal er geen kwaad van willen horen. Dit plaatje doet him harten
weer even vlugger kloppen: ach ja, zo was het vroeger, toen de oude
Boomsbrug nog bestond, toen de paardenwagens nog bij Koopmans
Meelfabrieken kwamen.