Tante Beth: 'een leven lang voor het dier liefde rBokma Liwadders, waar is dit? i ssii 'T KLEINE KRANTSJE Lt- Het éénkamerwoninkje van Tante Beth (Wed. Zondervan) aan de Willem Loréstraat is een miniatuur dierenasyl. Wie er binnenvalt maakt kennis met de 86-jarige moeder van Tante Beth, maar ook met Tijger, Johnny, Pietje en Vlekkie. Dat kan niet anders, want dier en mens horen in dit huis bijelkaar. Tante Beth (65 jaar) is geen onbekende in de stad, want wat zij zoal doet voor dieren grenst aan het on waarschijnlijke „Ik heb al wat centen uitgegeven aan beesten". Ze leende zelfs geld van de bank. Nu ze maande lijks haar AOW krijgt, betaalt ze het geleidelijk allemaal terug. Zo gaat het ook met de rekeningen van de dieren arts „Ze moesten beesten niets doen, want dat kan ik niet hebben, die stumperds kun nen niets terug doen". Wanneer ze ziet dat dieren mishandeld worden, wordt Tante Beth beslist agres- •siéf. Ze vertelde ons van haar jonge jaren, dat ze als huishoudster bij een boer diende. De koeien waren vaak het mikpunt van de boeren omdat ze tijdens het melken zwiepend met de staart de vliegen probeer den te verjagen. Dikwijls kwam de spanriem er dan aan te pas. Wanneer Tante Beth dit zag werd ze woe dend. Meerdere malen heeft ze oog in oog met de boer Loos-paarden is ze met haar lievelingspaard het oudste op de foto geko men. Ze heeft al heel wat mee gemaakt, wanneer ze haar beesten in bescherming nam. In de Prinsentuin bij voorbeeld, als de kwajon gens, die met stokken in de volières omsloegen, een re primande van haar kregen, werd ze bekogeld met ste nen en kreeg ze scheld woorden naar het hoofd ge slingerd als „rot wiif". Huilend is ze wel uit het asyl gekomen als ze zag hoe slecht de dieren daar te eten kregen. Tante Beth moet trouwens nóg niets e TANTE BETH gestaan met de matteklop- per in de hand. Ze bedreig de een boer zelfs met 'n (ongeladen) pistool! Paarden hebben ook haar bijzondere voorkeur. Toen Van Gend en Loos in Leeu warden nog werkte met paarden was Tante Beth £en vaak geziene figuur in de stallen. Met een zak vol klontjes ging ze „die pop pen" trakteren. Bij het af scheid van de Van Gend en van het asyl hebben. Ik geef mijn dieren liever een spuitje dan dat ik ze daar naar toe breng. „Als ik jong was, wat zou ik dan graag oppasser geweest zijn daar". Vroeger en nu nog niet kan ze een dergelijke baan am biëren, want ze heeft haar hele leven ook moeten zor gen voor haar vader en moeder. Haar vader heeft ze in zijn laatste levensja ren geheel verpleegd. Zes jaar geleden overleed va der. Moeder nu 86 is er nog en haar goede gezond heid is het beste bewijs, dat haar dochter haar goed verzorgt. Ze doet het met plezier en de dieren geven haar vreug de in het leven, ondanks het feit dat ze behang en verf totaal vernielen. „Kijk eens", zegt ze lachend en wijst op de flarden behang „dat hebben mijn lieve beesten gedaan, de kleine deugnieten!" Een nieuw behangetje is niet het enige, dat de die ren van haar vergen: dage lijks flessen melk, kitekat, hondebrood en strooisel voor de bakken. En in dat laatste is Tante Beth zin delijk, ze ververst de bak ken tweemaal daags. Dit al les bekostigt ze met haar AOW. Ze had graag nog meer die ren in huis, maar ze is reëel genoeg om in te zien dat dat niet gaat. Vlekkie wordt straks poesemoeder, het mandje staat al klaar. Maar de jonge poesjes gaan direct na de geboorte naar de Dierenbescherming om met een spuitje pijnloos afgemaakt te worden. „Dan huil ik erom, maar het kan niet anders Tante Beth overdrijft het niet en toch zal de buiten wereld de schouders opha len, wanneer ze spreekt over „die poppen", Vlekkie aankruipt en met Tijger naar bed gaat. Waarom? Omdat zij goed is voor die ren. Dieren, die bij haar htm liefde zoeken, omdat ze elders verstoten worden? Een vrij groot aantal van de abonnee's, die 't Kleine Krantsje er de laatste weken heeft bijge- kregen, is nog niet in het bezit gekomen van de toegezegde speldjes en van de eventueel bestel de oude nummers. Vier- of vijfmaal zijn onze bezorgers bij deze abonnee's aan de deur ge weest, zonder ze ooit thuis te treffen. Wij houden nu met het bezorgen van deze speldjes en oude nummers op. Speldjes en kranten kunnen afgehaald worden van ons kantoor: Vredeman de Vriesstraat 1. Willen abonnee's, die gaan verhuizen niet ver geten een adreswijziging te sturen naar 't Kleine Krantsje t Van oud5 Wigersma sinds 1855 DAME5EN HERENMODE Naauw8 Tel.27984 Leeuwarden Jazeker, dit is het Vliet, maar dan het Vliet van enkele tientallen jaren terug, want de hoge bomen, die zich op deze foto nog in het water spiegelen, staan er nu al lang niet meer. Over het behoud van het Vliet als historische gracht hoeven we ons geen illussies meer te maken: het Vliet gaat dicht, dat staat nu wel vast. Het voorstel de Zuidergracht te dempen mag dan in de Leeuwarder gemeenteraad op tegenstand stuiten, bij het voorstel het Vliet te dempen zullen weinig tegenstemmers de vinger opsteken. Dat neemt niet weg, dat het de meeste Vlietsters en Oud-Vlietsters bijzonder zal verdrieten, dat hun buurt aanstonds wordt beroofd van het water dat altijd haar karakter heeft bepaald. In overoude tijden was het Vliet een buurt schap op zichzelf: Vlietsters waren geen Leeuwarders, Leeuwarders geen Vlietsters. In de loop van de eeuwen zijn de verschillen goed deels weggevallen, maar toch: praat bij Vlietsters onder elkaar met geen slecht woord over het Vliet; wie daar geboren en getogen is, zal er geen kwaad van willen horen. Dit plaatje doet him harten weer even vlugger kloppen: ach ja, zo was het vroeger, toen de oude Boomsbrug nog bestond, toen de paardenwagens nog bij Koopmans Meelfabrieken kwamen.

Historisch Centrum Leeuwarden

’t Kleine Krantsje, 1964-1997 | 1965 | | pagina 5