Hier lachten opa
en oma om
„WIL 'T WAT BIETE?" Nou, de visjes beten
niet, maar Jan Duum beet wel
5
'T KLEINE KRANTSJE
HIJ KON HET NIET HELPEN
Ja, ik zit tot over de ooren in de beren; maar het is mijn
ongeluk; niet mijn schuld.
Niet je schuld
Neen, want ik heb zoo'n gunstig uiterlijk, dat de men-
schen mij al crediet geven, eer ik er nog om gevraagd heb.
IN DEN TREIN
Passagier: Pardon, mag ik u opmerkzaam maken, dat uw
das al eenigen tijd scheef zit Ik had het u wel eerder
willen zeggen, maar deze jongedames hadden er ook zo'n
schik in.
Boer: Dank u; en de olie van die lamp druipt al tien mi
nuten op uw lichten overjas, maar iedereen had er zoo'n
plezier in, dat ik de- grap niet wilde bederven.
EEN NETTE BOEL
Gast: Kellner, het klachtenboek.
Kellner: 't Spijt me zeer, maar dat is geheel losgeraakt,
toen de patroon het aan een gast die er om vroeg, in zijn
gezicht gesmeten heeft
ZUCHT
Als je kon koopen de menschen voor hun werkelijke
waarde en ze verlcoopen voor dat, wat zij zich verbeelden
waard te zijn - hé dan was er wat te verdienen.
Advocaat tot een dame op zijn kantoor. Wat verlangt u,
mevrouw
Dame: Ik wil van mijn man scheiden mijnheer.
Advocaat: Zoo, mevrouw. En dat waarom
Dame: Hij heeft zijn echtelijke belofte niet gehouden.
Advocaat: Wat heeft hij dan gedaan
Dame: Toen wij trouwden, zei hij, ik wil voor je sterven
- en nu doet hij het niet.
ZEER MUZIKAAL
Is uwe vrouw muzikaal
O, zeker, ze rijdt nooit anders dan in een harmonikatrein.
DE JONGSTE VERDEDIGER
Jong advocaat (toegevoegd als verdediger aan een geraffi
neerden schurk, bezoekt dezen in de gevangenis, na de
stukken thuis bestudeerd te hebben): Uw zaak staat zeer
slecht mijn waarde, ik heb niet veel hoop, dat ik je zal
kunnen vrijpleiten.
Gedetineerde (terwijl hij den jongen man bemoedigend op
den schouder klopt): Den moed maar niet verliezen mijn
heer - en als u uit een of ander in het strafwetboek niet
goed wijs kunt worden, dan vraagt u het mij maar.
GOEDE GELEGENHEID
Mijnheer van Katen: Wat lees ik daar - De bankier
Schobjaks is met de noorderzon naar Amerika vertrok
ken - Nu kan ik mijn schoonzoon vertellen, dat ik den
bruidschat van mijn dochter bij hem gedeponeerd had
EERLIJK VERDEELD
Eerste boer (verwijtend)In jou boomen nestelen kraaien
en eiken morgen komen ze op mijn veld voer halen.
Tweede boer: Nou dan is het eerlijk verdeeld, ik geef ze
logies, dan kun jij ze toch ontbijt geven.
Het verhaal van onze me
dewerker K. over Jan
Duum in 't vorige Kleine
Krantsje heeft zoveel re
acties verwekt, dat het
ons genoegen doet nu een
tweede bijdrage over deze
vermaarde stadsfiguur te
kunnen afdrukken. Weer
is de heer K. de auteur-
hij haalt herinneringen
op aan een merkwaardige
ontmoeting met
JAN DUUM
De trouwe lezers van 't Kleine
Krantsje" wete nou, uut een vo
rig nummer dat Jan Duum een
eertieds bekende straat-figuur
was. Echt Luwadder straattype.
Ik seis hew indertied oek es een
mooie grap met 'm beleefd. Had
ie mie mooi bij de poot. Sal 'k
jim es vertelle.
't Sal in disse maand augustus
46 jaar leden weze, ik waar nog
sun opslopen jonge, dat ik weer
es sin kreeg in vissen. Dat
kwam, ik had 's morgens hoort,
dat et bij et Weidumerhout so
duvels goed biete wou. Dat
must ik nou krek hewwe. Want
overal waar ik oek vist had, in
'e Zwette, in 't Woudmantsje of
bij Deinum, ut waar altied ma-
leur en meestentieds kwam ik
tuus met nul, komma nul. Ter-
wiel anderen daar wel een bak-
soodsje weghaalden. Waarem
dat nou weer in sat, mag joost
wete.
Toen ik dan oek hoorde dat ut
daar so best biete wou, ont
waakte in mij mien voorvader
lijke oerdrift en jacht-instinct
en was vast besloten nou be
slist met een flinke baksooi
tuus te kommen.
Ik had oek welres hoort, dat ut
heule geheim van suksesvol vis
sen, feitelijk lag in wat soort
deeg je bruukte. Niet gewoon
brood, maar iets aparts musten
je brenge. Belgies visdeeg b.v.
Maar ja, een grauw kwartsje uut
te geven voor een tuubke, as
een vinger lang, dat gong mie
detoonen uut. Nee, dan seis
mar an de gang.
Uut de broodtrommel nam ik
een stuk wittebrood, snee de
brune kusjes deraf, gooide hier
over wat soete melk en suker;
vervolgens een drupke peterolie
en wat rauwe gesneden siepel.
Kauwe eerpel
Ik dee der toen een kouwe eer-
pel deur, die stonnen nog in 'e
kast van guster, want mien
moeke sou se opbakke en na
veul kneden en persen en rol
len, had ik nou een mooi stuk
deeg, so groat as een vroege ge-
hakbal. Omdat ut spultsje nog
erg kliemsk waar en an de vin
gers kleefde, rolde ik ut oek nog
es flink om in wat droge haver
mout. En nou sag ut er su lek
ker uut, je suden der seis in
biete. As je niet beter wisten. Ik
was nou klaar, bon mien angel-
sje an 'e fiets en vol moed naar
't Weidumerhout.
Ik socht een geskikt plakje op
tussen de Zwettebrug en ut
dorp Weidum an die mooie
brede Weidumervaart en gong
der us noffelik bij sitten. Mien
kostbare bal deeg lei ik skuins
achter mie, in een diep kuultsje.
Veilig en wel.
Ik had der wel een ketier sitten
en nog gien beweging an mien
dobber en ik kon mie niet voor-
stelle dat daar beneden gien in
teresse waar, voor mien delika-
tesse. Afijn, niet ongeduldig
wudde, niet jachte, komt asens
wel. Het waar een snikhiete
middag en de son skeen venienig
op mien kop en skitterde so
fel in 't water, dat ik af en toe
mien ogen even dicht dee.
Het waar doadstil om mie hene
en in wiede omtrek gien meens
te bekennen. De koeien, die
vlak voor mie in 't land lagen,
lui te kauwen, keken mie met
hun lodderige en slaperige ogen
an. Dit werkte seker anstekelijk,
want ik begon te gapen en soes
de wat weg. Hoe lang ik daar
so sat te dommelen, weet ik
niet, maar opiens skrok ik op
van de fuutstappen achter mie.
Jan Duum
Ik keek om enverdorie,
daar ston Jan Duum vlak achter
mie. In levende lijve, 'k Had em
in gien jaren sien.
„Midje", sei hij op sien fries.
„Gojje", sei ik. Hij gong skuins
achter mie staan en we seiden
feerders oek niet veul. Ik haalde
es op en et deeg bleek van 'e
haak. Daarom jiam ik mien
groate bal achter mie weg, nam
der een plukje van af en lei 't
weer neer in ut kuultsje, vlak
achter mie. Jan Duum wudde
spraakzamer, gong der even bij
sitten en begon een praatsje over
warm weer, over onweer, over
vissen enz. Ik praatte terug,
maar keek maar telkes naar
mien dobber. Totdat hij opeens
sei: „Kom ik mat fut, midje".
En Jan Duum sette de sokken
der in. Ik keek um na tot ie
achter de brug verdwenen was.
De dobber lag nog steeds stil.
Ik haal op, 't deeg was er af
weekt seker. 'n Nij stukje dus.
Ik tast achter miemis. Ik
keek links, rechts.... hé, waar
hew ik nou mien deeg Weer
in 't kuultsje kieke. Niks. In 'e
onderwalverdikkemie
't mut in ut kuultsje legge....
Dikke minne
Plotseling drong ut tot mie
deur. Toen Jan Duum der zat,
lag ut er nog; en nou; Jan Duum
fut, deeg fut. „Wat een dikke
minneskold ik. Ik kon
nou oek niet meer visse. Ik
dreunde een heul riegeltsje rare
woorden op; waaronder èt reli-
gieuse en waar so niedig as een
spin.
Mien eerste impuls waar, achter
hem anfietse om hem te vertel
len wat ie feiteliks opconsu-
meerd had en hoe ik der eerst
met omgriemd had. Maar na
mien eerste driftbui docht ik:
,,'t is toch oek wel sielig en uut
weelde eet je andermans visdeeg
toch oek niet op". Dat, ik bon
mien angeltsje an 'e fiets en
gong via de suvelfabriek Wei
dum over Marssum maar weer
naar huus. Voor de soaveulste
keer kwam ik weer us tuus
sonder vis. Maar dit was toch
force majeur. Seg nou self.
K.
|M
1 oud5 Wigersma
ds 1855
DAMES- EN HERENMODE
NaauwB Tel.27984 Leeuwarden
