mmm :i
'T KLEINE KRANTSJE
i sus
illiS!
vinden het wel best
wn* i&
De mening van de jonge Vlietsters wijkt niet veel af van die van de oudere:
„het Vliet dempen", zegt slager D. Braaksma, „nou, jammer voor de eendjes,
maar heus: liever vandaag, dan morgen
HET WATER VAN DE NIEUWESTAD DEMPEN, HET
GEEN SPRAKE VAN ZIJN, MAAR HET VLIET DEMPEï
MET VERRASSEND WEINIG TEGENZIN HET GEWICH
REN KAN DUREN VOOR DE EERSTE BAKKEN ZAND
HET WETEN JAKKEREN ER AL AUTO'S, WAAR NU N
DEN ELK PLAN OM IN LEEUWARDEN GRACHTEN Dl
WERD - OOK BUITEN DE RAADZAAL - OVER HET ALG
ZIJN GROOTGEBRACHT IN DEZE BUURT BESEFFEN, 1
DELIJK IS EN AL ZULLEN ZE BEHALVE DE VAAK GR1
EN DE MAGNIFIEKE WEERSPIEGELINGEN VAN DE I
ALLEEN DIT VRAGEN ZE ZICH NU NOG AF:
Het Vliet
Waar blijft
Wie nu bij bewoners van het
Vliet z'n oor te luisteren legt,
vangt voortdurend het geluid
van twee bezwaren op, die er
tegen het handhaven van het
Vliet als vaarwater blijken te
bestaan: de vaak verschrikkelij
ke stank van het meestal inkt
zwarte grachtwater en de benar
de situatie door het steeds toe
nemende verkeer.
De kwalijke reuk van het water
belet de huisvrouwen vaak om
de ramen aan de voorkant van
het huis te openen - zelfs is het
zo nu en dan onmogelijk of in
ieder geval alleronplezierigst om
te slapen op kamers, die aan de
grachtkant liggen.
In hoeverre het veelsoortige af
val, dat omwonenden in het
water smijten, van invloed is op
de stank van de gracht kunnen
we moeilijk beoordelen, maar
wel blijkt het systeem van „klap
het maar in het vlietbij veel
Vlietsters een doorn in het oog
te zijn.
Een heel huus
„Er wudt zo veul insmeten, dat
je kanne er wel een huus van
bouwe vertelde ons een be
woonster van het Noordvliet
Slot, die ons desgevraagd ook
graag opsomde, wat er op dat
moment van die dag al voor
haar deur was voorbijgezeild
„een hele deur, een ouwe divan,
drie matrassen, een kiender-
ledikantsje, een fuutbal, een
stoel.
Ook het voortdurend intensie
ver wordende verkeer wordt nu
algemeen als een groot bezwaar
voor de vrij smalle rijwegen
langs het Vliet gezien en het
zijn vooral de zakenlieden, die
van een demping en een aan
zienlijke verbreding van de rij
weg veel goeds verwachten.
Alleen de ouden van dagen, die
hun halve of hele leven aan het
Vliet hebben gewoond en zich
hun buurt moeilijk in een vol
komen andere gedaante kunnen
voorstellen, vinden de dempings
plannen maar zo zo, al zijn er
ook oudjes, die spontaan zeg
gen: „dichtsmiete de boel, liever
vandaag dan morgen
Wel echter vragen de Vlietsters
zich af waar straks de intimi
teit en gezelligheid blijven, want
wonen aan een rijweg met voor
bij jagend snelverkeer moet toch
wel heel wat anders zijn dan
wonen aan het stille water met
zo nu en dan een bootje, dat
langzaam voorbijglijdt.
Een voorrecht
Al is het Vliet van vandaag dan
al lang het Vliet van vroeger
niet meer, toch wordt het wo
nen aan het Vliet door de Vliet
sters zelf als een voorrecht be
schouwd en iets van de vroege
re gemoedelijkheid is nog altijd
te proeven in dat deel van het
Vliet, waar de bewoners nog
graag in het zonnetje zitten voor
hun huis: tussen de Lombok
straat en de Javastraat. Daar is
de sfeer van het oude Vliet al
tijd het best bewaard en daar
wonen toevallig ook de oudste
veteranen van het Vliet, de we
duwe Annee, die al negen en
tachtig is en haar hele leven aan
of in de onmiddellijke nabijheid
van dit water heeft gewoond en
Hein Appeldoorn die deze zomer
al negentig werd en die in z'n
lange leven eveneens met geen
stok bij het Vliet vandaan was
te slaan.
Het begin van het Vliet, tussen
Oostersingel en Bleeklaan, heeft
vele jaren geleden door het ver
dwijnen van de gemoedelijke
bruggetjes - de Witte Brug en
de Blauwe Brug - en door het
kappen van het nog aanwezige
geboomte al heel wat van z'n
intimiteit verloren en wie niets
weet van de rijke geschiedenis
van het water de Vliet zal het
dempen van dit deel van de
stroom zeker niet kunnen aan
voelen als een grote ramp.
Weerspiegeling
Alleen van de weerspiegeling
van de gevels in het water gaat
nog een grote bekoring uit en
de nog machtig mooie graanpak-
huizen Koningsbergen, Gronin
gen en Friesland, horen natuur
lijk aan het water te staan - die
passen eenvoudig niet bij een
autoweg met voorbij razend snel
verkeer.
Maar ook hier, in de
van de sjouwermannen,
laatste tientallen jaren zoveel
kringen veranderd, dat er wel veel ge-
is de zelligheid verloren moest gaan.
De Leugenbank, ofwel het Zak-
kedragershuuske bij de Booms-
brug tegenover het pakhuis Pe-
- 'Li
M»
i".4
l®
ii iii»=nis i
itö
p|S§§
llil
Zomaar een foto van het Vliet: de huizen kunnen zich nog spiegelen m het water van de gracht, de bakfiets
neer zullen de zandwagens komen 1
