DAVID CARELS (van duo Carels)
REAGEERT OP OKZE OPROEP
MET VAN ALLES
KWAM IE TUUS
BRIEF UIT NOORWEGEN
1
ENAULT
Li
OSIER
vaders hewwe min- en
pluspunten
Een mooie
uitvinding
5
'T KLEINE KRANTSJE
VOOR
NAAR
Wat is er van het Duo Carels geworden Wie heeft foto's van dit cabaretgezelschapje
Die vragen stelden we een paar weken geleden de lezers van 't Kleine Krantsje naar aan
leiding van een kleine bijdrage over het eens zo befaamde Cabaret Grand Gala in de Korf-
makersstraat. Al wat we daarna konden verwachten, zeker niet, dat de zoon van het ver
maarde Duo, de ook toen in Leeuwarden al actieve pianist David Carels, zelf op onze
vragen zou reageren. Hij schreef ons een brief vanuit het Victoriahotel in het Noorse Hamar
waar ons Kleine Krantsje blijkbaar even vlot op de leestafel belandt als op die van de ho-
telbedrijven dicht bij huis.
David. Carels nu. Jazeker, hij is wat ouder geworden, maar wat wilt
U eigenlijk i Er zijn vier en dertig jaren verstreken sinds hij voor
het laatst op de toetsen sloeg in het befaamde cabaret Grand Gala
in de Kormakersstraat
SPANJAARDSLAAN 162 LEEUWARDEN-TELEF. 05100-20043
WAT EEN LIW ADDER JONKJE
AL NIET METMAKE KON
„Als zoon van het Duo kan ik
natuurlijk wel vertellen wat er
van hen geworden is" schrijft
de heer Carels. „Beiden zijn in
Zandvoort lang voor de tweede
oorlog gestorven. Eerst moeder,
op zestigjarige leeftijd in 1934,
later vader op zes en zestigjari
ge leeftijd na een operatie in
1936".
Het echtpaar, dat hier zoveel
lauweren heeft geoogst, was van
Leeuwarden naar Zandvoort ver
huisd; zoon David ging na het
liquideren van de zaak in de
Korfmakersstraat als pianist va
ren bij de Koninklijke Rotter-
damsche Lloyd. Na negen jaar
zwalken over de wereldzeeën
kon hij in 1941 niet meer naar
Holland terug en in Nederlands
Indië heeft hij toen het eind van
de oorlog willen afwachten. Hij
moest er evenwel soldaat wor
den en werd bij de komst van
de Japanners prompt krijgsge
vangen gemaakt.
Uitgezet
Na de oorlog bleef David Carels
in Indonesië tot hij er eind T961
tengevolge van de politieke
troebelen werd uitgezet. Hij
ging terug naar z'n geboortestad
Amsterdam, maar, aldus de heer
Carels, „als je oud bent is het
in Holland zeer moeilijk als pia
nist werk te vinden" en hij
prees zich dan ook gelukkig, dat
een advertentie in de krant bin
nen twee weken al uitkomst
bracht: Surinamers zochten een
pianist voor Noorwegen en nie
mand anders dan David Carels
bleek daarvoor de geknipte man
te zijn.
Naar de zin
Vijf jaar speelt de heer Carels
nu al in dat land en hij heeft
het er voortreffelijk naar de zin.
„Ik hoop dan ook", zo schrijft
hij ons, „minstens tot mijn 100
ste jaar hier te mogen en Kun
nen blijven werken. Wie weet
Over foto's van zijn ouders
bleek de heer Carels niet meer
te beschikken. Door de oorlog
en ook door die uitzetting uit
Indonesië raakte hij telkens al
les kwijt wat hij bezat. Maar
een plaatje van hem was er wel
Een gloednieuwe foto dan - van
de Leeuwarder periode en de
glorieuze tijd van het Grand
Gala zijn er helemaal geen tast
bare herinneringen meer; het
enige wat bleef was de hermne-
ring, een herinnering, die zoet
zal zijn voor tal van Liwadder
heren op leeftijd, die hun jeugd
beleefden in die tijd, een zoete
herinnering zeker ook voor de
heer Carels zelf, die tussen de
twintig en de dertig was, toen
hij het Leeuwarder uitgaande
publiek vergastte op z'n piano
muziek.
De telephoon is eigenlek de
mooiste uitvinding dezer eeuw,
wijl de zwakste mensch den
sterkste de grootste grofheden
en beleedigingen kan toevoegen,
zonder daarvoor onmiddellijk
een oorvijg te krijgen.
Mien vader sal, even as de
meeste vaders, wel su ongeveer
de „doorsnee-vader" weest hew
we. Ik bedoel dit: hij had sien
min- en pluspunten. Een min
punt was, dat ie nogal es driftig
uut de slof skiete kon, om ons,
soms gemotiveerd, soms onge
motiveerd, behoorlik op ons
falie te timmeren. Wanneer bv.
één van ons ruzie had had, met
een buurjonkje uut de straat en
sien moeke bij ons anne deur
kwam om hur beklag te doen
over dit knok-partijke, dan wud-
den wij bij voorbaat al en son-
der nader onderzoek, schuldig
bevonden en naar „de kleed
kamer" verwezen; in dit geval
direkt naar de solder stuurd voor
straf.
Of erger, in 't bijzijn van buur
vrouw kregen we een pak ram
mel. Tot groot genoegen van
buurfrouw, die tevreden huis
waarts keerde. Spietig dat ik ut
segge mut, maar as arbiter het
hij mie minder goed voldeen.
'n Tip voor a.s. huusvaders: laat
je nooit deur buurfrouw of wie
oek opjutte en.hannen af
van je kroost. Wanneer je te-
meensen pries stelle op een on
verdeeld gunstige nagedachte
nis.
Oek pluspunten
Maar, so as ik al sei, mien ouwe
had oek sien pluspunten. Behal
ve dat hij vlijtige, hardwerken
de en sunige huusvader was,
bezat hij de eigenschap, telkens
met verrassingen tuus te kom
men. Hij was nogal spontaan in
het kopen van de meest uutéén-
lopende dingen. Vandaag komt
hij tuus met een waldhoorn,
gramofoon of ander musiekin-
strument. Morgen met een jon
ge hon, al of niet asfalt-ras.
Soms met een toom kiepen en
een haan,- en oek es een keer,
en tot grote ergernis van mien
moeke, met een. schaap.
„Och man, wat hewwe we daar
nou weer", riep ze uut, „waar
mutte we met dat beest hene".
En de ouwe had plezier.
Verder sien ik hem nog de ka
mer bimi kommen met een or
gel ts je onder sien arm. 'n Klein
vierkant, zwart houten kistje,
ongeveer van de grootte van een
voege taartedoos. Om musiek te
krijen musten je der een stevige
vierkante kartonnen plaat, met
gatsjes van verschillende lengte
oplegge, opdrukke beter geseid
en dan maar an 't krukje draaie.
En vlug draaie.
Schlagers
En nog hoor ik de deuntsjes, de
toenmalige „Schlagers" die der
uutkwamen. Zoas: „Daisy, Dai
sy", ,,'s Nachts na het bal",
„Oh Isabella, je bent mijn
ideaal" en nog meer. IVi'aar even
spontaan met sien koop, was ie
oek met sien verkoop. As ie er
gens sien nocht af had, kwam
der een kleine advertentie in het
toendertieds verschienende „v. d.
Velde krantsje" (Leeuwarder
Nieuwsblad) van ongeveer de
volgende inhoud: „Te koop, t2
pieken en een haan. Voor spot
prijs. Te bevragen enz.". Dat de
pieken inmiddels huil 5e ver
jaardag achter de rug hadden,
mocht gien naam hewwe. Maar
dat „voor spotprijs", dat stee
vast in iedere advertentie voor
kwam, was leuk, vermakelijk.
„Voor spotprijs". Daar zat iets
suggestiefs in. Dat wou soveul
segge as: „man, je make jezelf
bespottelijk, deur het voor sun
sacht prieske van de han te
doen". Desalniettemin gong de
verkoop vaak niet deur, omdat
datselde spotprieske aardig anne
hoge kant lag.
Op een goeie dag had ie weer
eens een spectaculaire aankoop
verricht en tot grote skrik van
mien moeke ston hij plotseling
voor de deur met eenbok,
met bokkewagen en verder toe
behoren. „Och, och, wat hewwe
we daar nou weer" riep moeke
uut, ,,'t is oek altied wat met
jou
Een hoop kienders, buurvrouwen
en andere belangstellenden der-
om hene. Maar, de aanschaf van
bok met bokkewagen bracht
vansels konsekwenties met. Der
moest met reden wudde. En
aangezien ik de bijpassende leef-
tied had, 4 a 5 jaar, was ik de
uutverkorene en mocht ik het
genoegen smake, de eerste his
torische reis per bokkewagen
met te maken.
Stokstief
Op zekere dag dus spande mien
vader de bok voor de wagen, ik
wudde er in plaatst en. „hupla-
kee" daar reden we de straat
uut. Op de niet erg vlakke stra
ten en vooral op de keien
(kienderhoofdjes) schudde, tril
de en denderde het wagentsje,
dat het een lieve lust was. En
ik schudde, trilde en denderde,
noodgedwongen, met. Nee, een
erg komfortabel zitje en ritje
was het nou krek niet. En daar
kwam nog bij, dat de bok aller
minst van goeie wille was. Nou
es bleef hij stokstief staan, het
volgende ogenblik vloog ie met
een ruk vooruut. Ik achterover
in 't wagentsje. Dan haalde ie
plotseling uut naar links, on
middellijk gevolgd deur een
sprong naar rechts. Ik ston duu-
zend angsten uut, hield mie
krampachtig vast anne zijkan
ten. ,,'k Wul der uut kreunde
ik, maar de klacht gong verlo
ren in het kletteren op de kei
en. Zo rammelden en hotsten
Verder lezen op pag. 4
