Laatste skooldag: gezellig onderonsje
kl
schweiqmann
□•□•□•□•□•□•□•a
Nooit weer een Elfstedentocht!!
VOORJAAR
VITRAGE-TIJD
WAT VELEN VREZEN:
'T KLEINE KRANTSJE
Onze medewerker K. ver
volgt vandaag zijn herinne
ringen aan de schooljaren
van zijn jeugd. Vandaag: de
„laatste skooldag" altijd
een bijzonder feest!
Oek inne 5e, 6e en 7e klas nog
altied die grote met cokes ge
stookte „Godin" kachels. Inne
winter, as der es extra flink
stookt wudde must, beschermde
een groot swart metalen scherm
op poten, de kienders oppe ach
terste bank voor een gebraden
rug. Oek nog altied gloeikousje-
licht. 't Kon gebeure, dat sun
kousje stuk was; dit had as ge
volg dat je inne bank weinig of
geen licht hadden voor je werk
te maken. Dan was't: nou Han
nes gane je maar bij Gerrit inne
bank en Klaas maar bij Sipke.
't Ja, je mutte wat skikke inne
wereld. Eveneens schreven we
nog altied met lei en griffel.
Noodzakelijke attributen waren,
griffeldoos en sponsedoos, die je
zelf bekostige musten.
Na Sinterklaas of na een ver
jaardag zag je gewoonlijk nije
aanwinsten. Sun combinatie grif-
fel-sponsedoos was ten eerste
heel practisch, ten tweede een
cadeau, dat nou niet bepaald in
de papieren liep. Wanneer je es
je lei die an beide kanten be
schreven was,' schoonvege mus
ten en 't spönske uut de sponse
doos haalde, was sun ding vaak
altied weer soo droog as hop.
Evensoovrolijk niet getreurd,
want tenslotte hadden je oek
altied nog je mond bij je en
disse was ten allen tiede bereid,
je te voorzien van een even
goedkoop as eenvoudig wasmid
del.
Brune boon
Wasmiddel, ruum voldoende om
beide kanten schoon te vegen.
Over „Voorzienigheid" gespro
ken,- tot in de kleinste details.
Wat oek een liefhebberij van
veul kienders was, dat was een
groene ot of brune boon inne
sponsedoos te leggen, goéd nat
houe 't sponske, en dan ontkie-
me en uutsprute late. Der wud
de dan alle aandacht en biezon-
dere sorg anbesteed; liefdevol
behandeld en vertroeteld, net as
een ouwe sukertante, die 't niet
lang meer make kan. Sun teer
spruutsje kon soms wel een de
cimeter lang wudde.
Nog jarenlang hat meester Dij-
kema van sien pensioen geniete
maggen, want nog niet eens sun
lange tied leden ontmoette ik
hem nogges een keertje, 'n forse,
rijzige, eenigszins gebogen figuur,
'n Vriendelijk innemend iemand
sich met korte kwieke pasjes op
pe Nijstad voortspoedend. Maar
ja, oek voor hem gold, wat uut-
eindelijk voor ons allemaal weg
leid is: het, heden gij, morgen
ik.
Laatste skooldag
Het was die dag wat anders dan
anders,- een heel andere sfeer.
Der wudde weinig of gien les
geven, we praatten wat onder
mekaar, meester Diekema in
cluis, liepen es uut de bank en
inne klas rond, kortom, 't was
meer een gezellig onder-onsje.
Onuitgesproken wachten we
eigenlijk allemaal op het sein,
dat voor ons zou beteekene, het
bereiken van een mijlpaal in ons
leven, het definitief einde van
de Lagere School. Daar, einde
lijk, luudde de schoolbel, maar
nou voor de zevende klas en
voor mij dus oek, voor 't laatst.
Afscheid genomen van meester
Dijkema, handjes geve, 't beste
in jullie verder leven, enz. enz.
Met mien diploma inne hand en
met gemengde gevoelens, gong
ik de school uut, de straat op.
Oppe hoek vanne Willemskade-
Schoolstraat gong ik nog even
oppe stoep sitten en keek naar
de school. De „Boddé" school,
die nou eens „mien" school
weest was. Ja, nou was ik dus
„vrij". Vrij van sommen maken,
vrij van opdreunen van binnen-
en buitenlandsche plaatsen en
rivieren, gien nablieve meer of
wat oek. Dit was nou't moment
waar ik allang naar uutsien had,
de vrijheid. Maar nou ik met de
werkelijkheid confronteerd wud
de, nou voelde ik disse vrijheid
anders dan ik se me voorstelt
had. Ik was nou weliswaar „ont
worsteld an de slavernij" doch
nou pas drong tot mie deur:
n
NU DE NIEUWSTE
SOORTEN IN TERLENKA.
ZEER APART
IS OOK DE
FRANSE-TERGAL
VOILE GORDIJNEN
ZIE ONZE ETALAGES!
WONEN wm
NIEUWESTAD 162 LEEUWARDEN - TEL. (05100) 34275
„maar wat nu"? Want as je goed
nadenke, soo hëel beroerd was
het op school toch oek niet. Die
sommen, nou ja, achteraf be
schouwd toch oek niet soo moei
lijk. En Geschiedenis, Aardrijks
kunde, Nederlandsche taal, wa
ren toch plezierige en interes
sante vakken. In dat gezamen
lijk singen van vaderlandsche
liedjes, 'n gezellig half-uurke.
En nou, vansels, gien biblio
theek-boek meer met naar huus.
Van dit alles zou ik straks ver
stoken blieve. En as je 't goed
beschouwe, was het toch een
onbezorgde tied, zonder risico's.
Je was, als 't ware „geborgen
't kostje voor je gekookt, on nou
was 't net alsof je verdreven
wudde uut een veilig tehuis.
Zoek je heil maar ergens anders.
En in die enkele minuten doe ik
daar op 't hoekje zat te mieme-
ren, flitsten de zeven school-
Vervolg op pag. 9)
Krijgen we in de toekomst nimmer meer een Elfstedentocht? Is het gebeurd met de rijke
traditie van dit grootse sportevenement? Het bange vermoeden, dat het nooit meer mogelijk
zal blijken een Elfstedentocht uit te schrijven klonk een dezer dagen door in de gesprekken
op een buitengewone ledenvergadering van de Vereniging De Friesche Elf Steden. Bij
velen leeft de vrees, dat bepaalde ongunstige omstandigheden het organiseren van Elf
stedentochten voortaan onmogelijk zullen maken.
Vooral het warme water, dat da
gelijks door het Provinciaal
Electriciteits Bedrijf wordt ge
loosd, blijkt voor talloze Elf-
stedenliefhebbers een schrik
beeld te zijn. Zonder hulpmid
delen als nylonnetten op ver
schillende vitale punten in de
stad zal er in Leeuwarden nim
mer meer een berijdbare ijsvloer
kunnen ontstaan het is de
vraag of dat met die hulpmid
delen wel mogelijk zal blijken.
Buiten de stad
Wel zou het finishen in de Elf
stedentocht buiten de stad kun
nen plaatsvinden, maar de laat
ste Elfstedentocht, die van 1963,
heeft geleerd, dat een finisch op
de stadsgracht achter de Prinsen
tuin door niets te vervangen is
alleen op deze plaats hoort de
winnaar van de Friese marathon
over de eindstreep te gaan!
Het angstgevoel van verscheide
ne Elfstedensupporters richt zich
ook op de winters zelf. Is het
niet zo, cat de winters voortdu
rend zachter worden? Komt er
ooit nog eens een winter met
Elfstedenijs? In de laatste der
tien) jaar is er maar eenmaal
een tocht geweest in de laatste
oorlog hadden we nog drie toch
ten in drie jaar!
Typerend is het ook, dat de
voorzitters van de Vereniging De
Friesche Elf Steden sinds de be
vrijding gemiddeld niet eens
meer één tocht hebben meege
maakt. Na '45 hebben we al vijf
Mr. M. E. Hepkema, oprichter
van de Vereniging De Friesche
Elf Steden maakte als voorzitter
acht tochten mee.
Elfstedenvoorzitters, maar slechts
vier Elfstedentochten gehad de
heren lopen nog niet eens een
op een!
Mr. M. E. Hepkema, de oprich
ter van de Elfstedenvereniging,
maakte in de 38 jaar(!) dat hij
voorzitter was, acht Elfsteden
tochten mee, de heren J. M.
Kingma en Ir. M. H. Geerts
mochten als voorzitter geen en
kele maal het genoegen smaken
een tocht mee te maken, de heer
J. L. Hoogland kon slechts een
maal het goud van de eerste
prijs uitreiken en de nieuwe
voorzitter zit er pas en maakte
dus ook nog geen Elfstedentocht
mee.
Nieuwe preases
Die nieuwe praeses ie de heer
drs. J. R. Kuperus, directeur van
de Zuivel Bank. Hij werd in de
ze vergadering in het bestuur ge
kozen als opvolger van de heer
Hoogland. Voorts werd het be
stuur nog met een lid uitgebreid:
de heer A. Nauta van de afde
ling Public Relations van de
Coöperatieve Condensfabriek.
Het ligt in de bedoeling, dat de
heer Nauta broer van de be
faamde Elfstedencrack Jeen Nau
ta en neef van Elfstedenkam-
pioen Jeen van den Berg zich
voortaan o.a. verdienstelijk zal
maken met het onderhouden
van de relaties van het bestuur
met de pers. Wat dat betreft
rekent de vereniging zelf zonder
twijfel nog wèl op tochten in
de toekomst.
Nooit weer zo'n finisch: nee, liever niet! Maar ook nooit weer een Elfstedentocht? De tijd
moet l\.et leren. Herinnert U zich deze heren van 1956 nog? Van links naar rechts Jeen
Nauta, Maus Wijnhout, Aad de Koning, Anton Verhoeven en Jan van den Hoorn. Met
z'n vijven gelijk over de streep. Wel applaus, maar geen goud: de Elfstedenvereniging
kende het vijftal geen prijzen toe.
