Rare Snaken uitverkocht
Friesland Bank
Uw eigen bank
t "3iran tóje leÊ&t iedercci
Lezers klommen in de pen
CABARET CARELS
Als oud Leeuwarder, zoals Fenno
Schoustra in het Kleine Krantsje
van 14 juni mij heeft beschreven,
ging ik in 1917 als beroeps-artiest
op het glibberige pad in de
wereld van het klatergoud. Enige
komische gebeurtenissen uit de
jaren twintig zoals ik ze in mijn
nog uit te geven boek „Avonturen
in Avonduren" heb beschreven
van de toen in Leeuwarden
bestaande Cabarets o.a. Duo
Carels in de Korfmakersstraat en
Dorus Buis op het Zaailand. De
jonge lezers van het "Krantsje"
weten niet dat er in genoemde
jaren in Leeuwarden zo'n tien
cabaretdancings waren, nu alle
ter ziele. Ik heb het vak in alle
fazen door gemaakt, de "Haagse
Courant" schreef dan ook van
mij dat ik een kameleon in het
amusementsbedrijf was, o.a. Con
ferencier, Operette, Toneel, Film,
caricaturist en tot slot bedrijfslei
der in het grote Europese Circus
en werkte met alle groten der
aarde in het harde bedrijf van het
klatergoud, vechten om op het
eerste plan te blijven.
Zo kan ik nog wel uren door
gaan, maar dan wordt de kopij
van het Kleine Krantsje te lang
en ik ga nu over tot de orde van
de dag met mijn "Krabbels" over
Cabaret Duo Carels, Korfma
kersstraat. In de jaren twintig
kwamen de doorsnee Leeuwar
ders niet naar het Cabaret van
Duo Carels, want dat was te
ordinair. David Carels, in die
jaren de beste jazz pianist van
Europa en mijn vriend, zou als
hij nu geleefd had, door de
platenmaatschappijen wereldbe
roemd geworden zijn. Heintje
Davids zei eens tegen mij, Jules,
wij zijn te vroeg geboren. Papa
Carels, want zo werd hij door de
artisten genoemd, had in die
jaren, wat wij in vakterm
noemen, een doorgangshuis voor
collega's die geen werk hadden,
toen was er geen W.W. en moest
men steeds aansluiting van het
ene cabaret-varieté naar het
andere hebben, anders was er
geen brood op de plank.
Hierdoor had papa Carels altijd
eerste klas nummers die een
week of veertien dagen geen aan
sluiting hadden, tegen een zacht
prijsje met volledig pension. Ik
zag er in die jaren de Ameri
kaanse beroemde zangeres Ara
bella Fields en vele andere be
roemdheden, maar dat wisten
maar enkele Leeuwarders.
Het was er dan ook iedere avond
vol van zakenmensen uit Leeu
warden en omstreken. Deze
Leeuwarders kwamen niet door
de voordeur in de Korfmakers
straat, maar door het steegje op
de Tweebaksmarkt tegenover het
Postkantoor, dus achterin. En nu
mijn verhaal. Het was in de hete
zomer van 1919 of 1918, daar wil
ik vanaf zijn. Toen plaatste papa
Carels de volgende advertentie in
de Leeuwarder Courant.
Heden iedere avond dansen op
de ijsvloer. Toen de bezoekers
binnenkwamen, vroegen ze "pa
pa waar is nou je ijsvloer
Lachend antwoordde hij, wijzend
op de dansvloer, "hieronder is de
bierkelder met 10 staven ijs, dus
dansen jullie op de ijsvloer".
Algemeen gelach.
Tegen de Kerstdagen hield papa
Carels onder de gasten een
verloting, met als hoofdprijs, een
auto, een koe en een paard en
vele kleine prijzen. Alles was te
bezichtigen, de auto bij een
bekende autohandelaar in Leeu
warden en de koe en het paard
bij een bekende boer. De verlo
ting werd 's avonds onder grote
vrolijkheid gehouden. Bij de
prijsuitreiking kwam de aap uit
de mouw) met de grap van papa
HET DOOR FENNO L. SCHOUSTRA GESCHREVEN BOEK RARE
SNAKEN IN FRIESLAND IS BINNEN ZEVEN WEKEN NA HET
VERSCHIJNEN UITVERKOCHT.
EEN DRINGEND VERZOEK DAAROM AAN ONZE ABONNEES GEEN
BOEKEN MEER PER GIRO-OVERSCHRIJVING TE BESTELLEN. IN
DE BOEKWINKEL ZULLEN ZE HIER OF DAAR WELLICHT NOG TE
KRUGEN ZUN.
Carels; met grote fanfare werd er
toen een speelgoedauto naar
binnen gereden evenals de koe en
het paard, het was Kerstfeest en
papa gaf een champagnefuif wat
de stemming danig verhoogde.
Vervolgens kwam er iedere
vrijdagavond een rijke zakenman
stadgenoot, van wie de artisten
allen f. 10,- kregen en een
drankje, in die jaren was een
tientje nog een tientje, nu is het
nog geen gulden. De dames
artisten bestelden een vruchten
cobler met ananas. Op genoemde
avond had papa geen ananas en
goede raad was duur. De
vruchtencoblers kwamen, maar
in de plaats van ananas had papa
Carels er blokjes knolraap in
gedaan en de dames maar
kouwen, maar ze lieten verder
niets merken. Na sluiting is er
hartelijk om gelachen. De artis
ten waren zeer gaarne bij moeder
Carels, want zij hadden het er
zeer goed. Dit waren enige
belevenissen bij Duo Carels.
Het volgende speelde zich af bij
Cabaret Dorus Buis op het
Zaailand. Bij Buis was die week
een travestie Duo geengageerd
n.l. Duo La Rance uit Amster
dam, waarvan de man als vrouw
en de vrouw als man werkzaam
was. De man-vrouw was een
schattige mollige dame en men
kon niet zien dat het een man
was. Op vrijdagavond, marktdag,
kwam er een hereboer binnen en
bood genoemde man-vrouw een
alcoholische versnapering aan.
Na enige rondjes, vroeg de
hereboer of de dame met hem
meeging. Toen kwam de aap uit
de mouw, toen de man-vrouw zijn
pruik af zette. Ik heb nog nooit
een boer zo kwaad gezien, hij
wilde de gehele inventaris te lijf,
maar zover is het niet gekomen,
want moeder Buis had spoedig
de zaak gesust en de boer moest
er later zelf om lachen, maar wel
met kiespijn. Hij had een groot
geluk dat er geen dorpelingen
van hem bij waren, want dan had
hij het nog jaren moeten horen.
Maar dit voorval had toch nog
een gerechtelijk staartje. Er
kwam een wetje, dat alle travestie
nummers zich na afloop van hun
nummer van hun masker moe
sten ontdoen. Dit waren enige
vermakelijke voorvallen uit twee
cabarets uit de jaren twintig.
In 1935 trof ik papa Carels op de
Artistenbeurs in "De Kroon" op
het Rembrandtplein in Amster
dam en hij had toen een pension
in Zandvoort.
Jules Sèron.
KERSTFEEST
Na mijn ingezonden stukje over
de Sinterklaastijd van vroeger wil
ik ook graag wat vertellen over de
Kerstdagen.
Maar over het Kerstfeest van
vroeger ben ik gauw klaar. r.
'tWas helemaal geen feest voor
ons. De winkels en de kroegen
waren in die dagen open en dat
was voor de meeste arbeiders
gezinnen een grote ellende. Maar
laat me nu eerst eens vertellen
over het zogenaamde kerstfeest.
Mijn Grootmoeder was wel lid
van de kerk en dat was ook alles,
ze konden geen van allen een
kerstboompje kopen met alles er
Men kent er de Friese
verhoudingen en is bereid
plaatselijke en provinciale
belangen te dienen.
op en er aan, maar ze zei altijd
die ene gulden die ik van de kerk
krijg is precies de huur, die ze
voor dat oude huisje betalen
moest. Een krot zal ik maar
zeggen, een stenen vloer, een
klein gangetje met een emmer,
waar alles mee gedaan werd,
voeten wassen en alles wat er zo
gedaan moest worden. Over het
lichaam werd niet gedacht, want
onder de kleren word je niet vuil.
Dan was achterom het huisje, om
er te komen moest je helemaal
buitenom. Nu 't was gewoon een
wrak, een wankel ding, open
naden overal - tochten dat het
deed dat als je uit grote nood er
even heen moest was je vlug weer
verdv/enen. Ik denk nog aan die
tonnenmannen, dat meosten
sterke kerels zijn met een zwaai
kwamen die zware tonnen op
hun schoudersen dat ging de hele
dag zo door. Toen was het nog
geen acht uren dag maar met al
die soort van dingen hadden wij
als kinderen nog veel plezier. Als
het schemerig werd mochten we
nog even buiten spelen en gingen
we op de lijnbaan bij de
tabaksfabriek van Tromp, nu dat
was een feest, we speelden dan
"er zijn geen rovers in het bos,
bos, bos", maar die waren er juist
altijd, twee die zich verstopten.
Ook moesten we wel een paar
boodschappen doen bij Adam de
Jong, die woonde daar dicht bij
de Hopkebrug op 't Vliet. We
moesten dan een ons gemalen
koffie halen met voor een cent
koffiestroop, dat werd dan in
zo'n koperen schaal door elkaar
geroerd en dat rook zo lekker
ook gingen we met de strooppot
erheen, Adam had zo'n houten
sleef, hij haalde dan die sleef
door zo'n blikken bus en dan
kwam zo'n dikke straal stroop
precies in de strooppot terecht, nu
't was een wonder hoor. Bij het
winkeltje was ook een kroeg daar
zat zo'n klein glazen raampje in
en zodoende konden we daar
mooi door heen zien er zaten
toch altijd wel een stuk of acht
mannen in, onder wie mijn vader
ook, wij hoorden ze wel roepen
een rondje van mij. Een borrel
kostte geloof ik vijf cent, maar
als ze nu allemaal een rondje
gaven en nog eens, dan hadden
ze een aardig stuk in de kraag.
De kinderen riepen ze dan
achterna "hij het biet, hij het de
bok an 't touw, hij is failliet".
Woensdags beurde mijn vader
altijd zijn schamel weekloon en
dan moest alles wat we gehaald
hadden betaald worden. Ging
allemaal op de pof vroeger. We
kregen dan van Adam een zakje
met pepermunt. Adam had alles
Het eens zo befaamde Cabaret Carels in de Korfmakersstraat.
(Vervolg op pagina 2).
