GERRIT KREEG EEN PAPEGAAI
OP SIEN VERJAARDAG
TOEN WE NOG OP DE SCHOOLBANKEN ZATEN
9
DE HELE SUNDAG VERGALD.
kleine lacM iedereen
Zaterdag 13 november is er een reünie van oud leerlingen van de Koningin Wilhelmina-
school, die dit jaar precies een halve eeuw bestaat. Daarom in dit nummer van 't Kleine
Krantsje, het mocht niet missen, een foto van deze school, toen die pas begon. Helaas
kunnen we niet alle namen noemen, maar die zullen zeker nog wel boven water komen
op de reünie. Links zien we het toenmalige hoofd van de school de heer H.Dijk, rechts
staat meester Kooistra. Op de achterste rij eerst een onbekende, dan een Reitsma, een
onbekende, Drexhage, weer een onbekende, Minze Luiks, Jaap Quarles van Ufford en
drie broers Van der Linden. Op de tweede rij: Sjierkje Reitsma, Betty Andriessen, Annie
Visser, Geertje Haayma, Jantje van Eek, Sientje van der Weide, Marie Bouma, Margje
van Duuren, een onbekende en Janneke Tiesma. Het meisje, dat voor deze beide
iaatsten staat is Greet Tijsma. Op de derde rij: Annie Drexhage, Trijntje Drexhage,
Pietje Drexhage en Janny van der Weide. Dan geknield, de meisjes Tinie van Duuren,
Mannie van Duuren, Ietje Nijman, Elly Bouma en Gerrie Bouma. Tenslotte zittend een
onbekende, Jouke Andriessen, nog eens een onbekende Jopie Andriesen. Stel je voor,
dat veel van deze leerlingen elkaar de volgende week terug zullen zien op de reünie!
Der is oek weeris wat an 't
handsje weest met Gerrit Griet.
Ja, we zegge altied mar Gerrit
Griet, want we hewwe oek nog
een neef, die is trouwd met Hilsje.
Dus Gerrit Hilsje, maar ik hew
het nou over Gerrit Griet. Nou,
Gerrit dan, een kerel vanne
bovenste plank. Vroegtiedig pen-
sioenneerd. Had het altied inne
rug. Nou ja, soit. Ze hewwe nog
twee volwassen kienders in huis.
RECHTE JOZEPH
De zeun is banketbakker en
Minke de dochter, helt moeke in
huus. Minke is al aardig over de
dertig. Va hur burgerlijke staat
zeit ze zelf: "Nee, ik hew de rech
te Jozeph nog niet viene kannen".
Dit houdt dus wel in, dat ze er
gestadig, mar vruchteloos naar
zoekt. Blieft de vraag of zij wel de
rechte Jozephine is, waarnaar zo
halsreikend uutkeken wurdt.
Onder ons gezegd en gezwegen,
wie hur kent, koopt hur niet.
Maar afijn.
Gerrit zelf, 'k zei het al, is een
bovenste beste knul. Rustig en
bedaard en hij seit niet veul. Sins
kort zeit Griet 'Zij het ze achtere
ellebogenGerrit houdt een hoop
van dieren, 's Morgens, na 't
broodeten, veegt hij eigenhandig
'de kruimkes van 's Heeren tafel'
bijmekaar, geeft die anne mos
ken in 't achter - tuunsje.
Vervolgens voorziet die de kana
riepietsjes vanf/oer en vers water.
Houdt vansels postduven en een
tamme zwarte kraai. Sun kauw
tje, weet je. O ja, het oek nog een
toom kiepen met haan. Je ziene,
Gerrit is een echte vogelvriend,
en hij is der de heule dag zowat
zoet met. Nee, 't is heulendal gien
'vader gaat op stap figuur'. Nou
ja, vansels, hij gaat oek welris
even fut, de stad in, mar ik vien
daar hoeve je nou direct niks
achter te zoeken.
Nee, Gerrit voelt zich een
gelukkig en tevreden meens. Mar
één ding ontbreekt nog an sien
geluk. Want hij had altied zo
graag een papagaai hewwe
wullen. Niet sun schorre krijser,
mar een verstandig en pratend
dier. Die op vragen het juiste
antwoord weet te geven. Mar ja.
V
blikstiênder, kom daar nou mar
es achter. Die legge niet voor 't
opscheppen. Weet je zelf wel.
Toch is eindelijk sien wens
onlangs in vervulling gaan en het
ie even boft. Want, toen ie laatst
-58 wudde, het Gerrit hem der een
geven, as verjaardag - kado. Oh,
wat was die Gerrit blied zeg! As
een zwarte kater in maart. En hij
zou hoogst - gelukkig weest
hewwe met sien nije anwinst, was
het niet, dat dat beest hem inne
eerste minuut, al lillijk te kakken
zette en inne narigheid brocht. 't
Zal je toch mar overkomme,
suks. 'Jajonge'vertrouwde Gerrit
mie later in een vertrouwelijke en
wijsgerige bui toe 'in het heden,
ligt het verleden, in het NU, wat
komen zal. Dit is de ijzeren wet
van oorzaak en gevolg. Onaf
wendbaar, en geen aardse of
bovenaardse macht, die hierin
oek maar de kleinste verandering
in brenge kan. Niemand ter
wereld kan alles vooruit zien en
daarom noemen we dit in ons
dagelijks leven, gemakshalve,
'een toevallige samenloop der
omstandigheden. Nou, en hier
werd ik nou de dupe van'. 'En
dus' zei Gerrit, met een licht
schouder - ophalen, 't het zeker
zo weze mutten'. Nou souden jim
zeker oek welris wete wulle, wat
der met Gerrit an 't handsje was
en hoe de vurk inne steel zat.
Dan mutte we eerst een paar
weken teruggaan. Toen Arie, de
melkboer laatst anne deur kwam,
toen zei Griet: 'Hoores Arie,
miskien kanne jou mie helpe.
PAPEGAAI
Sundag is mien man jarig, en nou
wou ik hem su graag een goéd
pratende papagaai kado doen.
Nou komme jou bij zoveel
meensen anne deur, Suden je der
oek ergens eentje te koop wete'?
'Nou' zei Arie 'dat is oek stom
toevallig zeg. Want ik hew een
klant, een alléén wonende juf
frouw, die wul kleiner wone. En
nou zit ze met de papagaai, die
mut ze kwiet. Nou kan ik dus
twee meensen tegeliek blied
make'. 'Fijn' zei Griet 'dat komt
VERVOLG OP PAG. 13)
