BRIEF UIT WESTERBORK
WAAR ZIJN ZE GEBLEVEN
DE VRIENDEN VAN WELEER?
ONTROEREND DOCUMENT
VOOR LEEUWARDEN EN DE
WIJDE WERELD ER OMHEEN
fotokopie
op gewoon
papier
25 cent
DERTIENDE JAARGANG
304-1977 NUMMER 289
ANNE
VIGE
LANTSJE
Een ontroerend document - dat is de briefkaart, geschreven in het oorlogsjaar 1943 door een jonge joodse
jongen in het kamp Westerbork en waarvan we vandaag de tekst in t Kleine Krantsje afdrukken. De kaart
is afkomstig van Philip Feitsma en was bestemd voor - niet joodse - kennissen in Leeuwarden.
Philip Feitsma, geboren in 1924,
was een zoon van de zeer
bekende Beike Feitsma, die een
manufacturenzaak aan de druk
ke kant van de Nieuwestad had.
Hij moet in de zomer van 1942
zijn opgepakt en hij bleef in ieder
geval tot het laatst van '43
gevangen in Westerbork.
Ook zijn ouders en zijn oudere
zus Jette kwamen daar eerst
terecht, maar zij waren, zonder
dat Philip het wist, al, vermoord,
toen de jongen op f de zesde
november 1943 deze 1 briefkaart
De ouders van Philip: Benjamin (Beike) en Rachel Cohen.
schreef: vader Benjamin Feitsma
en moeder Rachel Cohen wer
den op de 24e september van dat
jaar in Auschwitz vermoord, Jette
overleed op de 16e juli van '43 in
Sobibor.
"Lieve allen", schreef Philip, "Na
een paar borden prima soep ga ik
er toe over jullie een kaartje te
schrijven. Al jullie hartelijke
brieven, ook van Bauke. heb ik
regelmatig ontvangen. Joke, jouw
photo was werkelijk een reuze
verrassing. Ik zit in 't bed te
schrijven in 't ziekenhuis, want ik
heb geelzucht. Een vervelende
geschiedenis. Ik ben net een
Chinees. Maar dat gaat wel weer
over. Oom Theo, gister ontving ik
je laatste brief van de 31 Oct. Ja,
ik ben nog hier alleen, vader en
moeder zijn ook weg. Reusachtig,
datje zo fijn leert. Doe je best bij
P.B.N.A. Hoe meer je kunt, hoe
beter het is, dat merk je overal in
de wereld. Van Elkan of Bram
hoor ik niets, wat ik ook niet
(vervolg op pag. 6
SNELDRUK BV
Zuiderplein 3 Leeuwarden
Telefoon 05100-50600
'T KLEINE
KRANTSJE
INFORMATIE
Waar zijn ze gebleven, onze vrienden van weleer? Dat is het, wat we ons voortdurend afvragen bij het
bekijken van oude foto's met kennissen van jaren her. Vooral de foto's in onze rubriek Toen we nog op de
schoolbanken zaten" doen deze vraag telkens weer naar voren komen en de ervaring heeft ons geleerd, dat
bijzonder veel abonnees heel graag zouden willen weten, wat er terecht gekomen is van de leerlingen, met
wie zij in hun jeugd speelden en naar school zijn gegaan. Zouden we, zo hebben we ons pu afgevraagd, de
nieuwgierigheid van onze lezers op dit punt op de een of andere manier kunnen bevredigen? Zouden we er
door middel van t Kleine Krantsje iets aan kunnen doen, waardoor we meer aan de weet komen van de
vroegere vrienden, die we misschien al heel lang geleden uit het oog verloren en van wie we al jaren en jaren
niets meer hebben gehoord?
.Telkens weer merken we, dat
door foto's en artikeltjes in 't
Kleine Krantsje oude vriend
schappen worden hersteld, dat
vroegere vrienden elkaar weer
gaan opzoeken, nadat 't Kleine
Krantsje hen weer op eikaars
spoor heeft gezet.
Telkens merken we ook, dat de
lezers het op prijs stellen té
horen, waar hun vroegere vriend
jes en vriendinnetjes gebleven
zijn, hoe het hen is vergaan, wat
er van hen geworden is.
Daarom willen we nu trachten
iets meer te gaan doen aan het
geven van informatie op dit punt.
waarbij we wel moeten kunnen
rekenen op de medewerking van
onze abonnees. Te beginnen met
de traditionele schoolfoto's zul
len wij de geportretteerden
voortaan van een nummer voor
zien om dan later terug te komen
met enige informatie over deze
leerlingen, die in 't Kleine
Krantsje hebben gestaan.
ook, dat maakt het voor ons
gemakkelijker de informatie te
verwerken in leesbare vorm.
Een enkele uitdrukking,
een enkel woord kon vroe
ger voldoende zijn om een
bijnaam te krijgen voor het
leven. In Dokkum heeft
lang geleden een klein,
krom mannetje gewoond,
dat officieel Anne Dijkstra
heette. Maar niemand ken
de hem onder die naam -
altijd werd hij "Anne
Vigelantsje" genoemd.
Toevallig is het bekend,
hoe hij aan die bijnaam
kwam. Eens moest Anne
Dijkstra een zware hand
kar bij de Hogepol opdu
wen.. "Da's een hele hijs,
niet? veronderstelden een
paar toeschouwers toen.
"Wel nee" antwoordde
Anne "as een vigelantsje"..
En sindsdien stond zijn
bijnaam vast: Anne Vige
lantsje!
in ieder geval de huidige
woonplaats van de gefotografeer-
den en hun beroep en verder zijn
er allicht aardige bijzonderheden
te melden.
Vandaag beginnen we hiermee:
de op de schoolfoto in dit Kleine
Krantsje voorkomende leerlingen
zijn al van een nummer voorzien
- schrijft u ons over hen, meldt
dan de naam, maar het nummer
Vriendelijk verzoeken wij onze
abonnees, voor zover mogelijk,
deze informatie te verstrekken,
maar dan wel schriftelijk, let wel,
per brief of briefkaart en beslist
niet telefonisch of mondeling aan
kantoor.
Wat we dus graag w illen weten is
