DE SCHOENPOETSER COHEN
LAATSTE DOCHTER (LEENTJE) OVERLEDEN
NIEUWS VAN DE
WIELERBAAN
AMBACHTS
SCHOOL
13
88
STADSNIEUWS
VAN VROEGER
Op de leeftijd van vier en tachtig jaar is in het Diakonèssenhuis te Leeuwarden overleden mevrouw Leentje
Sloot-Cohen, de laatste overlevende telg uit het gezin van de eens zo bekende schoenpoetser Samuel Cohen.
Mevrouw Sloot was de jongste van de kinderen van Samuel en Rachel Cohen en een van de drie dochters van dit
joodse echtpaar, die de laatste oorlog hadden overleefd.
In het kleine Leeuwarden van het
laatst van de vorige en het begin van
deze eeuw was vader Samuel Cohen
een van de bekendste en meest po
pulaire stadgenoten. Hij verdiende
de kost voor zijn grote gezin met het
poetsen van schoenen voor het sta
tion.
Daar had hij zijn vaste en trouwe
klanten en passanten, die hij bij
wijze van toeval onder de borstel
kreeg. De vaste klanten honoreer
den de onmiskenbare poetskwalitei
ten van Cohen meestal met een stui
ver of een dubbeltje, maar ver
scheen er iemand, die niet op de
hoogte bleek van de gangbare prij
zen, dan had Cohen maar één stan-
daardantwoord op de vraag wat het
moest kosten: "Ik laat het graag an
de beleefdheid van menheer over,
mar ehde vorige menheer gaf
net een kwartsje!"
WISSELGELD
Ging het poetsen van de schoenen
hem bijzonder vlot en handig af,
veel minder gesmeerd verliepen
gewoonlijk de handelingen van het
terugbetalen van het wisselgeld: het
kon wel eens even duren, voor het
terug te betalen dubbeltje of stuiver
tje uit een van zijn vele vestzakjes te
voorschijn kwam.
Samuel Cohen: "de vorige menheer gaf een kwartje
Boze tongen zeiden, dat Samuel
Cohen maar niet kon leren in het
zakje met dubbeltjes te tasten, wan
neer hij ook een dubbeltje nodig had
en dat hij ook op de daartoe geëi
gende momenten nooit zo gauw
wist, waar de stuivertjes of kwartjes
zaten.
Maar al dit gezoek naar kleingeld
vond Cohen zelf misschien nog ver
velender dan de klanten, die wel
eens medelijden kregen, wanneer
hij, duidelijk geïrriteerd, begon te
klagen: "Hè, lastighast gien
kleingeld
Begreep de klant dan nóg niet, wat
hem stond te doen, dan wou Cohen
nog wel eens z'n zwaarste geschut
Een waar
genoegen
Romantisch tafelen aan
de Fnese Terpenroute U
kunt genieten van de met
zorg bereide spijzen te-
midden van de stilte der
bossen en hel wonder-
baatlijk mozaïek van wei
landen
Uw eetgebeuren zal door
een eerlijke gastvrijheid afgerond worden tot een*
sfeervol verpiijf in Romantisch Restaurant Her-
berge "de Trochreed
Uw gastheer en gastvrouw Henk en Ttty Hesz.
Bosweg 25 05103-2266
Reservering gewenst - '8 Maandags
gesloten.
romantisch restaurant^
M ^herberge
trochreed"
roodkerk
A.s. zondagmiddag, Kermiszon-
dag, wordt op de Leeuwarder baan
wederom een groot programma af
gedraaid. De mededinging is van
dien aard, dat wij ongetwijfeld van
een fraaien strijd getuige zullen
zijn. Bij den grooten koppelwed
strijd zal ongetwijfeld het Friesch-
Groningsche koppel leven in den
strijd brengen. De kracht van dit
jeugdig noordelijk koppel
Stapensea-Renkema is reeds van
dien aard, dat ook sterren zich ten
volle zullen moeten geven om hun
kans op de overwinning veilig te
stellen. In Zwolle bewezen zij reeds
bij herhaling dat men rekening met
hen moet houden; bij de laatste
groote koppelrace slaagden zij er
zelfs in met een ronde voorsprong te
winnen. Hun concurrenten van a.s.
zondag, de Duitschers Osmella met
Adan, de Duitschers Ilse-Bremer,
Riethoven-Verschoor, Mate-
na-Heslinga, van Isselt-v. d.
Reydt, zij allen zullen het beste
beentje moeten voorzetten om zich
het Friesch-Groningsche koppel
van het lijf te houden. In de sprint
geven wij de kans aan Osmella, den
wereldkampioen amateursprinter.
Ook de Friezen komen met een ei
gen programma ten tooneele. O.a.
nemen Postma, Kanon, v. d. Meu-
len, de Vries, e.a. aan den strijd
deel. Postma toonde bij de vorige
week gehouden Nederlandsche
in stelling brengen. "Mar goeie
man" zei hij dan, "jou mutte de
trein niet misse - de vrouw su mar
ongerust wudde en dat suu'k niet
graag op mien geweten hewwe wil
le".
Liet de klant het "onvindbare"
muntstukje "dan maar zitten", dan
trok er een glimlach over het gezicht
van Cohen: "Dank je wel, meneer,
goeie reis, wel tuus en gezondheid
hoor".
HOK VOL KEENDERS
Overigens zal Samuel Cohen zijn
verdienste plus fooitje bitter nodig
hebben gehad, want thuis in de
Speelmansstraat wachtte hem 's a-
vonds, wat de Leeuwarders zeiden,
"een hok vol kienders".
Het echtpaar Cohen kreeg er liefst
dertien in totaal: Benjamin, de oud
ste, Mani, de meisjestweeling
Roosje en Betje, Brammetje, Jo
hanna. Sofietje, Goltje en Mozes,
de jongenstweeling Izak en Hartog
en Jette en Leentje, welke laatste
dus de jongste was.
Goltje en Mozes werden beiden nog
geen jaar oud, Sofietje stierf, toen
ze driejaar was. In 1903 werd moe
der Cohen door de dood aan het
grote gezin ontrukt. Samuel heeft
daarna nog zestien jaar geleefd: in
1919 is hij overleden, de herinne
ring achterlatend aan een zeer aparte
figuur, bekend en bemind in het
gemoedelijke Leeuwarden van die
"goeie ouwe" tijd.
In de oorlog werden alle zoons
van Samuel Cohen slachtoffers van
de Duitse bezetters, maar Roosje en
Betje en Leentje, die allen gemengd
waren getrouwd, kwamen door de
oorlog heen. Ook Johanna trouwde
met een christenman, maar zij viel
door verraad in Duitse handen en
werd toch vermoord.
GROTE BEKENDHEID
Roosje en Betje stonden tientallen
jaren met kleine hnadelswaar, pot
loden, chocola, op de veemarkt en
kregen een grote bekendheid in de
stad, zuster Leentje daarentegen
leefde zeer teruggetrokken en stellig
maar weinig Leeuwarders zullen in
deze keurige en bescheiden en
vriendelijke oude dame een dochter
van de vroegere schoenpoetser Sa
muel Cohen hebben vermoed.
Stadgenoot D. J., druk en drukker,
zat onlangs op stralende vooijaars-
dag op vrijwel geheel bezet terrasje
in Parijs. Zag daar twee heren nade
ren - Fransen?, Duitsers - die dui
delijk zochten of er nog een plaatsje
beschikbaar was. "Gean hjirre mar
sitten..-.mompelde onze man
wat neutraal voor zich uit, maar tot
z'n niet geringe verrassing reageer
den beide heren onmiddellijk:
'•'Nou, dan dogge we dat!" zeiden
ze - toen bleek dat het twee Friezen
waren uit Buitenpost.
Het verhaal deed ons denken aan de
merkwaardige ervaring van een
echtpaar uit Leeuwarden dat. jaren
geleden, emigreerde naar Zuid-
Afrika. Op de eerste de beste dag in
dat verre land liepen deze heer en
dame door Johannesburg en, ver
draaid, wie ontmoetten zij daar?
Een andere Leeuwarder emigrant,
Frans ten Veldhuys, zoon van de
apotheker Ten Veldhuys, die in
vroeger jaren op de Eewal heeft ge
woond. Al veel eerder was Frans in
Afrika gaan wonen.
vervolg van pag. 3
dan de laatste etappe in het donker
langs de sloten beginnen. Twee
jongens namen hem dan ieder in een
arm en de derde liep voorop om de
weg in de gaten te houden. Geluk
kig kun je de glinstering van het
water altijd wel zien, of is het ook
nog zo donkeren zo is het altijd nog
goed gegaan. De volgende morgen
was vriend T. weer de geschikte
baas, die hij altijd was in nuchtere
staat.
Bij deze merkwaardige convooien
hadden we altijd de krachtige me
dewerking van het trampersoneel,
dat er voor zorgde, dat de luidruch
tige patiënt zonder gebroken benen
op de begane grond kwam te staan.
Ik herinner me ze nog zo goed, die
mannen van de tram, de conduc
teurs De Jong, Scheltema en lange
Durk Dijkstra en de machinisten
Boiyng en Reidinga.
kampioenschappen te Amsterdam,
dat hij onder de beste Nederland
sche amateursprinters gerekend kan
worden. (1934)
De dochters Roosje en Betje Cohen. Wie is Roosje, wie is Betje? Ze wisten
het later zelf niet meer
