G. DIEPENMAAT
W MORREMA SPORT
FA. ALEX COPINI
lammert de vries
LEEWADDERS,
WAAR IS DIT
SCHOORSTEENVEGER
Transporten
naar overal Firma
door A. Niemendal
Alle sportmensen ontmoeten elkaar bij:
'T
Brillant Gero Cassettes
e Goud Uurwerken
e Zilver e Omega dealer
ZWEMMERS
ontmoeten elkaar in het water
BASKETBALLERS BOKSERS
ontmoeten elkaar in de zaal ontmoeten elkaar in de ring
VOETBALLERS SCHAATSERS
ontmoeten elkaar op het veld ontmoeten elkaar op het ijs
Voorstreek 40 - LEEUWARDEN - 20244
Merken met reputatie!
GAZELLE - RALEIGH
HUSQVARNA
REVALIDATIE - APPARATUUR
75 JAAR JONG
VOORSTREEK 65-67
LEEUWARDEN
TEL. 05100-36235
EINSTEINWEG - POSTBUS 1184
TELEFOON 05100 - 36335
Dit is de nieuwe opgave voor onze fotoprijsvraag Leewadders waar is dit?"
We gaan weer drie 'antieke afbeeldingen" verloten onder de abonnees, die
ons het juiste antwoord geven. Oplossingen, uitsluitend schriftelijk, binnen
veertien dagen naar de redactie van 't Kleine Krantsje, Vredeman de Vries-
straat 18921 BP Leeuwarden.
Illllllllllll
vervolg van pag. 7
Had hij daarvoor leeren klimmen als
een eekhorentje? Maar de meester
was onverbiddelijk. Toen hij bene
den was, was hij even vuil als de
schoorsteen zelf. Bij het naar huis
gaan, zag niemand hem meer aan.
Nog erger! De jongens bespotten
hem en riepen hem een geksche
rend: boe! boe! na; de meisjes gin
gen, zooveel zij konden, voor hem
uit den weg, en de kinderen begon
nen te huilen, als zij hem zagen. Hij
had ook wel willen huilen. - Het is
waar, 's middags kreeg hij goed
eten, beter dan hij in langen tijd
gehad had: maar het smaakte hem
niet van de rooklucht, die hij nog
altijd in de neus had. Alles, wat hij
in den mond stak, smaakte naar
roet. En dit verwonderde hem niet
meer, toen hij bemerkte, dat hij ze
ker in den schoorsteen zijn kapje
Je begriepe eilijk niet, hoe't be
staat, mar der binne meensen, die
verhuze voor hun plesier. Die
woane een jaar hier en twee jaar
daar en dan sitte se warempel al
weer op een ander plak inne stad.
Sommigen verhuze in hun leven wel
twintig keer, de laaste verhuzing
naar't Skapediekje nog niet eens
metrekend. Ik hew es van een echt
paar hoord, dat op sien ouwedag
nog uutmekaar gaan is na een aller-
lulligst heibeltsje: de man sei, dat se
in hun trouwen zestien keer ver-
huusd weest waren en de vrouw
hield stokstief vol, dat het mar vief-
tien keer weest was - en daar kwam
sowat slaande rusie van.
Toch wi'k niet love, dat er in heel
Leewadden een is, die so vaak ver-
huusd is as Gerrit G., alias Gekke
Gerrit. Je kanne hier hast gien wiek
opnoeme, of Gekke Gerrit het er
woand. Hoe vaak ie verhuusd is,
su k niet wete, mar bij de gemeente
salie se nog wel nagaan kanne of ie
inne sport van't verhuzen werkelijk
een recordhouder weest het.
Wat het ie er an vonnen, suden je
segge, mar' t leek er veul op, dat
Gekke Gerrit altied doende was
naar weer wat anders uut te sien.
Liep ie deur een straat, dan keek ie
met sukke groate ogen bij de huzen
op, dat de bewoaners al dochten,
die hewwe de volgende week as nije
buur.
En hoe vaak fietste hij niet gewoon
met een volle bakfiets met handel
deur de stad, dat de meensen vroe
gen: "Alweer an't verhuzen, Ge
rrit?" "Ja, een kist vol luzen!"
hoorden ze Gerrit dan soms ant
woorden.
Ouwe stadgenoaten vanne Ouwege
leien salie Gerrit nog wel herinnere
as bewoaner vanne Kloastersteeg of
van 't Pieterseliewaltsje en 't vroe
gere volk vanne Landbuurt weet nog
wel, dat ie daar oek een poaske
woand het.
Mar oek inne Houtstraat het ie
woand, inne Witte Kousebuurt, inne
Kustbietersteeg, in't Brandsje-
kloaster, zelfs an't Skoaldiekje in
Hiizum, in't Rooie dorp, inne Lin-
debuurt, an't Hoogpad vanne
Weerklank, in't Werkmanslust, er
gens bij Camsraburen, inne Molen
buurt, oppe Nijeburen, inne
yArendsstraat, nou ja, so.kanne je
had laten afvallen, want zijn mooi
zwart haar zat vol van een dik en
vetachtig roet, zoodat hij het half
moest afsnijden. Het was jammer
van de mooije lokken, waar ieder
zoo'n zin in gehad had.
Arme schoorsteenveger! Wel ge
wende hij langzamerhand aan de
guurheid van het land, even als aan
de lasten zijner betrekking. Maar
toch kon hij zijn vaderland niet ver
geten. Dikwijls, wanneer hij zijn
dagwerk had afgedaan, kroop hij
naar de vliering, kreeg daar zijn
mandoline en marmot, die zijn
meester hem vergund had te behou
den, en speelde nog eens een Savo-
yaardsch deuntje.
En dan werd het hem zoo won
derlijk wel en wee om het hart,
dat de kop van zijn diertje nat werd
van tranen. Ook hield hij van ie
mand in het geheele land half zoo
veel, als van zijn marmot. Hij
spaarde voor haar zijn lekkerste
beetjes uit den mond. Het was nu
voor hem zijn geheele gezin, zijn
vaderland, zijn wereld! Als 't maar
altijd winter gebleven ware! Doch
dan werd het lente. Een Noordsche
lente! Maar toch, de ontwakende
natuur en zijn eigen gestel zeiden
hemdat het lente werdlente in zijn
waterland. Dan bruiste hem het Ita
liaanse bloed heftig door de aderen.
Dan werd het hem in Holland te
eng, als een gevangen vogel, die
tegen den verhuistijd van zijn ge
slacht, met den kop tegen de tralies
stoot. Dan droomde hij eiken nacht
van Savoye, en voelde de laauwe
zuiderzon, en zag de bloeijende
amandeltakken, en dronk den geur
der oranjebloesems, en hoorde het
gegons der bijen, en ontwaakte op
het gezag van den nachtegaal
nog wel vieftien straten of stegen be
denke, Gerrit het er woand.
Mar noait lang vanself. Meestal
dreef sien ongedurige aard hem al
gauw weer naar een ander huus. Of
suu't miskien oek vaak een spultsje
van huurskuld weest hewwe? Eén
keer mut het inne Landbuurt ge
beurd weze, dat hij de gedierten nog
niet eens ophongen had - toen
klapte hij sien hele hutsje en mutsje
alweer oppe bafkiets en trok vol
goeie moed naar't volgende adres.
Meensen, die hem as buurman
naast sich kregen, mochten niet
moppere, want Gerrit was gewoan
't sontsje vanne straat, altied opge
wekt, altied te vienen voor een goeie
grap en behulpsaam as gien ander.
Kwam er siekte of ongemak, dan
skoat Gerrit te hulp, dat was so se-
ker as't opgaan vanne son. Vroe
gere buurlui, die dit lese, salie het
bevestige.
Toch het Gekke Gerrit eenmaal
dikke bonje had, mar die buurman,
een sekere De Jong, was dan oek
een etter van een vent, sikkeneurig
en sagrijnig en so lastig as een
loopse hon. Een kerel, die heibel
maakte met iedereen, honsbrutaal
en hadstikke onredelijk.
Disse De Jong en Gerrit G. woon
den naast mekaar an't Pieterselie
waltsje, waar die kerel Gerrit het
leven suur maakte met een nachten
lang blaffende bouvier, met een
stinkende bok, die Gerrits bleekje
vertrapte, met het oortergende la
waai van een valse harmoanica,
met het altied mar timmeren oppe
tussenmuur, meteen rotgeskreeuw,
as ie savonds dronken tuus kwam.
Wat Gerrit oek probeerde om De
Jong tot rede te brengen, het gaf
allemaal niks - de man keek hem
mar wat gremietig an en skudde dan
sien grauwe dikke kop. Dan was't
krek een aap, een aap met rinkjes,
want hij was oek nog so mesjogge,
dat ie een paar koperen ringen in
sien oren had.
Toen Gekke Gerrit begreep, dat ie
toch niks met die vent beginne kon,
had ie voor de soveulste keer ver
huze kannen, maar dat deed ie nou
net niet. Plotseling besefte hij, hoe
hij dizze Akeligsma te pakken
nimme must. Mar daarvoor had ie
de hulp noadig vanne krant.
So trok Gekke Gerrit de stoute sku-
nen an en stapte naar de Leewadder
Krant, ontvouwde daar sien plan en
vroeg om een fotograaf. Mar de
meneer, die hem te woord ston -
Landstra was sien naam - gaf hem
nul op het rekest. Hij maakte een
rare grimas met sien geweldige snor
en sei toen op hoge toon: "Nee,
hoor, daar begint de Leeuwarder
Courant niet aan"
Gekke Gerrit evensugoed nog flui
tend de trap af en toen op
naar't Leewadder Nijsblad inne Ga-
lileër Kerkstraat. Daar kreeg ie
van een meneer Hoekstra - een heel
wat kammeraadskappelijker ont
vangst en potdikkie, die beloofde
hem, dat ie sorge su voor een foto
graaf: "Morgenmiddag twaalf uur
komt meneer Gombault bij je
thuis!"
En die het toen de foto nomen, die
de volgende dag in 't Leewadder
Nijsblad ston: Gekke Gerrit in sien
voortuuntsje met een paar gediene-
ringen in sien oren en oek nog een
groate ring in sien neus.
"De bekende Gerrit G." ston er
onder, "door onzen fotograaf voor
zijn woninkje aan het Pieterselie-
waltje gekiekt. Gaat Gerrit weer
eens verhuizen, maar nu naar don
ker Afrika? Het lijkt er op!"
En laat er nou een paar dagen later
wel degelijk een verhuzing weze in
dit Pieterseliewaltsje! 't Was Gerrit
niet, mar die verrekte De Jong, die
hem smeerde. Mét sien hon en mét
sien stinkende bok. Mar sonder
ringen an sien kop!
Nog jaren het ie ergens anders in
Leewadden woand, mar met die
rare ringen in sien oren hewwe se
hem nooit meer sien. En Gerrit
Gerrit het miskien uuteindelijk ner-
ges so lang woand as just hier op't
Pieterseliewaltsje!
Kees Brol
Maar neen! het was de nachtegaal
niet, het was de meester, die hem
kwam roepen om op te staan: want
het was voorjaar! er was veel werk
aan den winkel. Er moesten met het
schoonmaken veel schoorsteenen
geveegd worden. Daarom moest hij
vroeg aan den gang. ,,De lente was
de beste tijd voor schoorsteenver-
gers"! zeide zijn meester.
Arme schoorsteenveger! Zoo duurt
het met hem reeds vele jaren achter
een. Maar toch heeft het dus 't
langste met hem geduurd. Hij heeft
door oppassendheid en spaarzaam
heid een klein sommetje bijeenge
gaard. Nog 3 jaren, dan is de som
rond. Dan verlaat hij Holland en
keert naar Savoye terug. Dan koopt
hij daar een kleinen wijnberg en een
huisje. En als buurmans Elsje dan
nog zoo mooi en lief is als toen hij
wegging, dan maakt hij haar zijn
vrouw. En in hare armen, vergeet
hij voor altoos het leed van den ar
men schoorsteenveger!
lagen er drie zogenaamde „trapke-
bruggen" over het Vliet, de Witte
Brug, de Blauwe Brug en de Poppe-
brug. De Witte en Blauwe Brug,
kennelijk genoemd naar hun kleur,
waren van particulieren, de Poppe-
brug hoorde aan de gemeente toe. In
het midden van de vorige eeuw nam
de gemeente ook de beide particu
liere bruggen over in eigendom en
onderhoud.
PEPERSTRAAT 11 - TELEFOON 26880 - LEEUWARDEN